Κυριακή 23 Μαΐου 2010

Ο αναπόφευκτος δρόμος προς την χρεωκοπία

Παρασκευή, 21 Μάιος 2010 22:58

roadsgoldΜετά τις τελευταίες εξελίξεις τίθενται αρκετά ζωτικά ερωτήματα. Το κορυφαίο δε από αυτά είναι το κατά πόσον η Ελλάδα, με τα 110 δισεκατ. ευρώ, τα οποία θα δεχθεί την προσεχή τριετία, μπορεί τελικά να αποφύγει την χρεωκοπία. Από την άποψη αυτή, όμως, η κατάσταση κάθε άλλο παρά αισιοδοξία γεννά. Διότι, τα διαρθρωτικά προβλήματα της χώρας είναι τεράστια και οι μεταρρυθμίσεις που απαιτούνται θα πρέπει να έχουν σαρωτικό χαρακτήρα.

Το δημόσιο χρέος ανέρχεται στο 115% του Ακαθαρίστου Εγχωρίου Προϊόντος. Ακόμη κι αν τα μέτρα που ανακοινώθηκαν από την κυβέρνηση για την επίτευξη δημοσιονομικής πειθαρχίας και εξυγιάνσεως εφαρμοστούν ακωλύτως στην καλύτερη περίπτωση θα επιτευχθεί κάποιος περιορισμός των πρωτογενών ελλειμμάτων του δημοσίου – ελλειμάτων που αγγίζουν σήμερα τα 35 με 40 δισ. ευρώ. Αλλά το δημόσιο χρέος ακόμη κι αν το έλλειμμα μηδενιστεί – κάτι που βεβαίως είναι αδύνατον να συμβεί δεδομένου ότι τα τοκοχρεωλύσια δημιουργούν το πρωτογενές έλλειμμα-, θα εξακολουθήσει να τροφοδοτείται με τους τόκους που πληρώνει η χώρα για τα ποσά που μέχρι σήμερα έχει δανειστεί.

Πιο συγκεκριμένα, το μέσο σταθμικό επιτόκιο δανεισμού της χώρας σήμερα ξεπερνά το 3,6% και αναμένεται το επόμενο έτος να ενισχυθεί κατά μία και πλέον μονάδα. Η κατάσταση θα επιδεινωθεί από την αναμενόμενη από τους ειδικούς άνοδο διεθνώς των επιτοκίων την επόμενη πενταετία. Για την ίδια περίοδο εκτιμούμε ότι η αύξηση του ΑΕΠ θα είναι μηδενική. Κατά συνέπεια το δημόσιο χρέος, με τα σημερινά δεδομένα θα συνεχίσει να αυξάνεται και ο ακαθάριστος δημόσιος δανεισμός της χώρας θα χρειαστεί για το 2010 περίπου το ένα τέταρτο, κατά τους αισιόδοξους, του ΑΕΠ.

Στο πρόβλημα αυτό θα πρέπει να προστεθεί το έλλειμμα του ισοζυγίου εξωτερικών συναλλαγών της χώρας και η κατάρρευση της ανταγωνιστικότητος της ελληνικής οικονομίας που δυστυχώς θα επιταχυνθεί μετά την πρόσφατη ακατανόητη αύξηση των φόρων στο παραγώμενο εισόδημα και στην ιδιοκτησία και αναπόφευκτα θα μειώσει το διαθέσιμο εισόδημα των πολιτών. Οι άμεσες ξένες επενδύσεις θεωρούνται όνειρο θερινής νυκτός λόγω της γραφειοκρατίας, της διαφθοράς, της φορολογίας και της αστάθειας του θεσμικού περιβάλλοντος. Η χώρα αποβιομηχανοποιείται τάχιστα, χωρίς να αξιοποιούνται κάποια συγκριτικά πλεονεκτήματα που διαθέτει, όπως το φυσικό περιβάλλον, ο πολιτισμός και η παιδεία της. Όλες οι προσπάθειες εγχώριων ή ξένων επενδύσεων στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας συνθλίβονται στις ατέρμονες και χρονοβόρες γραφειοκρατικές διαδικασίες, σε διεφθαρμένους μηχανισμούς, ή ακυρώνονται αμετακλήτως από το παραγωγικό σαμποτάζ αντιδραστικών πολιτικών δυνάμεων και συνδικάτων. Το συμπέρασμα επομένως είναι ότι τα εξαγγελθέντα μέτρα υπό της κυβερνήσεως δεν επαρκούν για να ανακόψουν το δρόμο της εθνικής οικονομίας προς τη χρεωκοπία.

Επιπροσθέτως, το άμεσο αποτέλεσμα της λήψης των μέτρων δημοσιονομικής εξυγιάνσεως, της επιβολής νέων φόρων σε συνδυασμό με την οικονομική ύφεση και την κατάρρευση της ανταγωνιστικότητος θα είναι η γιγάντωση της ανεργίας και η κοινωνική έκρηξη, την οποία θα σπεύσουν να εκμεταλλευτούν πολιτικά οι δυνάμεις των άκρων. Το αμέσως επόμενο διάστημα, το μείγμα θα γίνει εκρηκτικό.

Κάθε κρίση ωστόσο, εμπεριέχει και ευκαιρίες. Η -βεβαία για πολλούς- χρεωκοπία της χώρας μπορεί να αποτραπεί με την χωρίς την παραμικρή καθυστέρηση λήψη και το συνδυασμό ριζοσπαστικών διαρθρωτικών μέτρων, όπως:

Πραγματικές ιδιωτικοποιήσεις στον τομέα των μεταφορών, των τραπεζών, της ενέργειας και σε οποιονδήποτε άλλον τομέα το κράτος ασκούσε έως σήμερα επιχειρηματική δραστηριότητα.

Δραστικό περιορισμό της γραφειοκρατίας, το κόστος της οποίας ανέρχεται σε 7% του ΑΕΠ. και είναι διπλάσιο του κοινοτικού μέσου όρου. Οι πολίτες και οι επιχειρήσεις πληρώνουν επιπλέον 8 με 9 δισ. ευρώ ετησίως στη μαύρη τρύπα της γραφειοκρατίας.

Πραγματικό άνοιγμα όλων των κλειστών επαγγελμάτων. Υπενθυμίζουμε ότι το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων, έχει υπολογιστεί (από το ΙΟΒΕ) ότι θα προσέθετε 1,5% τουλάχιστον στο ΑΕΠ.

Μείωση των δαπανών του δημοσίου κατά 25% με 30%, καταργώντας μεταξύ άλλων μέτρων και όλους τους δημόσιους οργανισμούς, φορείς και νομικά πρόσωπα που δεν χρειάζονται. Οι υπάλληλοι αυτών θα πρέπει να απολυθούν και όχι να μεταταχθούν. Συγχρόνως θα πρέπει να αποφασιστεί το πάγωμα των προσλήψεων στο δημόσιο τομέα για μια πενταετία. Όλο το ελεγκτικό έργο των εφοριών, πολεοδομιών κλπ.θα πρέπει να μεταφερθεί σε ιδιωτικές εταιρείες, πιστοποιημένες από το κράτος. Έτσι, εκτός της δεδομένης εξοικονομήσεως των λειτουργικών δαπανών και αυτών της μισθοδοσίας, το κράτος θα πάψει να εκβιάζεται από συντεχνίες που έχουν στα χέρια τους ως όπλο για την ικανοποίηση των παράλογων αιτημάτων τους την είσπραξη των διαφόρων κρατικών εσόδων.

Η μείωση των φόρων -εισοδήματος, κατοχής ακινήτων, κληρονομίας- σε συνδυασμό με την απλοποίηση του φορολογικού συστήματος, θα εξασφάλιζε διαθέσιμο εισόδημα στους πολίτες, το οποίο θα διοχευτεύετο στην χειμαζόμενη από την κρίση αγορά.

Θέσπιση νέου επενδυτικού νόμου αυξημένης τυπικής ισχύος, στα πρότυπα εκείνων της δεκαετίας του 1950 που θα επιτρέψει να εισρεύσουν στη χώρα επενδυτικά κεφάλαια σε παραγωγικές δραστηριότητες, σε συνδυασμό με την άρση όλων των κανονιστικών ρυθμίσεων στην αγορά εργασίας.

Τα μέτρα αυτά θα αποτρέψουν κατά τη γνώμη μας τη χρεωκοπία της χώρας, θα ενδυναμώσουν τις δυναμικές και υγιείς κοινωνικές δυνάμεις έναντι των συντεχνιών και του τελούντος υπό την ομηρία αυτών πολιτικού συστήματος και, το πλέον σημαντικό, θα ενισχύσουν την καταβαραθρωμένη ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας παρέχοντας σ΄αυτή τις αναγκαίες αναπτυξιακές προϋποθέσεις.

Αναδημοσίευση από : http://www.sofokleous10.gr/portal2/toprotothema/toprotothema/2010-05-21-20-59-32-2010052123580/


Παρασκευή 21 Μαΐου 2010

Επικίνδυνα παιχνίδια…

Αναδημοσίευση : http://www।sofokleous10।gr/portal2/toprotothema/toprotothema/2010-05-20-22-57-51-2010052023516/


cardsΗ υπερβολική απληστία, οι τράπεζες, τα συνταξιοδοτικά ταμεία, τα κεφάλαια αντιστάθμισης κινδύνων, η σκόπιμη δημιουργία κρίσεων, η απορρύθμιση της οικονομίας, οι κίνδυνοι ύφεσης και η αναγκαιότητα της πολιτικής ένωσης

Αναμφίβολα βιώνουμε μία εποχή, στην οποία επικρατεί η απόλυτη αστάθεια – μία κατάσταση που, αν και φαινομενικά δεν επιθυμούμε, ουσιαστικά επιδιώκουμε αφού, μέσα από αυτήν, επιτυγχάνεται η «άμετρη» υπερβολή (μαξιμαλισμός) σε όλες τις επί μέρους «περιοχές» της ζωής μας. Ανατρέποντας τις αξίες του παρελθόντος, σύμφωνα με τις οποίες η ποιότητα της ζωής, καθώς επίσης η συνετή «διαχείριση» της, οδηγούσε στην ανθρώπινη ευτυχία, δημιουργήσαμε απεριόριστες ανάγκες, η λογική συνέπεια των οποίων δεν είναι άλλη από την απληστία – η οποία «μετουσιώνεται» κυρίως μέσα από τις χρηματοπιστωτικές αγορές.

Ο Αριστοτέλης αντιμετώπιζε τα χρήματα σαν μέσον, για την επίτευξη στόχων - θεωρώντας πως οτιδήποτε αγοράζει κανείς, θα πρέπει να έχει μεγαλύτερη αξία από το ποσόν που ξοδεύει, αφού διαφορετικά δεν θα το επιζητούσε. Δηλαδή, το προϊόν που αγοράζουμε, μας «υπόσχεται» ένα συναίσθημα, το οποίο ουσιαστικά εκτιμούμε περισσότερο από το ίδιο το προϊόν. Επειδή δε στην ανώτατη βαθμίδα της ιεραρχίας των αξιών ευρίσκεται η ευτυχία, η οποία «ορίζεται» ευρύτερα ως η επιτυχία της ζωής συνολικά, η «εκπλήρωση» καλύτερα, όλα όσα επιδιώκουμε αποσκοπούν στην υψηλότερη δυνατή ποιότητα της ζωής μας. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, ο Αριστοτέλης προσδίδει στα χρήματα εκείνη τη λειτουργία, η οποία επιτρέπει την απόκτηση των μέσων που καθιστούν δυνατή την επίτευξη μίας ποιοτικά καλής ζωής - η οποία αποτελεί προϋπόθεση της ευτυχίας.

Ο ίδιος όμως φιλόσοφος αναφέρεται σε ένα άλλο σενάριο, σύμφωνα με το οποίο, όταν (εάν) η ποιότητα της ζωής πάψει να αποτελεί το μέτρο της ευτυχίας, τότε δεν υπάρχουν πλέον όρια στην επιθυμία απόκτησης χρημάτων. Η αιτία είναι το ότι, οι «αριθμοί» είναι εκ φύσεως «ατελείωτοι» οπότε, αναγόμενοι στην ανώτατη βαθμίδα της ιεραρχίας των αξιών, «μεταλλασσόμενοι» δηλαδή από «μέσον» σε αυτοσκοπό, δεν επιτρέπουν ποτέ την «εκπλήρωση» του στόχου. Έτσι λοιπόν, το άτομο παρασύρεται από τη δίνη του «μαξιμαλισμού», αφού τα χρήματα δεν είναι ποτέ αρκετά. Όσα και αν έχει δηλαδή, μπορεί πάντοτε να αποκτήσει περισσότερα – κάτι που δεν συμβαίνει φυσικά σε άλλους τομείς της ζωής, όπως για παράδειγμα στην υγεία, η οποία θεωρείται ως μια βασική προϋπόθεση της ευτυχίας.

Αυτό λοιπόν που βιώνουμε σήμερα, ο κόσμος στον οποίο κινούμαστε, είναι η κορυφή του «εναλλακτικού» σεναρίου του Αριστοτέλη - αφού η «ιδέα» του μαξιμαλισμού έχει επικρατήσει σε όλους τους τομείς της ζωής μας. Η «ιδέα» αυτή έχει «παγιωθεί» καταναγκαστικά, επειδή ο ανταγωνισμός έχει «παγκοσμιοποιηθεί», με αποτέλεσμα να γίνει πολύ πιο «ανελέητος». Εάν λοιπόν δεν θέλει κανείς να ανήκει στους «χαμένους» του αύριο, οφείλει να συγκεντρώνει όσο πιο πολλά χρήματα μπορεί, έτσι ώστε να νοιώθει ασφαλής απέναντι στον συνεχώς αυξανόμενο παγκόσμιο ανταγωνισμό. Το γεγονός αυτό οδηγεί τόσο τον ίδιο, όσο και το «σύστημα» γενικά, σε αστάθεια – σε συνθήκες δηλαδή «μακράν» του σημείου ισορροπίας.

Έχοντας τώρα την άποψη ότι, το κέντρο βάρους του σημερινού «γίγνεσθαι» είναι το χρηματοπιστωτικό σύστημα, το οποίο πλέον παρομοιάζεται από πολλούς σαν μία γιγαντιαία, τύπου Madoff «πυραμίδα», αφού οι λειτουργίες του είναι όλο και περισσότερο «εικονικές» (virtual), θεωρούμε ότι οδηγούμαστε με μαθηματική ακρίβεια σε ένα βίαιο τέλος, το οποίο δεν θα έχει καμία σχέση με την εκπλήρωση και την ευτυχία.

Δυστυχώς, αν και αρκετοί «προέτρεπαν» τον πλανήτη να μην οδηγηθεί στην παγκοσμιοποίηση, πριν ακόμη η Κίνα επιτύχει ετήσιο κατά κεφαλήν εισόδημα ύψους 7.000 $, όπως επίσης όχι στην οικονομική ένωση της Ευρώπης, πριν από την πολιτική, κανένας δεν έδωσε σημασία στις «συμβουλές» τους. Ατυχώς, δεν δόθηκε έγκαιρα σημασία, ούτε στις συνεχείς «προτροπές» για μεγαλύτερο έλεγχο του χρηματοπιστωτικού κλάδου - τόσο όσον αφορά το κυκλοφοριακό του σύστημα (τράπεζες, επενδυτικές εταιρείες, hedge funds), όσο και τα καταστροφικά εργαλεία που έχει στη διάθεση του (CDOs, CDS, ανοιχτές πωλήσεις κλπ).

ΟΙ ΤΡΑΠΕΖΕΣ

Επιθυμώντας να τεκμηριώσουμε τη θέση μας, αναλύοντας κάποιους τομείς της γιγαντιαίας «χρηματοπιστωτικής πυραμίδας», σημειώνουμε ότι στο παρελθόν, όταν κάποιος κατέθετε στο λογαριασμό του 1.000 €, η τράπεζα είχε στη διάθεση της αυτό ακριβώς το ποσόν, για να το δανείσει – κερδίζοντας τη διαφορά, μεταξύ των επιτοκίων καταθέσεων και χορηγήσεων. Σήμερα, σύμφωνα με ειδικούς, από τα 1.000 € «δημιουργούνται» άμεσα, με τη βοήθεια διαφόρων «τεχνασμάτων», 5.000 € - ή ακόμη περισσότερα. Επί πλέον, αρκετές φορές τα 1.000 αυτά Ευρώ εμφανίζονται στους επόμενους ισολογισμούς των τραπεζών, σαν καθαρό κέρδος – ενάντια σε κάθε οικονομική λογική.

Αν και έχουμε περιγράψει ένα μέρος αυτής της λειτουργίας στο παρελθόν (άρθρο μας: Ετεροβαρές ρίσκο: Τα τρία βασικά στάδια του σπειροειδούς κύκλου των χρηματοπιστωτικών κρίσεων και η γενεσιουργός αιτία τους - Έφτασε αλήθεια το τέλος της κρίσης; 26/4/2009), είναι ίσως σκόπιμο να αναφέρουμε τη σημερινή εξέλιξη της, η οποία έχει ως εξής:

Η τράπεζα χρησιμοποιεί τα 1.000 € σαν εγγύηση, με στόχο να δανείσει 5.000 €. Όταν παρέχει στη συνέχεια ένα δάνειο των 5.000 €, «κλείνει» μία ασφάλεια τυχόν απώλειας του (Credit Default Swap, CDS) - χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν εμπιστεύεται τον πελάτη της. Ο σκοπός για το οποίο ασφαλίζει το δάνειο της, παρά το ότι κοστίζει (ασφάλιστρα), είναι η «ωραιοποίηση» του Ισολογισμού της αφού, τη στιγμή που κλείνει το συμβόλαιο, «απομακρύνει» το ποσόν από τα λογιστικά της βιβλία (άρθρο μας: Η μεγαλύτερη και μάλιστα νόμιμη ληστεία στην ιστορία της ανθρωπότητας: Είναι αλήθεια οι τράπεζες, κάτω από τις σημερινές συνθήκες, βιώσιμες επιχειρήσεις; 17/2/2009). Ακριβώς για το λόγο αυτό, οι τράπεζες σήμερα είναι σε συνεχή αναζήτηση collaterals – όπως λέγονται οι εγγυήσεις στη γλώσσα τους.

Η ενέργεια της τράπεζας είναι όχι μόνο νόμιμη, αλλά και απολύτως «συμβατή» με τη λογική επειδή, στην περίπτωση που ο οφειλέτης της δεν επιστρέψει το δάνειο του, θα το πληρώσει στη θέση του η ασφάλεια (εάν οι ασφαλιστικές εταιρείες παγκοσμίως, είναι σε θέση να πληρώσουν τα ποσά που ασφαλίζουν, αποτελεί ένα αναπάντητο ερώτημα). Επομένως, είναι σαν να το έχει ήδη εισπράξει - οπότε δεν απαιτείται να «επιβαρύνει» πλέον το ποσόν του δανείου τα λογιστικά της βιβλία. «Τυπικά» λοιπόν, έχει τη δυνατότητα να δανείσει ξανά τα 1.000 € της αρχικής κατάθεσης – επαναλαμβάνοντας την ίδια διαδικασία από την αρχή, ανάλογα με τις διαθέσεις της (με την «τρέλα» της, κατά πολλούς). Σε τελική ανάλυση, η τράπεζα έχει τη δυνατότητα να «τυπώνει» χρήματα «κατά το δοκούν» - αφού από μία κατάθεση 1.000 €, μπορεί να συνάψει πολλαπλά δάνεια, ασφαλίζοντας τα κάθε φορά.

Γνωρίζοντας λοιπόν αυτήν τη διαδικασία, αλλά και πολλές άλλες «μεθόδους» που έχουν σήμερα στη διάθεση τους οι τράπεζες (τιτλοποιήσεις δανείων κλπ - άρθρο μας: Παγκόσμια οικονομική κρίση: Χρηματοοικονομικά όπλα μαζικής καταστροφής και αδικαιολόγητες αμοιβές υψηλόβαθμων στελεχών 23/11/2008), είναι πολύ δύσκολο να αξιολογήσει κανείς μία τέτοια επιχείρηση, αναλύοντας τα διάφορα στοιχεία του Ισολογισμού της. Είναι επίσης αδύνατον να συγκεκριμενοποιήσει το ύψος των χρημάτων που διακινούνται (εικονική πραγματικότητα), όπως και τις συνέπειες αυτής της διαδικασίας αφού, όπως ακριβώς συμβαίνει στις τύπου Madoff «πυραμίδες», τα αποτελέσματα εμφανίζονται, όλα μαζί, τη στιγμή που κάποιος «κρίκος» παύει να ενώνει την αλυσίδα.

Συμπερασματικά λοιπόν, στις «απειλές» του παρελθόντος, σημαντικότερη των οποίων ήταν η μαζική απόσυρση χρημάτων από τους καταθέτες, έχουν προστεθεί τόσες πολλές άλλες, που καθιστούν εξαιρετικά επικίνδυνη, μάλλον ανεξέλεγκτη και εντελώς ασταθή την όλη λειτουργία του χρηματοπιστωτικού συστήματος (άρθρο μας: ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΗ ΒΟΜΒΑ ΜΕΓΑΤΟΝΩΝ: Η επίθεση των κερδοσκόπων στο «σύστημα», η τεράστια απειλή που «ελλοχεύει» για τον πλανήτη, καθώς επίσης η πιθανότητα να εξέλθει η χώρα μας από τη μεγαλύτερη κρίση της Ιστορίας της, χωρίς να υποχρεωθεί σε συμβιβασμό 28/4/2010).

Εάν βέβαια κανείς συμπεριλάβει τα διάφορα νέα «εργαλεία» που έχει στη διάθεση του το σύστημα, όπως για παράδειγμα τα δομημένα προϊόντα «νέας εποχής» (άρθρο μας: RE-REMICS: Η εγκληματική συνταγή που σταμάτησε δραστικά την κεφαλαιακή «αιμορραγία» των τραπεζών, αύξησε ως δια μαγείας την κερδοφορία τους και τοποθέτησε ακόμη μία βραδυφλεγή βόμβα στα θεμέλια του συστήματος. 24/11/2009), είναι μάλλον αδύνατον να προβλέψει τις εξελίξεις.

Φυσικά, όταν η παραπάνω «πιστωτική επέκταση» σταματήσει, πόσο μάλλον όταν ακολουθήσει η «πιστωτική συρρίκνωση», γεγονός που συνήθως συνοδεύει τις έντονες υφέσεις ή τις αργοπορημένες προσπάθειες χρηματοπιστωτικού ελέγχου (σήμερα συμβαίνουν πιθανότατα και τα δύο, μετά τις προτροπές της Γερμανίας για μείωση των χρεών, καθώς επίσης την απαγόρευση των ανοιχτών πωλήσεων), η διαδικασία αντιστρέφεται - με ανυπολόγιστες συνέπειες για το «σύστημα».

Ολοκληρώνοντας, ας μην ξεχνάμε ότι, το πιθανότερο ενδεχόμενο στην περίπτωση της Ελλάδας, είναι να βοηθήθηκαν ακόμη μία φορά οι τράπεζες από τα υπερχρεωμένα δυτικά κράτη, παρά η χώρα μας - αφού μία ενδεχόμενη στάση ή αναδιάρθρωση πληρωμών εκ μέρους της Ελλάδας, θα είχε καταστροφικές συνέπειες για το σύνολο σχεδόν του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Οι Η.Π.Α. δεν έχουν σε καμία περίπτωση επιλύσει τα προβλήματα τους (άρθρο μας: Αμερικανικές τράπεζες: Η κατάσταση θα γίνει ακόμη χειρότερη, όταν πλησιάσει στην «ακτή» το «τρίτο κύμα» των κατασχέσεων 26/5/2009), έχοντας τα μεταθέσει απλώς στο μέλλον, ενώ η Ευρώπη αμύνεται «σθεναρά», χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θα μπορούσε να ξεπεράσει μία ενδεχόμενη Ελληνική «επιπλοκή».

ΤΑ ΣΥΝΤΑΞΙΟΔΟΤΙΚΑ ΤΑΜΕΙΑ

Τα ταμεία αυτά είναι οι κυριότεροι «συντελεστές» των χρηματαγορών, αφού διαθέτουν κεφάλαια υψηλότερα των 100-200 δις $ το κάθε ένα, τα οποία επενδύουν σε σταθερή βάση. Η συνολική τους δυναμικότητα, τα κεφάλαια καλύτερα που επενδύουν διεθνώς, υπολογίζονται στα 20 τρις $ (πηγή: Morgan Stanley) - ένα ποσόν δηλαδή που ξεπερνάει το σύνολο αυτού που διαθέτουν όλοι οι υπόλοιποι επενδυτές μαζί, όπως οι ασφαλιστικές εταιρείες, οι συναλλαγματικές ρεζέρβες των κρατών και τα Hedge Funds. Ίσως το ύψος αυτού και μόνο του ποσού που διαθέτουν τα ταμεία, το οποίο πλησιάζει το 40% του παγκόσμιου ΑΕΠ (περίπου 54 τρις $), να δίνει απάντηση σε αυτούς που αναρωτούνται, ποιοι είναι οι δανειστές όλων αυτών των υπερχρεωμένων κρατών.

Περαιτέρω, τα ταμεία είναι κυρίως κρατικές ή ημικρατικές οργανώσεις, οι οποίες διαχειρίζονται τα χρήματα των συντάξεων των εργαζομένων (ουσιαστικά δηλαδή οι εργαζόμενοι, οι οποίοι κατηγορούν συνεχώς το Κεφάλαιο, απειλούνται από τα ίδια τους τα χρήματα, τα οποία το «συνθέτουν»). Η περιουσία των ταμείων μπορεί να είναι στην ιδιοκτησία του εργοδότη, ή να έχει δική της νομική υπόσταση. Στην περίπτωση που το συνταξιοδοτικό ταμείο έχει δική του νομική υπόσταση, μπορεί να «χρησιμοποιείται» από πολλούς εργοδότες μαζί.

Κατ’ αυτόν τον τρόπο, τα ταμεία ευρίσκονται δυστυχώς σε ανταγωνισμό μεταξύ τους, όπως ακριβώς συμβαίνει και με άλλες επενδυτικές εταιρείες. Έτσι, παρατηρείται συχνά το γεγονός να αποσύρει ένας εργοδότης την περιουσία των εργαζομένων του από ένα συνταξιοδοτικό ταμείο, τοποθετώντας την σε κάποιο άλλο – από το οποίο αναμένει υψηλότερες αποδόσεις. Κάποιες φορές βέβαια χάνονται χρήματα - όπως διαπιστώσαμε πρόσφατα στην Ελλάδα, με τις γνωστές μας «επενδύσεις» των συνταξιοδοτικών ταμείων, σε δομημένα προϊόντα.

Τα συνταξιοδοτικά ταμεία αποτελούν τους μεγαλύτερους επενδυτές παγκοσμίως, λόγω του μεγέθους τους, αλλά και της μακροπρόθεσμης συσσώρευσης κεφαλαίου εκ μέρους τους. Ο υφιστάμενος μεταξύ τους ανταγωνισμός τα υποχρεώνει στην αναζήτηση βραχυπρόθεσμης κερδοφορίας - ενώ μέσω αυτών οδηγούνται όλο και περισσότερες αποταμιεύσεις των εργαζομένων, στις χρηματοπιστωτικές αγορές. Ουσιαστικά λοιπόν συνιστούν τους κυριότερους «αιμοδότες» του «κτήνους», όπως συνηθίζεται να αποκαλείται πλέον το διεθνές κερδοσκοπικό κεφάλαιο, ενώ η Ιαπωνία, ο Καναδάς και η Καλιφόρνια, διαθέτουν τα μεγαλύτερα συνταξιοδοτικά ταμεία παγκοσμίως.

Ολοκληρώνοντας το θέμα των «ταμείων», θεωρούμε ότι η μεγαλύτερη «πληγή» του χρηματοπιστωτικού συστήματος, είναι η αναζήτηση διαρκώς μεγαλύτερης, καθώς επίσης βραχυπρόθεσμης κερδοφορίας. Μέσα από αυτήν την «αντίληψη», τα χρήματα δεν επενδύονται, όπως οφείλουν, στην πραγματική οικονομία - οπότε όχι μόνο δεν δημιουργείται «θεμελιώδης» ανάπτυξη, ταυτόχρονα με νέες θέσεις εργασίας, αλλά αποσταθεροποιείται εντελώς το σύστημα.

ΤΑ ΚΕΦΑΛΑΙΑ ΑΝΤΙΣΤΑΘΜΙΣΗΣ ΚΙΝΔΥΝΩΝ

Τα hedge funds αποτελούν ένα ιδιαίτερο είδος επενδυτικών κεφαλαίων, τα οποία διακρίνονται από έντονα κερδοσκοπικές τοποθετήσεις – προσφέροντας μεγάλες ευκαιρίες, σε συνδυασμό με εξ ίσου μεγάλους κινδύνους.

Το τυπικό χαρακτηριστικό ενός hedge fund είναι η χρήση παραγώγων προϊόντων, καθώς επίσης ανοιχτών πωλήσεων. Ακριβώς εδώ οφείλεται η «παραπλανητική» ονομασία τους, αφού η ύπαρξη των συγκεκριμένων χρηματοπιστωτικών προϊόντων, επιτρέπει την ασφάλιση (hedging) των επενδύσεων σε μετοχές ή σε άλλα αξιόγραφα. Για παράδειγμα, εάν αγοράσει κάποιος μετοχές, ευελπιστώντας στην άνοδο της τιμής τους, έχει τη δυνατότητα να ασφαλισθεί απέναντι σε ενδεχόμενη πτώση τους - εάν ταυτόχρονα συνάψει ένα «πτωτικό» συμβόλαιο παραγώγων ή πουλήσει κάποιες άλλες, αφού προηγουμένως τις δανειστεί από τον ιδιοκτήτη τους.

Το πρώτο επενδυτικό κεφάλαιο αυτού του είδους ιδρύθηκε το 1949 από τον κ. W. Jones, ο οποίος πούλησε «ανοιχτά» μετοχές που δανείσθηκε από τους ιδιοκτήτες τους (επιβαρυνόμενος με τόκους), για να τις αγοράσει αργότερα σε χαμηλότερη τιμή (προφανώς, περίμενε πτώση της τιμής τους) και να τις επιστρέψει – κερδίζοντας τη διαφορά. Ο Jones, με τα χρήματα που εισέπραξε από τις μετοχές που πούλησε, αγόρασε άλλες, για τις οποίες ανέμενε άνοδο της τιμής τους. Έτσι «εφευρέθηκε» η πρώτη στρατηγική των επενδυτικών κεφαλαίων (Long-Short), για την οποία δεν απαιτούνταν ουσιαστικά κεφάλαια, αλλά «εμπορική πίστη». Εάν δηλαδή ο ιδιοκτήτης των μετοχών τις δάνειζε στον αγοραστή, εμπιστευόμενος ότι θα του τις επέστρεφε αργότερα, οι κεφαλαιακές ανάγκες του αγοραστή θα ήταν μηδενικές.

Για την «εκπλήρωση» αυτής της στρατηγικής απαιτείται η εύρεση μετοχών, η τιμή των οποίων θα μειωθεί εντός ενός ορισμένου χρονικού διαστήματος, καθώς επίσης άλλων αξιών (εμπορευμάτων, μετοχών κλπ), η τιμή των οποίων θα αυξηθεί εντός του ιδίου χρονικού διαστήματος. Η διπλή αυτή δυνατότητα επίτευξης κέρδους, η οποία δεν απαιτεί ουσιαστικά κεφάλαια, εφόσον επιβεβαιωθούν οι προβλέψεις, είχε σαν αποτέλεσμα το να αναπτυχθεί ο συγκεκριμένος τομέας, ο οποίος τα τελευταία χρόνια άνθισε σε μεγάλο βαθμό.

Έτσι, στα τέλη του 2006, ο συνολικός αριθμός των hedge funds ανήλθε στα 9.000 - με ίδια κεφάλαια ύψους περί το 1,5 τρις $. Γνωρίζοντας βέβαια πως αυτά τα κεφάλαια είναι ουσιαστικά εγγυήσεις για τις αγοραπωλησίες εκ μέρους τους, καθώς επίσης ότι οι επενδύσεις των hedge funds είναι πολλαπλάσιες των χρημάτων που διαθέτουν, καταλήγουμε πραγματικά σε ένα τεράστιο ποσόν, το οποίο κινείται σχεδόν καθημερινά, με απίστευτες ταχύτητες, αλλάζοντας συνεχώς την εικόνα ολόκληρου του πλανήτη (στις διεθνείς αγορές συναλλάγματος, διακινούνται σε καθημερινή βάση 3,5 τρις $ - κυρίως στις ισοτιμίες δολαρίου και ευρώ).

Τα Hedge funds έχουν συνήθως έδρα σε φορολογικούς παραδείσους (το 63% στις νήσους Cayman), πληρώνοντας (εάν) μηδαμινούς φόρους, ενώ οι διαχειριστές τους στεγάζονται κυρίως στη Νέα Υόρκη (το 36%) και στο Λονδίνο (το 21%). Η αμοιβή των διαχειριστών ακολουθεί τον κανόνα 2/20, ο οποίος σημαίνει ότι εισπράττουν 2% σταθερά επί των συνολικών κεφαλαίων που «εποπτεύουν», συν 20% μερίδιο επί των ετησίων κερδών.

Σήμερα τα κεφάλαια αυτά έχουν αναπτύξει τις στρατηγικές τους σε μεγάλο βαθμό, κυρίως με τη βοήθεια μαθηματικών προγραμμάτων και Η/Υ - θεωρείται ότι, το 95% των «συναλλαγών» διευθετείται αυτόματα, από τους Η/Υ. Επίσης, επενδύουν σε αξίες κάθε είδους, όπως στις αγορές συναλλάγματος, σε εμπορεύματα, σε επιτόκια, σε μετοχές, σε ομόλογα κλπ, τα οποία διαπραγματεύονται με απίστευτες μεθόδους (άρθρο μας: ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΑ ΚΑΖΙΝΟ: Μία νέα ωρολογιακή βόμβα τεράστιας καταστροφικής ισχύος, στην καρδιά του χρηματοπιστωτικού συστήματος - Updated Bloomberg 22/9/2009).

Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΚΡΙΣΕΩΝ

Μέχρι μία συγκεκριμένη χρονική περίοδο, η οποία ουσιαστικά «οροθετείται» από την «επίθεση» του επενδυτικού κεφαλαίου του Soros στη βρετανική στερλίνα (1992), τα hedge funds προσπαθούσαν να προβλέψουν την αγορά, επενδύοντας στις «τάσεις» της. Αφού λοιπόν προέβλεπαν κάποιες αδυναμίες της «αγοράς» (κρατών, επιχειρήσεων κλπ), ακολουθούσαν μία μέθοδο, η οποία ήταν απλή μεν στη σύλληψη, αλλά εξαιρετικά πολύπλοκη στην εκτέλεση της.

Για παράδειγμα, όταν η Μ. Βρετανία είχε ενταχθεί, το 1990, στον ευρωπαϊκό μηχανισμό συναλλαγματικών ισοτιμιών, σε έναν ενδιάμεσο σταθμό δηλαδή της πορείας προς το ενιαίο ευρωπαϊκό νόμισμα, ο οποίος απαιτούσε σταθερές ισοτιμίες, διαπιστώθηκε βαθειά ύφεση στην οικονομία της (οφειλόμενη πιθανότατα στα υψηλά επιτόκια της Γερμανίας). Τότε ο G.Soros, προβλέποντας την έξοδο της από το μηχανισμό, σαν αποτέλεσμα αφενός μεν της ένταξης της με υψηλή ισοτιμία, αφετέρου της λαϊκής δυσαρέσκειας, εξασφάλισε μυστικά πιστωτικά όρια, τα οποία του επέτρεπαν να δανεισθεί 15 δις στερλίνες, μετατρέποντας τες σε δολάρια κατά βούληση.

Αφού λοιπόν έλαβε ανατιμητικές θέσεις στο δολάριο και υποτιμητικές στη στερλίνα, προέβαλλε επιδεικτικά, με συνεντεύξεις και άλλους τρόπους, το ότι είχε «στοιχηματίσει» στην πτώση του βρετανικού νομίσματος - συμπαρασύροντας σε αντίστοιχες ενέργειες πολλούς άλλους επενδυτές. Τελικά, παρά το ότι η βρετανική κεντρική τράπεζα διέθεσε άμεσα 50 δις $ για τη στήριξη της ισοτιμίας του νομίσματος της, αυξάνοντας ταυτόχρονα τα επιτόκια δανεισμού, αναγκάσθηκε να εγκαταλείψει το μηχανισμό και να αφήσει ελεύθερη τη διακύμανση της τιμής της στερλίνας - η οποία φυσικά υποτιμήθηκε, ενώ ο Soros κέρδισε περί το 1 δις $ (αργότερα, επαναλήφθηκε το ίδιο στην Ταϊλάνδη (μπατ), προκαλώντας την ασιατική κρίση και διευκολύνοντας την καταστροφική έλευση του ΔΝΤ στην ευρύτερη περιοχή – τόσο η «κρίση», όσο και το ΔΝΤ, «επεκτάθηκαν» στη Ρωσία και στη Ν. Αμερική).

Έκτοτε όμως, γεγονός που είναι πλέον ολοφάνερο σήμερα, έχουν πάψει να αρκούνται στις προβλέψεις, οι οποίες είναι συνδεδεμένες με μεγάλο ρίσκο. Κατά την άποψη πολλών ειδικών του χώρου, τα hedge funds, σε συνεργασία μεταξύ τους (καρτέλ), λειτουργούν άκρως επιθετικά, δημιουργώντας κρίσεις. Επειδή δε η κερδοφορία τους προέρχεται κυρίως από τις συνεχείς διακυμάνσεις (volatility) της αγοράς, είτε ανοδικές, είτε καθοδικές, επιδιώκουν με κάθε τρόπο την αστάθεια του συστήματος - σε όλο και περισσότερους τομείς. Έτσι, δεν αρκούνται πλέον μόνο στα χρηματιστήρια μετοχών και εμπορευμάτων, αλλά επεκτείνονται ραγδαία σε πολλές άλλες «περιοχές» - όπως στα ομόλογα των κρατών.

Στην προσπάθεια τους αυτή, φαίνεται ότι συμβάλλουν οι μεγάλες τράπεζες, αλλά και πολλοί άλλοι «οργανισμοί» (άρθρο μας: ΕΤΑΙΡΕΙΕΣ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗΣ: Standard & Poor’s, Moody’s, Fitch Rating - ένα απίστευτα ισχυρό ολιγοπώλιο αξιολογεί αυθαίρετα, βαθμολογεί ανεξέλεγκτα και κυβερνάει απολυταρχικά, με έδρα την πρωτεύουσα του μονοπωλιακού καπιταλισμού, την παγκόσμια οικονομία 7/12/2009), είτε προκαταρκτικά με τη βοήθεια διαφόρων ΜΜΕ, οικονομολόγων διεθνούς κύρους κλπ, είτε εκ των υστέρων (άρθρο μας: ΟΙ ΣΥΝΔΙΚΟΙ ΤΟΥ ΔΙΑΒΟΛΟΥ: Το κυριαρχικό δόγμα του αμερικανικού μονοπωλιακού καπιταλισμού, τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του ΔΝΤ, οι κρυφές «παγίδες» του Ευρωπαϊκού Νομισματικού Ταμείου και οι κίνδυνοι για την Ελλάδα 14/3/2010).

Ειδικά σήμερα, όπου η πραγματική οικονομία στις δυτικές χώρες υποχωρεί ασταμάτητα, ενώ διευρύνονται οι οικονομικές συρράξεις μεταξύ των κρατών (άρθρο μας: ΣΚΑΚΙ ΜΕ ΤΟ ΔΙΑΒΟΛΟ: Τα όπλα «αιχμής» της αμερικανικής υπερδύναμης, η «επέλαση» στην Ευρώπη, το «ημερολόγιο» της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης, τα «παιχνίδια εξουσίας», το «εξιλαστήριο θύμα», ο ύπατος αρμοστής και τα συμπεράσματα 21/4/2010), οι οποίες συμβάλλουν τα μέγιστα στην προωθούμενη διαρκή αστάθεια του συστήματος, τα hedge funds, «συνεπικουρούμενα» πάντοτε από τις υπερτράπεζες και τα ταμεία, φαίνεται να διαδραματίζουν επιπροσθέτως έναν «εθνικό» ρόλο.

Μεταφορικά, θα τα παρομοίαζε κανείς με τα καταδιωκτικά αεροπλάνα του 2ου παγκοσμίου πολέμου, τα οποία συνοδεύουν τα βομβαρδιστικά (τράπεζες) στις επιθέσεις τους εναντίον του εχθρού, οι οποίες ξεκινούν από τα τεράστια αεροπλανοφόρα (συνταξιοδοτικά ταμεία) που είναι σταθμευμένα σε απόσταση ασφαλείας. Ακολουθούνται δε από τις δυνάμεις κατοχής (Παγκόσμια Τράπεζα, ΔΝΤ), οι οποίες εγκαθίστανται στα εδάφη των ηττημένων, εξαθλιώνοντας τους Πολίτες τους – «απορροφώντας» τόσο τη δημόσια, όσο και την ιδιωτική τους περιουσία.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ

Η απληστία, η οποία έχει κυριεύσει τουλάχιστον αυτούς που διαχειρίζονται «απολυταρχικά» το «δυτικό» κόσμο, κατακτώντας την πρώτη θέση στην πυραμίδα των ανθρωπίνων αξιών, «εξωτερικεύεται

(α) είτε με την προσπάθεια ηγεμονίας ενός κράτους σε κάποια άλλα (άρθρο μας: PAX GERMANICA: Η φτώχεια μίας Δημοκρατίας είναι πολύ καλύτερη από την υλική ευημερία η οποία, καθώς ισχυρίζονται, συνυπάρχει με τον Ολοκληρωτισμό, όπως ακριβώς η ελευθερία είναι καλύτερη από τη δουλεία (Δημόκριτος) 6/3/2010),

(β) είτε με την υποδούλωση των Πολιτών, «δια της μεθόδου» του υπερδανεισμού, ο οποίος ισχυροποιεί τα μέγιστα το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα – έτσι όπως αυτό λειτουργεί σήμερα με τη βοήθεια των υπερμεγεθών τραπεζών, των συνταξιοδοτικών ταμείων, των ανεξέλεγκτων hedge funds κλπ.

Η Ευρωζώνη βρίσκεται σήμερα στο μάτι του κυκλώνα (άρθρο μας: Η ΕΥΡΩΠΗ ΣΤΙΣ ΦΛΟΓΕΣ: Η μαζική επίθεση των κερδοσκόπων στην Ελλάδα, οι δέκα μεγαλύτεροι πιστωτές της, καθώς επίσης αναφορές στην Ισπανία, στην Πορτογαλία, στην Ιρλανδία, στην Ιταλία, στη Γερμανία και στη Γαλλία 4/3/2010), υποχρεωμένη να αντιμετωπίσει όχι μόνο τη Γερμανία ή τις Η.Π.Α., αλλά ταυτόχρονα τις επιθέσεις του πανίσχυρου, κερδοσκοπικού κεφαλαίου – κατ’ αρχήν στα πλέον αδύναμα κράτη-μέλη της, τα οποία θα ακολουθήσουν τα υπόλοιπα (πιθανόν με απώτερο, κεντρικό στόχο την ίδια τη Γερμανία). Ενδεχομένως δε, ολόκληρη η ΕΕ ευρίσκεται στα πρόθυρα μίας τρομακτικής ύφεσης, η οποία απειλεί να καταστρέψει το μεγαλύτερο μέρος των Οικονομιών της – εξαγωγικών και εισαγωγικών.

Τεκμηριώνοντας το θέμα της ύφεσης, το οποίο φαίνεται παράδοξο, αφού έχουν προηγηθεί απίστευτα μεγάλες «ενέσεις ρευστότητας» στο σύστημα εκ μέρους της ΕΚΤ, θα αναφέρουμε απλά ότι, οι τιμές αυξάνονται, όταν τα νοικοκυριά καταναλώνουν περισσότερο, οι επιχειρήσεις επενδύουν, η απασχόληση αναπτύσσεται και οι μισθοί την ακολουθούν, με ανοδική πορεία. Τότε και μόνο τότε, η υπερβάλλουσα ρευστότητα καταλήγει σε έναν ανοδικό σπειροειδή πληθωριστικό κύκλο.

Σήμερα όμως, το παραγωγικό επίπεδο στην ΕΕ ευρίσκεται πολύ χαμηλότερα από αυτό πριν από την κρίση, η «κενή» παραγωγική δυναμικότητα είναι μεγάλη και η ανεργία παραμένει υψηλή - ενώ συνεχίζει την ανοδική της πορεία. Σε μία τέτοια κατάσταση, οι επιχειρήσεις δεν αυξάνουν τις τιμές τους, ενώ τα συνδικάτα δεν ζητούν άνοδο των μισθών. Επομένως, ακόμη και αν δεν έχει απορροφηθεί η υπερβάλλουσα ρευστότητα από την ΕΚΤ, ενώ τα επιτόκια παραμένουν χαμηλά, το υφιστάμενο έδαφος μπορεί να «εκθρέψει» μόνο την ύφεση – πόσο μάλλον όταν ανακοινώνονται μέτρα μείωσης του δανεισμού των κρατών, καθώς επίσης αύξησης της άμεσης φορολογίας.

Επίσης, ο οικονομικός πόλεμος δεν καταστρέφει βιομηχανικές εγκαταστάσεις και δεν μειώνει τον ενεργό πληθυσμό – γεγονότα που θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε πληθωρισμό, όταν υπάρχει τόσο μεγάλη ρευστότητα στο σύστημα. Εκτός αυτού, η ρευστότητα δεν οδηγείται στις επενδύσεις ή στην κατανάλωση, αλλά παραμένει στις «αγορές», με κίνδυνο πρόκλησης διαδοχικών υπερβολών (φούσκες), εν μέσω μίας καταστροφικής ύφεσης. «Κυοφορείται» όμως πάντοτε «υπερπληθωρισμός», εάν κάποια στιγμή αντιστραφεί απότομα η τάση και οδηγηθεί ξαφνικά η υπερβάλλουσα ρευστότητα «μαζικά» στην πραγματική αγορά – πριν ακόμη προλάβουν να αντιδράσουν οι κεντρικές τράπεζες.

Συνεχίζοντας, κατά την άποψη μας οι μοναδικές δυνατότητες «αντίστασης» απέναντι στο «μοιραίο», είναι η σταδιακή, η «ελεγχόμενη» καλύτερα επιστροφή στις προηγούμενες αξίες (ήθος, ποιότητα ζωής, πολιτισμός κλπ), σε συνδυασμό με την ευρωπαϊκή αλληλεγγύη (άρθρο μας: ΕΥΡΩΠΑΙΚΗ ΣΥΝΟΧΗ: Μία διακρατική, προοδευτική «φορολογική» κλίμακα, θα ήταν ίσως η ιδανική «κοινωνική» λύση για την εξομάλυνση των ανισορροπιών και την επίτευξη της ισότητας εντός της Ε.Ε. 16/10/2009), η οποία θα μπορούσε να μας οδηγήσει σε μία πολιτική ένωση – στις Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης δηλαδή, ακόμη και χωρίς τη Γερμανία, η οποία συνεχώς εμποδίζει τις προσπάθειες ένωσης όλων των υπολοίπων Ευρωπαίων.

Εάν δεν βαδίσουμε άμεσα στο συγκεκριμένο δρόμο, τότε η κατάληξη της Ευρώπης θα είναι εξαιρετικά «βίαιη» - είτε προηγηθεί η Ελλάδα, είτε όχι. Απλά και μόνο οι μεμονωμένες προσπάθειες ελέγχου των αγορών, όπως οι πρόσφατες της Γερμανίας, καθώς επίσης τα «αδιαφανή», πρόχειρα μέτρα στήριξης (άρθρο μας: ΑΠΟΒΑΣΗ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ: Η χαμένη μάχη, το πρόβλημα της υπερχρέωσης, η επίθεση μέσω ομολόγων, η αδυναμία χρεοκοπίας των Η.Π.Α., η Ευρωπαϊκή ιδιαιτερότητα και η ευρηματική «επέλαση» του ΔΝΤ 15/5/2010), δεν πρόκειται να φέρουν ποτέ το επιθυμητό αποτέλεσμα – ενώ θα αποδυναμώσουν εντελώς την ΕΕ, μηδενίζοντας τις υγιείς αντιστάσεις τόσο των κρατών, όσο της ίδιας της «Ένωσης» και των Πολιτών της, «καταβαραθρώνοντας» το κοινό νόμισμα.

Βασίλης Βιλιάρδος (copyright)

Αθήνα, 20. Μαΐου 2010

viliardos@kbanalysis.com


Ο κ. Β. Βιλιάρδος είναι οικονομολόγος, πτυχιούχος της ΑΣΟΕΕ Αθηνών, με μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου


Τετάρτη 19 Μαΐου 2010

Mr Bundesbank: Η Ελλάδα θα φύγει από το ευρώ!


greekdebtcrisisΤην ώρα που το ευρώ καταρρέει στα χαμηλότερα επίπεδα από τον Απρίλιο του 2006 και η γερμανική Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς εσπευσμένα επιβάλλει νέες απαγορεύσεις στο short selling μετοχών και στα «γυμνά» CDS, ο Mr Bundesbank, Καρλ Ότο Πελ, με μια βαρυσήμαντη συνέντευξη στο “Spiegel” προφητεύει ακόμη χειρότερες ημέρες για το κοινό νόμισμα, αλλά και την έξοδο της Ελλάδας από την Ευρωζώνη!

Η εμβληματική μορφή του γερμανικού τραπεζικού συστήματος, που ηγήθηκε της BuBa στην κρίσιμη περίοδο από το 1980 έως το 1991 και είχε μαζί με τον Χέλμουτ Κολ το γενικό πρόσταγμα στη διαδικασία πολιτικής και νομισματικής ενοποίησης της Δυτικής με την Ανατολική Γερμανία, χωρίς περιστροφές λέει όσα θα ήθελαν να πουν δημόσια οι περισσότεροι Γερμανοί κεντρικοί τραπεζίτες:

- «Υπάρχει κίνδυνος το ευρώ να γίνει ασθενές νόμισμα. Τα θεμέλια του ευρώ μετακινήθηκαν, όταν αποφασίσθηκε από τις κυβερνήσεις να μετατρέψουν τη νομισματική ένωση σε μια ένωση μεταβιβαστικών πληρωμών (σ.σ: εννοεί από τα ισχυρότερα κράτη στα ασθενέστερα, με το «πακέτο» των 750 δις. ευρώ). Παραβιάζονται όλοι οι κανόνες… Αντίθετα με όλες τις δεσμεύσεις της και παρά τη ρητή απαγόρευση στο καταστατικό της, η ΕΚΤ έχει εμπλακεί στη χρηματοδότηση των κρατών. Προφανώς, όλα αυτά θα έχουν επιπτώσεις (σ.σ.: στην ισοτιμία του ευρώ).

- Το ευρώ έχει ήδη βυθισθεί και αυτή η τάση θα μπορούσε να συνεχισθεί, διότι έχουμε εγγυηθεί μια μακρά σειρά αδύναμων νομισμάτων, που ποτέ δεν θα έπρεπε να έχουν ενταχθεί στην Ευρωζώνη.

- Δεν έπρεπε σε καμία περίπτωση να έχουμε επιτρέψει την είσοδο της Ελλάδας στη ζώνη του Ευρώ…. Θα περίμενα από την Κομισιόν και την ΕΚΤ να έχουν παρέμβει νωρίτερα (σ.σ.: για το ελληνικό πρόβλημα). Έπρεπε να είχαν καταλάβει, ότι μια μικρή χώρα όπως η Ελλάδα, χωρίς βιομηχανική βάση, δεν θα μπορούσε ποτέ να πληρώσει τα 350 δις. ευρώ του χρέους της».

- Χωρίς ένα “κούρεμα”, μια μερική διαγραφή χρεών, δεν μπορεί και δεν πρόκειται ποτέ να καταφέρει η Ελλάδα να εξυπηρετήσει το χρέος της. Γιατί δεν το έκαναν αυτό αμέσως; Η Ευρωπαϊκή Ένωση έπρεπε να έχει διακηρύξει έξι μήνες πριν, ή και νωρίτερα, ότι απαιτείται αναδιάρθρωση χρέους για την Ελλάδα.

Ο Πελ ευθέως διαψεύδει τους ισχυρισμούς της Μέρκελ, ότι η διάσωση της Ελλάδας ήταν επιβεβλημένη για να αποφευχθεί ένα ντόμινο στην Ευρωζώνη. Η πραγματική σκοπιμότητα του «πακέτου» διάσωσης, όπως τονίζει, «ήταν να προστατευθούν οι γερμανικές και, πολύ περισσότερο, οι γαλλικές τράπεζες από τις διαγραφές χρεών. Την ημέρα που ανακοινώθηκε το σχέδιο, οι μετοχές των γαλλικών τραπεζών κέρδισαν 24%. Βλέποντας όλα αυτά, καταλαβαίνουμε γιατί επινοήθηκε το σχέδιο διάσωσης: για να διασωθούν οι τράπεζες και ορισμένοι πλούσιοι Έλληνες»!

Ο Πελ λέει ευθέως, ότι έπρεπε να είχε διαγραφεί έξι μήνες νωρίτερα το ένα τρίτο του ελληνικού χρέους –περισσότερα από 100 δις. ευρώ!- και στην επισήμανση του δημοσιογράφου, ότι σε αυτή την περίπτωση μπορεί να αποκλειόταν η Ελλάδα από την αγορά, απαντά: «Πιστεύω ακριβώς το αντίθετο. Οι επενδυτές γρήγορα θα καταλάβαιναν ότι πλέον η Ελλάδα έχει ένα χρέος που μπορεί να το διαχειριστεί. Η εμπιστοσύνη θα είχε αποκατασταθεί πολύ γρήγορα. Τώρα αυτή η ευκαιρία χάθηκε και είμαστε αντιμέτωποι με αυτό το τρομερό μπλέξιμο».

Όπως τονίζει ο Πελ, ακόμη και με την προσπάθεια διεθνούς διάσωσης, η Ελλάδα δεν θα καταφέρει να αποφύγει την αναδιάρθρωση του χρέους και μοιραία θα φύγει από την Ευρωζώνη. Στην ερώτηση του δημοσιογράφου, αν θα άρχιζε σήμερα να τυπώνει μάρκα, αν βρισκόταν στο πόστο του κεντρικού τραπεζίτη, ο Πελ απαντά ευθέως «όχι» και εξηγεί, ότι το ευρώ δεν κινδυνεύει, απλώς μια από τις μικρότερες χώρες θα χρειασθεί να φύγει από την Ευρωζώνη. «Η Ελλάδα θα επαναφέρει την δραχμή», προβλέπει ο Πελ, και στην επισήμανση του δημοσιογράφου, ότι η Ελλάδα δεν έχει λόγο να φύγει από την Ευρωζώνη όσο λαμβάνει βοήθεια, ο πρώην διοικητής της BuBa απαντά με νόημα ότι μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα η Ελλάδα θα έχει λόγους για να φύγει.

Προφανώς, αυτή η αινιγματική απάντηση αναφέρεται στο γνωστό σενάριο που αποτελεί σήμερα τη βάση όλης της διεθνούς κερδοσκοπίας κατά του ευρώ: ότι η Ελλάδα κάποτε θα αποτύχει να εφαρμόσει με συνέπεια το πρόγραμμα σταθεροποίησης και αυτό θα οδηγήσει στο «πάγωμα» της διεθνούς χρηματοδότησης. Αν και όταν συμβεί αυτό, προφανώς η Ελλάδα θα έχει αρκετούς λόγους για να επανεξετάσει τη συμμετοχή της στην Ευρωζώνη…

Απο το : http://www.sofokleous10.gr/portal2/toprotothema/toprotothema/mr-bundesbank--------2010051823427/


Δευτέρα 17 Μαΐου 2010

Οι Έλληνες επιστρέφουν στη χρυσή λίρα!

Friday, 14 May 2010 00:08 απο το: http://www.banksnews.gr/portal/home-page/124-top-story/738-2010-05-13-22-13-50

liraΣυναγερμός έχει σημάνει στην Τράπεζα της Ελλάδος (ενώ η ΕΚΤ παρακολουθεί με ιδιαίτερη ανησυχία ανάλογα φαινόμενα να βρίσκονται σε εξέλιξη στην Ευρωζώνη…), καθώς οι Έλληνες επιστρέφουν στην εποχή της χρυσής λίρας, προκαλώντας εκρηκτική ανατίμηση της χρυσής λίρας κατά 58% από την αρχή του 2009, όταν ήταν πλέον σαφές ότι κλυδωνίζεται επικίνδυνα το σκάφος της εθνικής οικονομίας.

Στην Τράπεζα της Ελλάδος, που είναι σύμφωνα με το νόμο 2771/99 επιφορτισμένη με το καθήκον της διεκπεραίωσης αγοραπωλησιών χρυσού, οι Έλληνες χρυσοθήρες έχουν προκαλέσει έντονους πονοκεφάλους, καθώς το πρόβλημα παίρνει πλέον διαστάσεις υπονόμευσης της σταθερότητας του τραπεζικού συστήματος και των δυνατοτήτων άσκησης αποτελεσματικής νομισματικής πολιτικής.

Στην κεντρική τράπεζα τηρούν πολιτική χαμηλών τόνων, αποφεύγοντας να σχολιάσουν το φαινόμενο της… χρυσοθηρίας των Ελλήνων. Όμως, είναι σαφές πλέον και στους… οικονομικά αναλφάβητους, ότι η ΤτΕ επιχειρεί να ανακόψει τη δυναμική της εγκατάλειψης του ευρώ για τις λίρες. Το ανησυχητικό, όμως, είναι ότι όλο και περισσότεροι στρέφονται στην ασφάλεια του χρυσού σε φυσική μορφή, παρότι θα έλεγε κανείς ότι η ΤτΕ έχει αποδυθεί σε πρακτικές που θυμίζουν ανελέητη κερδοσκοπία εις βάρος των συναλλασσόμενων, αλλά με… καλό σκοπό: την αναχαίτιση της ζήτησης.

Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα της ΤτΕ, η τιμή πώλησης της χρυσής λίρας Αγγλίας έχει «σκαρφαλώσει» αισίως στα 265,5 ευρώ. Μόλις πριν από 15 ημέρες, η ΤτΕ πωλούσε λίρες με 231,6 ευρώ, δηλαδή η άνοδος της τιμής πλησίασε το 15%, όσο κορυφώνονταν οι ανησυχίες για την οικονομία και το τραπεζικό σύστημα.

Ακόμη πιο ανησυχητικά, από τη σκοπιά των υπευθύνων για την άσκηση της νομισματικής πολιτικής, είναι η απίστευτη «πτήση» της χρυσής λίρας από τις αρχές του 2009, όταν η ανασφάλεια άρχιζε να εξαπλώνεται από το «έξυπνο χρήμα» προς τη βάση των Ελλήνων καταθετών: η πρώτη τιμή της λίρας, σύμφωνα με τα στοιχεία της ΤτΕ για το 2009 (πάντα για την πώληση) ήταν 167,6 ευρώ! Δηλαδή, όσοι αγόρασαν τότε λίρες, μετρούν ήδη κέρδος σχεδόν 60%, σε μια εποχή όπου όλες οι άλλες εναλλακτικές τοποθετήσεις απέδιδαν ψίχουλα, ή έφερναν ζημιές!

Η προσπάθεια της ΤτΕ να «σβήσει» τη δίψα για χρυσό αντανακλάται στη διαφορά μεταξύ της τιμής αγοράς και πώλησης των λιρών. Ενώ από τις αρχές του 2009 η τιμή πώλησης από την ΤτΕ αυξήθηκε, όπως προαναφέρθηκε σχεδόν κατά 60%, η αντίστοιχη αύξηση της τιμής αγοράς ήταν αρκετά χαμηλότερη από το 50%. Αυτό αυξάνει σημαντικά το περιθώριο κέρδους από αυτές τις συναλλαγές για την ΤτΕ, αλλά τα στελέχη της λένε σε κατ’ ιδίαν συζητήσεις, ότι αυτό το κέρδος είναι απολύτως ανεπιθύμητο για μια κεντρική τράπεζα, που θα προτιμούσε να κερδίζει λιγότερα από τις συναλλαγές σε χρυσές λίρες, αφού αυτό θα αντανακλούσε μεγαλύτερη εμπιστοσύνη των πολιτών στην οικονομία και τη νομισματική πολιτική.

Πάντως, το φαινόμενο της «φυγής» προς το χρυσό παίρνει πλέον ανησυχητικές διαστάσεις όχι μόνο για την ΤτΕ, αλλά και για την ίδια την ΕΚΤ. Ιδιαίτερα μετά το «πακέτο» των 750 δις. ευρώ για τις περιφερειακές οικονομίες της Ευρωζώνης και τις πληθωριστικές παρεμβάσεις της ΕΚΤ για μαζικές αγορές ομολόγων κρατών και τραπεζών, καταγράφεται όλο και μεγαλύτερη ροπή των πανίσχυρων Γερμανών καταθετών προς το χρυσό.

«Οι Γερμανοί δεν συνηθίζουν να διαδηλώνουν μαζικά και δυναμικά, όπως οι Έλληνες, αλλά έχουν ένα πιο αποτελεσματικό τρόπο να εκδηλώσουν τις αντιδράσεις τους: αγοράζουν χρυσό, σε μια ψήφο δυσπιστίας προς τη νομισματική πολιτική της ΕΚΤ, που παραπέμπει τους περισσότερους στις μνήμες των επεισοδίων υπερπληθωρισμού του 20ου αιώνα», τονίζουν τραπεζικά στελέχη. Ενδεικτικό της έντονης δυναμικής που έχει αρχίσει να αναπτύσσεται στην Γερμανία προς τις τοποθετήσεις σε χρυσό ήταν το κλείσιμο (προσωρινό, άραγε;) γνωστής ιστοσελίδας αγοραπωλησιών χρυσού, που δήλωνε στους ενδιαφερόμενους ότι αδυνατούσε να ανταποκριθεί στη ζήτηση.

Στη διεθνή αγορά χρυσού, από το 2008 μέχρι σήμερα το πολύτιμο μέταλλο έχει ακολουθήσει εντυπωσιακά ανοδική πορεία, καθώς όλο και περισσότεροι επενδυτές στρέφονται στην ασφάλειά του, ενώ οι πιο απαισιόδοξοι διατυπώνουν σενάρια πλήρους κατάρρευσης του «χάρτινου» διεθνούς συστήματος, υπό το βάρος της ανεξέλεγκτης αύξησης των χρεών, κρατικών και ιδιωτικών, και της αχαλίνωτης νομισματικής κυκλοφορίας.

Πολλοί αναλυτές θεωρούν βέβαιο, ότι η διεθνής τιμή του χρυσού, αφού έσπασε με άνεση το συμβολικό όριο των 1.000 δολ./ουγγιά και ήδη έχει υπερβεί τα 1.200 θα ξεπεράσει φέτος και το φράγμα των 1.500 δολ. Αρκετοί «ταύροι» της αγοράς χρυσού πιστεύουν ότι η δυναμική της κατάρρευσης του διεθνούς συστήματος της «φούσκας», που μεγεθύνθηκε ανεξέλεγκτα μετά το 1971, όταν ο πρόεδρος Νίξον εγκατέλειψε τον κανόνα του χρυσού της συμφωνίας του Μπρέτον Γουντς, δεν αποκλείεται να οδηγήσει κυβερνήσεις ακόμη και σε ακραία κατασταλτικά μέτρα, όπως ο νόμος του προέδρου Ρούσβελτ της εποχής του μεγάλου κραχ, που προέβλεπε ποινικές κυρώσεις σε όποιους δεν παρέδιδαν το χρυσό τους στην κυβέρνηση.

Οι πιο αισιόδοξοι ελπίζουν, ότι το σύστημα θα καταφέρει να βρει την ισορροπία του, με τα αλλεπάλληλα πακέτα σταθεροποίησης από κυβερνήσεις και κεντρικές τράπεζες. Βέβαιο είναι, όμως, ότι οι Έλληνες καταθέτες δεν συμμερίζονται ιδιαίτερα αυτή την αισιοδοξία, προτιμώντας να ανακαλούν μνήμες του όχι τόσο μακρινού παρελθόντος, όταν η χρυσή λίρα αποτελούσε το τελευταίο ασφαλές καταφύγιο…

Το όφελος της εξωφρενικής σπατάλης

Tου Πασχου Μανδραβελη απο το http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_8_13/05/2010_400741

Και όμως! Μέσα στον ορυμαγδό των κακών ειδήσεων υπάρχουν και κάποια καλά νέα. Αυτά είναι τα εξωφρενικά νέα. Δεν είναι ευφυολόγημα, αλλά είναι σίγουρο ότι ουδείς γραφειοκράτης του ΔΝΤ μπορούσε να φανταστεί ότι η ελληνική Βουλή θα πλήρωνε 50.000 ευρώ (ολογράφως: πενήντα χιλιάδες ευρώ) κάθε μήνα για να νοικιάζει ένα μαγαζί. Είναι σίγουρο ότι οι δυτικόφρονες απεσταλμένοι νόμιζαν ότι ήρθαν σε μια περίπου δυτική χώρα, στην οποία η δημοκρατία εξασφάλιζε ότι σπατάλες αυτού του τύπου δεν θα μπορούσαν ούτε καν να συζητηθούν, πόσω δε μάλλον να περάσουν. Εξεπλάγησαν μεν από τον 13ο και 14ο μισθό –το δήλωναν οι ίδιοι στις συνεντεύξεις των– αλλά δεν θα μπορούσαν να φανταστούν ότι οι υπάλληλοι της Βουλής θα έπαιρναν 15ο και 16ο μισθό επειδή έτσι θεσπίστηκε στον μεσοπόλεμο.

Το αστείο είναι ότι ο πρώην πρόεδρος της Βουλής κ. Δημήτρης Σιούφας θεωρεί το μίσθωμα των 50.000 ευρώ/ανά μήνα επιτυχία. Τον Νοέμβριο καμάρωνε στη Βουλή ότι «αναδιαπραγματευτήκαμε το μίσθωμα του εκθετηρίου της Μητροπόλεως, με τη διοίκηση της ΔΕΗ, επιτυγχάνοντας μείωση συνολικά κατά 252.000 ευρώ, ήτοι κατά 30%». Δηλαδή το μίσθωμα μέχρι την επιτυχή αναδιαπραγμάτευση ήταν 70.000 ευρώ τον μήνα!

Τα εξωφρενικά νέα δεν τελειώνουν εδώ. Σύμφωνα με το αποκαλυπτικό ρεπορτάζ της χθεσινής «Καθημερινής» (12.5.2010) υπάρχουν και άλλα «περίεργα κτίρια». «Ενα εξ αυτών... είναι και εκείνο που βρίσκεται στον αριθμό 23 της Φιλελλήνων. «Πρόκειται για ένα διατηρητέο κτίριο με συνολική επιφάνεια 1.500 τ. μ., που προβλέπεται να χρησιμοποιηθεί ως πινακοθήκη, εντευκτήριο και γραφεία τέως βουλευτών, ευρωβουλευτών και υπαλλήλων», διαβάζουμε σε επίσημο έγγραφο της Βουλής των Ελλήνων. Για το συγκεκριμένο κτίριο, λοιπόν, διαβάζουμε στον τελευταίο προϋπολογισμό ότι δεσμεύεται κονδύλι ύψους 180.000 ευρώ «για την ανακαίνισή του», καθώς και άλλες 165.000 ευρώ ως αμοιβή φυσικών προσώπων για «την εκπόνηση μελέτης ανακαίνισης» του ιδίου κτιρίου! Στον προϋπολογισμό του 2009 είχαν εγγραφεί για το ίδιο κτίριο άλλες 150.000 ευρώ. Συνολικά, δηλαδή, και μόνο μέσα σε δύο χρόνια: 495.000 ευρώ!

Με άλλα λόγια, εμείς οι φορολογούμενοι δεν πληρώνουμε μόνο τους νυν τριακόσιους, δεν προσλαμβάναμε τα ανίψια τους εκτός ΑΣΕΠ στις υπηρεσίες της Βουλής, πληρώνουμε κι εντευκτήριο (!) για τους τέως βουλευτές, ευρωβουλευτές και υπάλληλους!

Αν το καλοσκεφτούμε, αυτά τα εξωφρενικά νέα είναι καλά νέα. Κι αυτό γιατί πρώτη φορά γίνονται ειδήσεις. Για πρώτη φορά τα προσέχουμε, για πρώτη φορά οι πολίτες εξεγείρονται κατά της απίστευτης σπατάλης στο Δημόσιο. Η οικονομική κατάσταση δεν δημιουργεί μόνο το «κίνημα των αποδείξεων», θα φτιάξει κι ένα «κίνημα κατά της σπατάλης».

Το άλλο καλό αυτής της υπόθεσης είναι ότι η επίτευξη του προγράμματος σταθεροποίησης της οικονομίας μπορεί να είναι πιο εύκολη υπόθεση απ’ όσο φαντάζονται η Ε. Ε. και το ΔΝΤ. Τέτοιες υποθέσεις σπατάλης είναι διάσπαρτες σε χιλιάδες κωδικούς του προϋπολογισμού. Αν τους ψάξουμε και τους βρούμε και αν υπάρχει ο κοινωνικός έλεγχος για να απαλειφθούν, τότε θα εκπλήξουμε θετικά τους δανειστές μας και η πίεση θα μειωθεί. Με άλλα λόγια, αν στο μικροπολιτικό όφελος (που εκ των πραγμάτων προσφέρει η σπατάλη), υπάρξει και πολιτικό κόστος, τότε σίγουρα κάθε πολιτικός θα πράξει το σωστό.

Πέμπτη 13 Μαΐου 2010

Γερμανοί και σιδηρούς σταυρός!!!

Αγαπητοί φίλοι σύμφωνα με αρθρο στην εγκυκλοπαιδεια Wikipedia http://el.wikipedia.org/wiki/Γερμανικός_Σταυρός διάβασα κάτι που μου προξένησε εντύπωση. Παραθέτω απόσπασμα:

".....Η ουσιώδης διαφορά μεταξύ των δύο τάξεων του Γερμανικού Σταυρού (Χρυσού και Αργυρού), όπως είναι φανερή απ' το διάταγμα, ήταν η εξής: Ο Χρυσός Γερμανικός Σταυρός απονεμόταν κυρίως για επίδειξη ανδρείας, ενώ ο Αργυρός Γερμανικός Σταυρός για εξαιρετικές διοικητικές επιδόσεις. [1]

Στρατιώτες και υπαξιωματικοί του Στρατού (Heer), της Αεροπορίας (Λούφτβαφε) και των Waffen-SS, – αλλά και προσωπικό συμμαχικών δυνάμεων – όλοι κάτοχοι του Σιδηρού Σταυρού Πρώτης Τάξεως (ή αυτού του 1914 με πόρπη του 1939), μπορούσαν να τιμηθούν με το Χρυσό Γερμανικό Σταυρό, πραγματοποιώντας έξι φορές κάποιες ενέργειες που κανονικά θα τους απέφεραν τον Σιδηρούν Σταυρό 1ης Τάξεως. Για τους αξιωματικούς ίσχυε το ίδιο, αλλά για οκτώ φορές. Τα κριτήρια για τον Αργυρό Γερμανικό Σταυρό ήταν παρόμοια, αλλά το μετάλλιο το οποίο θα απέφερε η πράξη ανδρείας ήταν σε αυτή την περίπτωση ο Πολεμικός Σταυρός της Τιμής 1ης Τάξεως. [1]........."
Το σημαντικό είναι το εξής. Οι Γερμανοί είχαν τέτοιου είδους οργάνωση ώστε να γνωρίζουν τον αριθμό των ανδραγαθιών του προσωπικού τους, ώστε όταν επιδιωκότανε ο ικανός αριθμός, τότε γινόταν και η απονομή στους δικαιούχους. Χωρίς να υπάρχει λόγος να κρίνω το δίκαιο η άδικο της απονομής αυτής καθεαυτής, ωστόσο κανει εντύπωση η οργάνωσή τους και η τάξη τους!!!!
Στα δικά μας τώρα. Εχουμε και λέμε. ΔΝΤ στη χώρα και οι ελεγκτές ρωτάνε πόσους δημοσίους υπαλλήλους έχουμε. Δεν τους λέμε γιατι απλά δεν ξέρουμε!!!!!! Ρωτάνε πόσοι είναι συμβασιούχοι.....και πάλι δεν τους λέμε γιατί δεν ξέρουμε!!!!

Συνέχεια...

Ρωτάει Ο Πωλ Τόμσον (Ελεγκτής)...

.......Πριμ παραγωγικότητας

"Εδώ βλέπουμε ένα κονδύλι για πριμ παραγωγικότητας σε δημοσίους
υπαλλήλους. Γιατί το πληρώσατε αφού οι στόχοι της αύξησης της
παραγωγικότητας, δεν επετεύχθησαν;", ρώτησαν.

Η απάντηση:

"Ξέρετε, δεν είναι ακριβώς έτσι, διότι η προσπάθεια που κατεβλήθη για την
επιτυχία του στόχου ήταν πραγματικά αξιοσημείωτη..."

Πόσοι απασχολούνται στο δημόσιο;

Η απάντηση:

"Τι ακριβώς εννοείτε; Γιατί έχουμε διάφορες κατηγορίες, και διαφορετικές
συμβάσεις εργασίας".

Ελεγκτές: "Εμείς απλώς θέλουμε τον αριθμό."

Έλληνες αξιωματούχοι: "Για τον συνολικό αριθμό δεν είαμστε έτοιμοι. Θα
μαζέψουμε τα στοιχεία και σε επόμενη συνάντηση θα σας ενημερώσουμε!"

Πόσους διεφθαρμένους υπαλλήλους έχετε πιάσει;

"Ξέρετε αυτά τα πράγματα άπτονται της ανεξάρτητης δικαιοσύνης, οι δε
διαδικασίες είναι χρονοβόρες και δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε
επακριβώς την εξέλιξη της κάθε υπόθεσης..."

Σ.Σ : Ο Πωλ Τόμσον έχει ελέγξει χώρες όπως η Κολομβία, η Ουκρανία καθώς
και αφρικανικές

Σχόλιο!!!!!!!!!!!::: Και μετά μας πείραξε που η Γερμανίδα η Μέρκελ μας .....πήγαινε....καρότσα!!

ΧΑΧΑΧΑ!!! για γέλια είμαστε!!!

Γιατί υποδουλώθηκε η χώρα.

Αυτά που δεν μας είπαν ποτέ: ΠΟΥ ΠΗΓΑΝ ΤΑ ΛΕΦΤΑ – Γιατί υποδουλώθηκε η χώρα. Η μεγάλη μελέτη.

Δημοσιεύθηκε από olympiada στο Μαΐου 12, 2010

Δημοσιεύουμε σήμερα την συνοδευτική επιστολή της μελέτης με αποδέκτες τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, τους αρχηγούς των κομμάτων και τους βουλευτές.

Η μελέτη έγινε με εθελοντική εργασία επιφανών επιστημόνων χωρίς κρατική ή κομματική αλληλεξάρτηση. Συμμετείχαν Έλλαδιτες και Έλληνες του εξωτερικού (ομογενείς).

Δείτε με απλά λόγια πως μία χώρα με μοναδικά πλεονεκτήματα κερδοφορίας, ΚΑΤΑΝΤΗΣΕ (γιατί για κατάντια πρόκειται) ζημιογόνος και επαίτης. Τα στοιχεία δεν επιδέχονται αμφισβήτηση ιδιαίτερα όταν κάποιος μελετήσει τις αναλύσεις που οδηγούν σε κάθε συμπέρασμα. Πραγματικά χρειάστηκε προσπάθεια για να καταστραφεί η Ελληνική οικονομία και να υποδουλωθεί η Εθνική υπόσταση.

Όπως θα παρατηρήσετε, η αναφορά έχει γραφτεί με απλά λόγια, κατανοητά από όλους. Δεν ασχολείται με σκάνδαλα, δεν έχει κραυγές ή αφορισμούς. Μόνο στοιχεία και αυτονόητες διαπιστώσεις.

Εντοπίζει τις ακριβείς αιτίες του προβλήματος για πρώτη φορά στη μεταπολίτευση. Όχι κλισέ τύπου “ο αυξημένος δημόσιος τομέας” ή “αυτοί που έφαγαν τα λεφτά”.

Με μία ανάγνωση θα έχετε στα χέρια σας τις διαπιστώσεις που όμως οδηγούν απ’ ευθείας στους ενόχους. Πίσω από κάθε συγκεντρωτική αναφορά κρύβονται συγκεκριμένες αποφάσεις, νομοσχέδια που έχουν Υπουργικές υπογραφές, υπογραφές δημοσίων λειτουργών και ημερομηνίες που ταυτοποιούν εύκολα τους υπευθύνους. Είναι εκατοντάδες.

Η ίδια ομάδα επεξεργάζεται και το τελικό κείμενο της “λύσης”, με απλές προτάσεις και άμεση εφαρμογή.

Δεν αντέξαμε στον πειρασμό να προσθέσουμε ορισμένα δικά μας σχόλια (σε παρενθέσεις ώστε να είναι ορατά). Συμφωνούμε απόλυτα με τα πορίσματα και τις επόμενες ημέρες θα αναλύσουμε κάθε περίπτωση ξεχωριστά.

Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε αυτούς τους ανθρώπους που ασχολήθηκαν. Απέδειξαν ότι είναι Ζωντανοί. Απέδειξαν ότι υπάρχουν άνθρωποι που βάζουν την πατρίδα πάνω από το τομάρι τους. Απέδειξαν ότι υπάρχουν Έλληνες που μπορούν να φέρουν την ελπίδα και τις τελικές λύσεις κάνοντας το θεωρητικό δεδομένο της “Νέας Μεταπολίτευσης” άμεσα εφαρμόσιμο.

Σήμερα όπως είπαμε δημοσιεύουμε ΜΟΝΟ την εισαγωγική, μα περιεκτική επιστολή.

Προς

Αξιότιμο Κύριο Πρόεδρο της Δημοκρατίας

Αρχηγούς κομμάτων

Βουλευτές του Ελληνικού κοινοβουλίου

Κύριε Πρόεδρε,

Όλοι οι Έλληνες σήμερα και εσείς προσωπικά έχουμε ένα ερώτημα.

Πώς φτάσαμε ως εδώ;

Μια ομάδα αναλυτών με στοιχεία της Τράπεζας της Ελλάδος και του λογιστηρίου του κράτους αποφασίσαμε να δώσουμε μια απάντηση σ’ αυτό το ερώτημα. Αποδεχόμαστε πλήρως την κριτική που θα ακουστεί ως προς την προσέγγιση και την ακρίβεια των αριθμών μας. Όποιος επιθυμεί να την αμφισβητήσει όμως ας το κάνει με στοιχεία. Σας εγγυόμαστε ότι κανείς δεν θα μπορέσει να αμφισβητήσει τα συμπεράσματα.

Η επιστολή άλλωστε κοινοποιείται και στους πολιτικούς αρχηγούς της σημερινής βουλής από σεβασμό στο δημοκρατικό πολίτευμα. Ας βάλουν τους αναλυτές τους να αντιπαραβάλλουν τα στοιχεία τους,( αυτά που δεν τόλμησαν ποτέ να φέρουν στο φως της δημοσιότητας για να προστατεύσουν τους υπαίτιους που δυστυχώς φαίνεται ότι αποτελούν τον πυλώνα του πολιτικού συστήματος και χρήζουν «προστασίας».)

(Δεν θα συμπεριλάβουμε τα «σκάνδαλα» αφού κάθε μία από τις αιτίες έχει πίσω της ακριβείς αποφάσεις με υπουργικές υπογραφές. Συγκεκριμένες υπογραφές που ταυτοποιούνται με πρόσωπα ανάλογα την ημερομηνία.) Όπως θα δείτε μεταφέρουμε τα συμπεράσματα σε απλή γλώσσα, χωρίς κραυγές και αφορισμούς αφού κύριος αποδέκτης είναι όχι το πολιτικό σύστημα αλλά οι Έλληνες πολίτες που έχουν συνηθίσει να ακούν «περίτεχνες αναφορές» γραμμένες από διάφορους «σοφούς».

Τέσσερεις είναι οι κυρίες αιτίες που οδήγησαν την Ελλάδα σ’ αυτό το σημείο με σειρά βαρύτητας.

1. η κακοδιαχείριση των συνταξιοδοτικών ταμείων

2 η κακοδιαχείριση του αναπτυξιακού πυλώνα της οικονομίας

3. η φοροδιαφυγή

4 η χρηματοδότηση των τραπεζών με €43 δισεκατομμύρια

Το σημερινό χρέος της Ελλάδος είναι €300 δισεκατομμύρια.

Η ανάλυση μας δείχνει ότι οι «επιχορηγήσεις» στα συνταξιοδοτικά ταμεία (εκτός των δημοσίων υπάλληλων ) από τον κρατικό προϋπολογισμό, από το 1998 μέχρι το 2009 είναι €104 δισεκατομμύρια.

Με απλά λόγια τα ταμεία που έπρεπε να είναι αυτοχρηματοδοτούμενα από τις εισφορές των εργαζομένων