Προτεκτοράτο του «club Berlin» η Ελλάδα!

Δευτέρα, 12 Ιούλιος 2010 23:53

Έτος 2013: Η Ελλάδα ολοκληρώνει με επιτυχία το σχέδιο σταθεροποίησης, το πρωτογενές έλλειμμα μηδενίζεται και το χρέος βρίσκεται, σύμφωνα με τις ίδιες τις προβλέψεις του σχεδίου σταθεροποίησης, κάπου μεταξύ 140-150% του ΑΕΠ. Η οικονομία έχει βγει από την ύφεση, αλλά δεν έχει «απογειωθεί» για να στηρίξει την εξυπηρέτηση τόσο υψηλού χρέους. Οι αγορές αρνούνται να αναχρηματοδοτήσουν το τεράστιο ελληνικό χρέος. Ποιο είναι το «Σχέδιο Β» της Ευρώπης;

Το σχέδιο που άφησε να διαρρεύσει η κυβέρνηση του Βερολίνου στο “Spiegel” και δημοσιεύθηκε στη χθεσινή έκδοση του έγκυρου γερμανικού περιοδικού δίνει τη λύση που θα ήθελε να επιβάλει η γερμανική κυβέρνηση: ελεγχόμενη χρεοκοπία! Ελεγχόμενη χρεοκοπία, συνδυαζόμενη με… ανεξέλεγκτη εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας σε ένα νέο κλαμπ πιστωτών, μετά τα κλαμπ του Λονδίνου και του Παρισιού, το «Κλαμπ του Βερολίνου», που προς το παρόν οι Γερμανοί δεν έχουν αποφασίσει αν θέλουν να απαρτίζεται μόνο από χώρες της Ευρωζώνης, ή αν θα περιλάβει χώρες από το G20.

Το γερμανικό σχέδιο, που επιχειρείται να επιβληθεί στην Ευρώπη χωρίς να χρειασθούν τροποποιήσεις των Συνθηκών, άρα και ψηφοφορίες στα εθνικά κοινοβούλια, βασίζεται σε μια απλή αρχή: ναι, σε πρώτη φάση οι χώρες της Ευρωζώνης και το ΔΝΤ έδειξαν «αλληλεγγύη» στις χώρες με αδυναμία, χορηγώντας 110 δις. ευρώ στην Ελλάδα και δημιουργώντας το νέο ταμείο για τη διάσωση ασθενών οικονομιών, με «προίκα» 750 δις. ευρώ. Όμως, αυτό δεν σημαίνει ότι οι «σπάταλες» χώρες θα συνεχίσουν να στηρίζονται επ’ αόριστον σε χρηματοδοτήσεις από τους φορολογούμενους των «σταθερών» οικονομιών. Κάποτε, η διεθνής αλληλεγγύη εξαντλείται και τότε έρχεται η ελεγχόμενη χρεοκοπία α λα γερμανικά.

Το γερμανικό σχέδιο αρχίζει από την οικονομία, αλλά γρήγορα επεκτείνεται στη γεωπολιτική. Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως μια σύγχρονη μορφή επέκτασης της κυριαρχίας των ισχυρών ευρωπαϊκών χωρών, χωρίς να πέσει μια… σφαίρα, αλλά με πανίσχυρα οικονομικά όπλα:

n Το γερμανικό σχέδιο, που η Ελλάδα είναι πρώτη υποψήφια να εφαρμοσθεί εις βάρος της, προβλέπει ότι, αν η χώρα στη λήξη του προγράμματος σταθεροποίησης δεν μπορεί πάλι να εξυπηρετήσει τις υποχρεώσεις της και να αναχρηματοδοτήσει το χρέος της από την αγορά, θα πρέπει να αντιμετωπισθεί με κανόνες που θυμίζουν το πτωχευτικό δίκαιο των ιδιωτών.

n Έτσι, οι πιστωτές της χώρας θα υποχρεωθούν να διαγράψουν ένα μεγάλο μέρος των χρεών, για παράδειγμα το 50%, ώστε το συνολικό χρέος να μειωθεί σε επίπεδα που η εξυπηρέτησή του θα είναι βιώσιμη. Αυτομάτως, έχοντας πλέον να αντιμετωπίσει ένα «λογικό» δημόσιο χρέος, η Ελλάδα θα επανέλθει και πάλι στις αγορές, οι οποίες θα δέχονται πλέον να την χρηματοδοτήσουν.

n Αν το γερμανικό «Σχέδιο Β» σταματούσε εδώ, θα έλεγε κανείς ότι είναι το τέλειο σχέδιο εξόδου της Ελλάδας από την κρίση. Όμως, οι Γερμανοί προτείνουν μια μικρή… μεταφορά της πολιτικής εξουσίας από τα πολιτικά όργανα της χώρας στους πιστωτές! Λένε, ότι θα πρέπει να δημιουργηθεί μια νέα λέσχη πιστωτών, που θα ασχολείται αποκλειστικά με τα ομόλογα των χωρών της Ευρωζώνης που θα χρεοκοπούν. Το νέο «Κλαμπ του Βερολίνου» δεν θα έχει τυχαία την έδρα του στη γερμανική πρωτεύουσα, αφού η γερμανική κυβέρνηση, ως κυρίαρχη στην οικονομία της Ευρώπης, θα έχει τα περισσότερα δικαιώματα ψήφου στη λέσχη πιστωτών.

n Η ελληνική κυβέρνηση, που θα κληθεί να αντιμετωπίσει το σενάριο της ελεγχόμενης χρεοκοπίας α λα γερμανικά, θα είναι στην πραγματικότητα ένα πειθήνιο όργανο του «Κλαμπ του Βερολίνου»: ο έλεγχος του υπουργείου Οικονομικών θα περάσει και τυπικά στους πιστωτές, οι οποίοι θα αποφασίζουν για όλα τα ζητήματα οικονομικής πολιτικής. Κάπως έτσι, οι Γερμανοί επιδιώκουν να μετατρέψουν όσες χώρες του ευρωπαϊκού πυρήνα δεν αντέξουν να αντιμετωπίσουν την κρίση υπερχρέωσης σε γερμανικά προτεκτοράτα, επιτυγχάνοντας, όπως λένε πολλοί σχολιαστές, τους στόχους τους κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, αυτή την φορά χωρίς αιματοχυσίες, αλλά με την εγκατάσταση απολύτως ελεγχόμενων κυβερνήσεων, με τη «σιδηρά χείρα» του «Κλαμπ του Βερολίνου».

Όπως σημειώνει και το “Spiegel”, οι κυβερνήσεις του ευρωπαϊκού Νότου δεν έχουν λόγους να επιτρέψουν να υιοθετηθεί το γερμανικό σχέδιο, που απειλεί να τις μετατρέψει σε δορυφόρους της Γερμανίας και των άλλων ισχυρών χωρών, με ελάχιστη πολιτική αυτονομία। Από την άλλη, η Γερμανία πιθανότατα θα έχει την υποστήριξη της Γαλλίας, της Ολλανδίας και άλλων χωρών του ισχυρού οικονομικά Βορρά. Μένει να φανεί αν από αυτή την αντιπαράθεση θα βγουν νικήτριες οι οικονομικά ισχυρές χώρες, που φαίνεται ότι με αφορμή την κρίση υπερχρέωσης βρίσκουν μια χρυσή ευκαιρία επέκτασης της εθνικής τους κυριαρχίας με ειρηνικά μέσα…

Απο το : http://www.sofokleous10.gr/portal2/toprotothema/toprotothema/--lclub-berlinr---2010071225650/

Δύο δηλώσεις φωτιά ! Επειδή τα γραπτά ... μένουν

08/06/2010

Ας θυμηθούμε δύο χαρακτηριστικά άρθρα , δηλώσεις των αδερφών Παπανδρέου που κάποιοι φρόντισαν να εξαφανιστούν στο χρόνο.

Το πρώτο κείμενο αναφέρετε σε δήλωση του Γιώργου Παπανδρέου σε συνέντευξη τύπου στο Τορόντο του Καναδά το 1999 και το δεύτερο κείμενο του αδερφού του Νίκου Παπανδρέου σε επιστολή του προς την Αμερικανίδα φίλη του Χριστίνα Βαρντ , όπως δημοσιεύθηκε στο Περιοδικό «Νέμεσις», τεύχος Ιανουαρίου-Φεβρουαρίου 2004...


"Προσωπικά πιστεύω ότι είναι καλύτερα να έχουμε μερικά στρέμματα γης λιγότερα από εκείνα που μας ανήκουν, και να κοιμόμαστε τα βράδια ήσυχοι και ασφαλείς, παρά να έχουμε ότι μας ανήκει και να μην μπορούμε να κλείσουμε μάτι από τον κίνδυνο κάποιας ξαφνικής επίθεσης κακόβουλων γειτόνων εναντίον μας".
Γιώργος Παπανδρέου (Συνέντευξη τύπου – Τορόντο Καναδά, 1999)

*******************************************

"Είμαι 37 ετών στην καρδιά της ελληνικής πολιτικής. Δεν ξέρω αν ο Γουόλτερ σου είπε για το υπόβαθρό μου. Είμαι μισός Αμερικανός και μισός Έλληνας… Γεννημένος στο Σαν Φρανσίσκο, είμαι μετανάστης στην Ελλάδα…

Ο παππούς μου και ο πατέρας μου είναι ίσως οι πιο διάσημοι και κακόφημοι πολιτικοί στην Ελλάδα από το 1900. Αυτή τη στιγμή ο πατέρας μου είναι επικεφαλής αυτής της καταραμένης χώρας σαν πρωθυπουργός, για ακόμη μια φορά.

Ο αδελφός μου είναι βουλευτής με το πνεύμα της δεκαετίας του ‘60. Η μητέρα μου προήδρευε και προεδρεύει σε διάφορες γυναικείες οργανώσεις. Ο γαμπρός μου 100% είναι πολιτικός για τα πανηγύρια. Περιστασιακά και εγώ ο ίδιος στήνω μια παράσταση ως υιός του. Είμαι ένας μεταμφιεσμένος Έλληνας με αμερικανική καρδιά…".

Νίκος Παπανδρέου (Επιστολή προς την Αμερικανίδα φίλη του Χριστίνα Βαρντ – Περιοδικό «Νέμεσις», τεύχος Ιανουαρίου-Φεβρουαρίου 2004)

Απο το : http://tiresias-press.blogspot.com/2010/06/blog-post_08.html

«Τρόικα» με δικαίωμα κατάσχεσης στο Δημόσιο!

Δευτέρα, 21 Ιούνιος 2010 23:52

Ειδικά προνόμια που καθιστούν απαγορευτική κάθε σκέψη της ελληνικής κυβέρνησης για στάση πληρωμών και επιβολή νέων όρων εξυπηρέτησης του χρέους παρέχει στην «τρόικα» η δανειακή σύμβαση που υπέγραψε με το Ελληνικό Δημόσιο: η αλληλεγγύη του ΔΝΤ και των κρατών της Ευρωζώνης στην Ελλάδα, με τη χορήγηση του δανείου των 110 δις. ευρώ, εκδηλώνεται υπό τον όρο, ότι θα έχουν το δικαίωμα κατάσχεσης δημόσιας περιουσίας σε κάθε περίπτωση αθέτησης πληρωμών από την Ελλάδα.

Ουσιαστικά, το Δημόσιο παίρνει ένα δάνειο, το οποίο θα δεσμεύει το ελληνικό κράτος όπως περίπου δεσμεύεται ένας ιδιώτης, όταν λαμβάνει δάνειο από μια τράπεζα: αν δεν εξυπηρετήσει τις υποχρεώσεις του, η τράπεζα έχει το δικαίωμα να ζητήσει την κατάσχεση περιουσιακών στοιχείων, για να εξοφληθεί το χρέος. Το ίδιο συμβαίνει και στην περίπτωση του διεθνούς δανείου των 110 δις. ευρώ, αλλά με έναν ακόμη χειρότερο όρο: η διαδικασία κατασχέσεων δημόσιας περιουσίας μπορεί να ενεργοποιηθεί ακόμη και αν η Ελλάδα φανεί ασυνεπής στις πληρωμές της σε ιδιώτες πιστωτές και όχι προς τα κράτη μέλη της Ευρωζώνης και ΔΝΤ.

Με τον τρόπο αυτό, το διεθνές σύστημα «έδεσε» την Ελλάδα, ώστε να μην έχει τη δυνατότητα να ακολουθήσει το δρόμο της Ρωσίας ή της Αργεντινής, λέγοντας πολύ απλά «δεν πληρώνω» και επιδιώκοντας να εκβιάσει μια ευνοϊκότερη συμφωνία εξυπηρέτησης του χρέους. Μετά την υπογραφή της δανειακής σύμβασης με την «τρόικα», κάθε τέτοια προσπάθεια θα οδηγεί σε διαδικασίες κατάσχεσης κρατικών ακινήτων, μετοχών, ή άλλων περιουσιακών στοιχείων και δικαιωμάτων.

Ο όρος που «δαγκώνει» κρύβεται στο άρθρο 14, με τον τίτλο «Εφαρμοστέο δίκαιο και δικαιοδοσία». Εκεί ορίζεται, ότι:

1. Η παρούσα Σύμβαση καθώς και κάθε εξωσυμβατική υποχρέωση που τυχόν προκύψει από την παρούσα ή σε σχέση με την παρούσα Σύμβαση, διέπεται και ερμηνεύεται σύμφωνα με το αγγλικό δίκαιο.

2. Οι συμβαλλόμενοι αναλαμβάνουν την υποχρέωση να υποβάλουν οποιαδήποτε διένεξη προκύψει σχετικά με τη νομιμότητα, την ισχύ, την ερμηνεία ή την εκτέλεση της παρούσας Σύμβασης στην αποκλειστική δικαιοδοσία του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

3. Οι αποφάσεις του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι πλήρως δεσμευτικές και εκτελεστές από τα συμβαλλόμενα μέρη.

4. Οι Δανειστές μπορεί να εκτελέσουν ή να επιδιώξουν να εκτελέσουν οποιαδήποτε απόφαση του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπως ορίζεται στην παρούσα ή άλλα δικαιώματα κατά του Δανειολήπτη στα δικαστήρια της χώρας του Δανειολήπτη.

5. Με την παρούσα ο Δανειολήπτης αμετάκλητα και άνευ όρων παραιτείται από κάθε ασυλία που έχει ή πρόκειται να αποκτήσει, όσον αφορά τον ίδιο ή τα περιουσιακά του στοιχεία, από νομικές διαδικασίες σε σχέση με την παρούσα Σύμβαση, περιλαμβανομένων, χωρίς περιορισμούς, της ασυλίας όσον αφορά την άσκηση αγωγής, δικαστική απόφαση ή άλλη διαταγή, κατάσχεση, αναστολή εκτέλεσης δικαστικής απόφασης ή προσωρινή διαταγή, και όσον αφορά την εκτέλεση και επιβολή κατά των περιουσιακών στοιχείων του στο βαθμό που δεν το απαγορεύει αναγκαστικός νόμος.

Ουσιαστικά, δηλαδή, αν το Δημόσιο αθετήσει υποχρεώσεις του έναντι των πιστωτών, αυτοί θα μπορούν να εκδώσουν, με βάση το αγγλικό δίκαιο, μια διεθνή «διαταγή πληρωμής», προσφεύγοντας στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο। Στη συνέχεια, με την απόφαση αυτή θα μπορούν να επιβάλλουν στα ελληνικά δικαστήρια την κατάσχεση περιουσιακών στοιχείων του Δημοσίου, από δημόσια ακίνητη περιουσία, μέχρι μετοχές σε εταιρείες ή άλλα δικαιώματα! Το Δημόσιο, με τη σύμβαση δανειοδότησης έχει αμετάκλητα παραιτηθεί όλων των δικαιωμάτων του να εμποδίσει αυτές τις διαδικασίες, με τις οποίες η χώρα θα «βγει στο σφυρί» για την ικανοποίηση των πιστωτών της…

Αναδημοσίευση απο : http://www.sofokleous10.gr/portal2/toprotothema/toprotothema/lr------2010062124815/

Tο εθνικώς ορθό είναι το οικονομικώς ορθό;

Σάββατο, 26 Ιούνιος 2010 00:16

Η τρέχουσα αφήγηση της πολιτικής ηγεσίας της χώρας είναι πάνω κάτω αυτή: Η χώρα βρέθηκε στο χείλος της χρεωκοπίας, δεν θα ήταν σε θέση να πληρώσει τις υποχρεώσεις της μεταξύ των οποίων και μισθοί και συντάξεις. Οπότε προσχώρησε στο γνωστό Μνημόνιο με το ΔΝΤ και την ΕΕ προκειμένου να δανεισθεί τα απαραίτητα ποσά προκειμένου να επιβιώσει ενώ ταυτόχρονα εξαναγκάσθηκε στην νομοθέτηση επαχθών μέτρων ώστε να εξορθολογιστεί η οικονομική της διάρθρωση και να καταστήσει το σύστημα δανεισμού-αποπληρωμών της βιώσιμο στο μέλλον. Με λίγα λόγια να καταφέρει να ζητά λιγότερα δανεικά και ακόμη να κατορθώσει να παράγει πιο ανταγωνιστικά προϊόντα ή υπηρεσίες ώστε να επιτύχει τον κεντρικό στόχο της που είναι η απομείωση των δανειακών της αναγκών σε ανεκτά επίπεδα.

Κεντρικό στοιχείο αυτής της αφήγησης δεν είναι άλλο - αν αγνοήσει κανείς τις τεχνικές παραμέτρους - παρά η επιβίωση του έθνους, υπό την έννοια της δυνατότητας του Κράτους να υποστηρίξει την κοινωνική συνοχή και ομαλότητα. Δηλαδή να αποτραπεί η δυσμενής εκείνη κατάσταση κατά την οποία το άλλο ενδεχόμενο - η πτώχευση σε κάθε της μορφή - γίνει πραγματικότητα. Απώτερος στόχος των μέτρων λοιπόν -και συνακολούθως όσων τα υποστήριξαν ή τα υποστηρίζουν - δεν είναι άλλος από την επιβίωση του έθνους με όσο το δυνατόν λιγότερες απώλειες.

Αποτελούν τα παραπάνω πράγματι εθνική στάση; Όντως επιβιώνει η χώρα - αν την ταυτίσουμε για λίγο με το έθνος - λαμβάνοντας σκληρά μέτρα υποδεικνυόμενα από την Τρόικα; Ας εξετάσουμε τα ζητήματα λίγο πιο επισταμένα.

Πρώτον, είναι εμφανής - έστω κι αν δεν αναφέρεται τούτο ρητά - η ταύτιση της επιβίωσης της χώρας και του έθνους κατ' επέκταση, με την εκπλήρωση ορισμένων οικονομικών στόχων. Το δίλημμα τίθεται ωμά: Παίρνεις τα μέτρα; τότε σου δίνω τις δόσεις του δανείου και πληρώνεις τις υποχρεώσεις σου. Αν όχι, η στρόφιγγα κλείνει και αναγκαστικά στρέφεσαι στο χάος: ζεις με όσα παράγεις και πληρώνεις με όσα βγάζεις. Δηλαδή το επίπεδο διαβίωσης της χώρας καταρρέει μέσα σε μια νύχτα. Δεν θα μπορείς να πληρώσεις για νοσοκομεία, σχολεία, μισθούς, συντάξεις και ό,τι άλλο. Τουλάχιστον δεν θα μπορείς να πληρώσεις για όλα όσα έχεις σήμερα. Άρα ως Κυβέρνηση αποδέχεσαι να εκχωρήσεις την δημοσιονομική σου πολιτική στους δανειστές σου προκειμένου να εξακολουθήσεις να διαβιείς - ως χώρα - με τους ίδιους περίπου όρους. Ποιο είναι το συμπέρασμα; Εκείνο που επιβιώνει με τα μέτρα δεν είναι ακριβώς η χώρα ή το έθνος αλλά το επίπεδο διαβίωσης αυτών κατά την έννοια της διατήρησης του μεγαλύτερου συνόλου των πραγμάτων που παρέχει το Κράτος - σχολεία, νοσοκομεία, ασφάλεια, μισθοί κλπ- απλώς πληρώνοντας λιγότερα. Παράδειγμα; Το Κράτος δεν μπορεί να κλείσει ας πούμε δέκα νοσοκομεία ώστε να επιβιώσουν τα άλλα, αποδέχεται να λάβει σκληρά μέτρα μειώνοντας τους μισθούς - σχηματικά αναφέρεται - προκειμένου να δανεισθεί από την Τρόικα και να συνεχίσει να διατηρεί το σύνολο των νοσοκομείων που είχε. Δεν διακυβεύθηκε η επιβίωση του έθνους αλλά το επίπεδο διαβίωσής του.

Δεύτερον, είναι επίσης εμφανής η ευθυγράμμιση όλων των άλλων - πλην οικονομίας - εθνικών στόχων ή επιδιώξεων με την τρέχουσα οικονομική συγκυρία. Όλα και όλοι υποτάσσονται όχι στο μέγεθος των ζητημάτων αλλά στην οικονομική δυνατότητα να υπηρετηθούν οι εθνικοί στόχοι. Εδώ πρέπει να υπογραμμίσουμε δύο κεντρικά χαρακτηριστικά που καθιστούν αυτήν την επιλογή εξαιρετικά υψηλού ρίσκου: Το πρώτο είναι το γεγονός ότι η οικονομική συγκυρία μεταβάλλεται - χθες ήσουν ανεπτυγμένη χώρα σήμερα βρίσκεσαι υπό το ΔΝΤ αύριο μπορεί να επιτύχεις την οικονομική ευημερία - ενώ οι εθνικές σου επιλογές και οι εξ' αυτών συνέπειες παραμένουν δεσμευτικές για μεγάλο χρονικό διάστημα. Απλούστερα, αν υπό τη σημερινή δυσμενή οικονομική συγκυρία λάβεις αποφάσεις για την ονομασία των Σκοπίων ας πούμε, αυτές θα σε παρακολουθούν ακόμη και όταν θα εξέλθεις από την οικονομική μαύρη τρύπα. Το δεύτερο είναι οι μακροπρόθεσμες συνέπειες των οικονομικών επιλογών στο έθνος αυτό καθ΄εαυτό. Επί παραδείγματι, ποιές θα είναι οι μακροπρόθεσμες συνέπειες στο ανθρώπινο δυναμικό της χώρας αν λόγω της παρούσας συγκυρίας ένα μέτρο όπως η αφαίρεση συνταξιοδοτικών προνομίων από τις μητέρες ανηλίκων επιδράσει αρνητικά στο δημογραφικό πρόβλημα; Ποιες θα είναι οι συνέπειες της μείωσης του κόστους εργασίας από την "εξαγωγή" των Ελλήνων εργαζομένων υψηλού επιπέδου και την αντικατάστασή τους από αλλοδαπούς εργαζόμενους με σαφώς λιγότερες οικονομικές απαιτήσεις; Υπηρετήθηκαν εθνικοί στόχοι - αυτονόητοι - όπως η διατήρηση της βιωσιμότητας του ελληνογενούς πληθυσμού; Σαφώς όχι. Παράλληλα, υπηρετούνται σταθερά οι θέσεις της εξωτερικής πολιτικής ή προσαρμόζονται στην οικονομική συγκυρία; Μάλλον το δεύτερο, εφόσον είναι ορατή πλέον η αναλογική ελάττωση διάθεσης πόρων τόσο στην εξωτερική πολιτική όσο και σε τομείς που συνδέονται με αυτήν, χωρίς βεβαίως αντίστοιχες βελτιώσεις στη διεθνή θέση της χώρας.

Συνοψίζοντας, η Κυβέρνηση αλλά και άλλοι πολιτικοί σχηματισμοί ή πρόσωπα προσχώρησαν με μεγάλη ευκολία σε ένα πολύ ιδιότυπο δόγμα: το εθνικώς ορθό είναι και το οικονομικώς ορθό. Κατά τη δική μου άποψη το συγκεκριμένο δόγμα συρρικνώνει το εύρος του εθνικού στο στενό πεδίου του οικονομικού όντος. Από κάθε άποψη - και κυρίως την παιδευτική - αποτελεί στρατηγικό σφάλμα με συνέπειες αόρατες επί του παρόντος. Καταγράφω την παιδευτική όψη του ζητήματος εφόσον οι πολίτες που θα "ανδρωθούν" με τη συγκεκριμένη αντίληψη ασφαλώς και θα αποτελούν στο μέλλον πολίτες με στρεβλή ιεράρχηση αξιών. Ουδείς βεβαίως αμφισβητεί την εξόχως προβληματική οικονομική κατάσταση. Από την άλλη όμως με δυσκολία μπορεί να αμφισβητήσει κανείς ότι οι επιλεγόμενες λύσεις του οικονομικού προβλήματος δεν πρέπει να αποσυνδέονται από τον ευρύτερο εθνικό σχεδιασμό.

Επί του πρακτέου, τι θα έπρεπε να συμβεί; Να αφεθεί η χώρα στη χρεωκοπία ή να προταθεί το εθνικό συμφέρον το οποίο - όπως προαναφέρθηκε κατά την αντίληψη του γράφοντος - είναι ευρύτερο και σαφώς υπέρτερο; Δεν υπάρχει ούτε ενδιάμεση ούτε η "σωστή" απάντηση. Ο καθείς παίρνει τη θέση που αισθάνεται ορθότερη ανάλογα με τα βιώματα, την παιδεία και την κοσμοαντίληψη που τον διακατέχει. Αν διευρύνουμε το χρονικό ορίζοντα που παρακολουθούμε, η χώρα - με όρους δημοκρατίας βεβαίως - έχει εκχωρήσει νομοθετική (μέσω του Ευρωκοινοβουλίου), δικαστική (μέσω των Ευρωπαϊκών δικαστικών θεσμών), εκτελεστική (μέσω της Ευρωπαϊκής Επιτροπής) εξουσία ενώ προχώρησε στην εκχώρηση και της νομισματικής της πολιτικής (μέσω του ευρώ στην ΕΚΤ). Πρόσφατα προχώρησε και στην εκχώρηση της δημοσιονομικής της πολιτικής στην Τρόικα, νομοθετώντας καθ΄υπόδειξη και με την απειλή του οικονομικού χάους να επικρέμεται ως δαμόκλειος σπάθη. Αναρωτιέμαι αν υπάρχει μείζων τομέας άσκησης κρατικής εξουσίας στον οποίο η χώρα μπορεί πραγματικά να δράσει προτάσσοντας το δικό της εθνικό συμφέρον αγνοώντας απειλές ή άλλες δεσμεύσεις. Ταυτόχρονα και υπό την πίεση της παρούσας συγκυρίας, ευρύτατη είναι η συναίνεση στην προσέλκυση ξένων επενδυτών όπως της Κίνας, στην εξαγορά ή άλλου είδους εκμετάλλευση δημόσιας περιουσίας, η οποία όντως παραμένει είτε αναξιοποίητη είτε τελεί σε ζημιογόνα κατάσταση.

Εν ολίγοις, στην παρούσα φάση, οι δρομολογούμενες πολιτικές σε πλήθος μειζόνων τομέων - πολύ περισσότερων απ' ότι σε άλλες χώρες της ΕΕ - καθορίζονται σε μεγάλο βαθμό από κέντρα αποφάσεων εκτός Ελλάδος। Το "συναρπαστικό" είναι ότι αυτά τα κέντρα δεν διακρίνονται ούτε από κοινά συμφέροντα με εμάς αλλά ούτε και μεταξύ τους, ενώ η χώρα δείχνει να "επιδιώκει" την υποκατάσταση εσωτερικών και εν πολλοίς "φθαρμένων" ή "αδύναμων" θεσμών με αντίστοιχους εισαγόμενους. Το πολιτικό σύστημα αλλά και οι πολίτες μοιάζουν να έχουν αποδεχτεί μια κατάσταση όπου το εσωτερικό αδυνατεί να τα βγάλει πέρα και χρειάζεται τη συνδρομή και την ανάληψη της εξουσίας από ξένους θεσμούς ή παράγοντες προκειμένου να τα καταφέρει. Άλλοτε "βαριέται" να εργαστεί, άλλοτε φοβάται το "πολιτικό κόστος", άλλοτε πολίτες και πολιτικοί αποδίδουν στη διαφθορά ή στη συνδιαλλαγή την αδυναμία να παράγουν αποτελέσματα, αλλά το συμπέρασμα είναι ένα: κανείς δεν αποδέχεται από τον Πρώτο, κατά τη Συνταγματική έννοια, μέχρι τον τελευταίο πολίτη αυτής της χώρας να αντισταθεί στον "πειρασμό" της διατήρησης των ελάχιστων κεκτημένων αντί της αυθεντικής υπηρέτησης των μακροπρόθεσμων εθνικών στόχων. Η υπογραφή του Προεδρικού Διατάγματος για τις εργασιακές σχέσεις αποτελεί ένα πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της κατάστασης. Και μόνο το επικοινωνιακό "παιχνίδι" με το χρόνο προειδοποίησης των προς απόλυση εργαζομένων προκειμένου να απομειωθεί περαιτέρω η ούτως ή άλλως μηδαμινή αποζημίωσή τους και η στη συνέχεια "παράδοσή" τους στο σχεδόν ανύπαρκτο κοινωνικό "δίχτυ ασφάλειας" συνιστά ευθεία προσβολή του μακροπρόθεσμου εθνικού συμφέροντος ενώ βεβαίως εξυπηρετεί τα μέγιστα στο δόγμα του "οικονομικώς ορθού". Οι πολίτες αποτελούν "κεφάλαιο" του έθνους και αυτό το κεφάλαιο πολύ εύκολα παραδίδεται και αναλώνεται στο βωμό του πρόσκαιρου οικονομικού οφέλους. Εν τέλει μάλλον το έθνος θα παραμείνει χωρίς κεφάλαια και αναρωτιέμαι με ποιους πόρους - ανθρώπινους και άλλους- θα βρεθεί στο μέλλον για να υποστηρίξει ή να απολαύσει τα όποια οικονομικά οφέλη προκύψουν από τις κυβερνητικές οικονομικές επιλογές.

http://www.sofokleous10.gr/portal2/toprotothema/toprotothema/t-------2010062525001/

Ο πιο αδύναμος κρίκος

Σάββατο, 26 Ιούνιος 2010 00:18

Τα αμερικανικά ομόλογα διανύουν την καλύτερη χρονιά τους από το 2003, έχοντας καταγράψει άνοδο 4,5% μέχρι τις 18 Ιουνίου, σύμφωνα με την Bank of America, ‘καθώς οι επενδυτές αναζητούν εναλλακτικές επιλογές από την Ευρώπη, όπου η Ελλάδα και η Ισπανία υποβαθμίστηκαν εξαιτίας των κρατικών ελλειμμάτων τους.’ Μεγαλύτερος αγοραστής κάθε αμερικανικών ομολόγων κάθε διάρκειας, βραχυπρόθεσμων, μεσοπρόθεσμων και μακροπρόθεσμων, η Κίνα, η οποία αύξησε τις αγορές της κατά 2,6%, σε ετήσια βάση, το Μάρτιο και τον Απρίλιο. Στο διάστημα των 12 μηνών μέχρι τον Απρίλιο, η Κίνα αύξησε τα αποθέματα της σε αμερικανικό χρέος κατά 18% με τα αποθέματα σε ομόλογα και τα έντοκα γραμμάτια 2ετίας να αυξάνονται κατά 46%.

Το Μάρτιο και τον Απρίλιο οι κινεζικές αγορές επικεντρώθηκαν σε μακροπρόθεσμο χρέος, δίνοντας μία νέα ανάσα στις ΗΠΑ η οποία πασχίζει να αναχρηματοδοτήσει τα, με ιλιγγιώδη ταχύτητα αυξανόμενα, χρέη και ελλείμματά της. Μετά και τον τελευταίο γύρο αγορών ομολόγων, το επιτόκιο του 10ετούς μειώθηκε στο 3,06%, στις 25/05, που είναι το χαμηλότερο από το Μάιο του 2009, το 3ο χαμηλότερο, τουλάχιστον, των 30 τελευταίων ετών και πολύ χαμηλότερο από τη μέση τιμή του 4,35% των τελευταίων 10ετών. Με απλά λόγια οι ΗΠΑ βρήκαν και πάλι τον τρόπο να δανειστούν περισσότερο και φθηνότερο από ποτέ, σε μία φάση που τα περισσότερα κράτη του κόσμου δανείζονται όλο και ακριβότερα, ενώ προσπαθούν να βάλουν όρια στο ύψος του δανεισμού τους.

Η εικόνα, όμως, ήταν πολύ διαφορετική πριν λίγους μήνες με τη Κίνα να μειώνει τα αποθέματα της σε αμερικανικό χρέος κατά 6,5% από το Νοέμβριο του 2009 μέχρι το Φεβρουάριο του 2010, μείωση που ήταν η μεγαλύτερη, τουλάχιστον, των τελευταίων 10 ετών και με την προοπτική για περαιτέρω μείωση και αύξηση των τοποθετήσεων σε ευρωπαϊκό χρέος, συμπεριλαμβανομένου και του ελληνικού, να θεωρούνταν δεδομένη . Ένα ταξίδι του Ομπάμα στην Κίνα, το οποίο συνοδεύτηκε από αλλαγή της πολιτικής των ΗΠΑ απέναντι στη μεγαλύτερη αναπτυσσόμενη οικονομία του κόσμου, με τον Αμερικανό Πρόεδρο να ‘ξεχνά’ όλα αυτά για τα οποία η Κίνα κατηγορούνταν επί χρόνια τόσο από την κυβέρνηση Μπους όσο και από τον ίδιο όταν ήταν γερουσιαστής, καθώς - και κυρίως- και το ξέσπασμα της ελληνικής κρίσης, που μετατράπηκε γρήγορα σε ευρωπαϊκή, άλλαξαν την τάση φυγής κεφαλαίων από τις ΗΠΑ προς την Ευρώπη και άνοιξαν το δρόμο για την επιστροφή τους στη μαμά Αμερική, η οποία με αριστοτεχνικό τρόπο προώθησε τα χρηματοπιστωτικά και οικονομικά της συμφέροντα στην κρισιμότερη φάση των τελευταίων δεκαετιών.

Αντίθετα, η Ελλάδα επέδειξε μία εξαιρετικά ανώριμη και αυτοκαταστροφική συμπεριφορά, καθώς αγνόησε όλα τα σημάδια του μεγέθους της κρίσης και της δραματικότητας της παγκόσμιας οικονομικής κατάστασης, προτιμώντας να αναλωθεί σε αυτό που ξέρει καλύτερα, δηλαδή σε πολιτικά παιχνίδια εσωτερικής κατανάλωσης με στόχο τα κομματικά συμφέροντα.

Σε άρθρο μου το Φεβρουάριο του 2009 έγραφα σχετικά με το θέμα: ‘Και ενώ οι εξελίξεις είναι ιστορικές, τα τηλεοπτικά ΜΜΕ της Ελλάδας αναλώνονται σε γκάλοπ για το αν ο πρωθυπουργός ή ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι πιο κουρασμένος ή πιο ξεκούραστος. Και στη συνέχεια οι πολιτικοί σχολιάζουν τα αποτελέσματα των γκάλοπ με τους μεν να φοβούνται μη χάσουν την εξουσία και τους δε να αναζητούν τρόπο να επανέλθουν.

Έχουν άραγε την παραμικρή ιδέα ή το ενδιαφέρον για τα όσα συνταρακτικά συμβαίνουν αυτήν την ώρα στην διεθνή οικονομική και χρηματοπιστωτική σκακιέρα; Αντιλαμβάνονται ότι η κρίση δεν είναι απλά μία λέξη την οποία οι κυβερνώντες μπορούν να χρησιμοποιούν ως δικαιολογία και οι αντιπολιτευόμενοι ως όπλο αλλά μία εξουθενωτική πραγματικότητα, η οποία έχει τις ρίζες της στο ίδιο το σύστημα από το οποίο προήλθε και το οποίο εξακολουθεί να προστατεύει και να υπηρετεί σήμερα;

Αντιλαμβάνονται ότι ο βασικότερος των στόχων, που είναι η δημιουργία και ο έλεγχος του χρέους από το έξυπνο χρήμα, εξυπηρετείται απόλυτα και ιδανικά μέσα από κρίσεις όπως η τρέχουσα;’

“Είναι προφανές πως η κρίση (ελληνική και ευρωπαϊκή) έχουν στρέψει κεφάλαια στις ΗΠΑ και οδήγησαν τα επιτόκια (κόστος δανεισμού) χαμηλότερα” υποστήριξε χτες ο Dominic Konstam, επικεφαλής του τμήματος επιτοκίων της Deutsche Bank στη Νέα Υόρκη. Την ώρα που η ειδική ομάδα του υπουργείου οικονομικών των ΗΠΑ κατάρτιζε γκάλοπ, στις αρχές του 2009, για τους συμμετέχοντες στην αγορά κεφαλαίων, προκειμένου να κατανοήσει καλύτερα τί θα ήταν αυτό που θα τους έκανε να αγοράσουν περισσότερο αμερικανικό χρέος με χαμηλότερη τιμή, η Ελλάδα αδιαφορούσε για τη μη ύπαρξη αντίστοιχου τμήματος στη χώρα (το οποίο έχει ως βασικό του μέλλημα να αναζητά συνεχώς τρόπους για την εξασφάλιση φθηνών δανειακών κεφαλαίων για το κράτος) και προτιμούσε να χάνει το χρόνο της στην αναζήτηση (;) ευθυνών για ατασθαλίες του παρελθόντος και στην ανταλλαγή κατηγοριών μεταξύ των πολιτικών κομμάτων για το ποιο είχε χειρότερη επίδοση από το άλλο.

Στο μεσοδιάστημα πέρασαν ανεπιστρεπτί δύο προτάσεις για εξασφάλιση φθηνού δανεισμού, μία από τη Blackstone και μία από την Goldman ενώ δεν αναζητήθηκαν ποτέ άλλοι δρόμοι πριν το μαχαίρι φτάσει στο λαιμό. Η Ελλάδα δε μπήκε καν στον κόπο να δει, παρά μόνο όταν ήταν πολύ αργά, πως η εξυπνότερη και ισχυρότερη στο χρηματοπιστωτικό παιχνίδι χώρα στον κόσμο, οι ΗΠΑ, έχουν στραφεί εδώ και 15 χρόνια στην Κίνα ως βασικό χρηματοδότη τους καθώς πρόκειται για τον ιδανικότερο και προθυμότερο δανειστή.

Αν, μόνο, είχαμε μία ικανή ομάδα στα πρότυπα άλλων χωρών, η οποία να ενδιαφερόταν, όντως, για το συμφέρον της χώρας και να συμβούλευε σωστά την εκάστοτε κυβέρνηση για χρηματοπιστωτικά θέματα, τότε η προφανής λύση της δημιουργίας μία γέφυρας μεταφοράς δανειακών κεφαλαίων από την Κίνα προς την Ελλάδα, παρακάμπτοντας μία Ευρώπη σε οικονομική και μία αγορά κεφαλαίων σε νευρική κρίση, θα είχε βοηθήσει αποφασιστικά στην αποφυγή της χρηματοπιστωτικής πτώχευσης της Ελλάδας με όλα όσα αυτό συνεπάγεται.

Δεν είναι ηρωισμός να λαμβάνεις εξαιρετικά σκληρά μέτρα και να χαμηλώνεις το βιοτικό επίπεδο ενός λαού επειδή αναγκάστηκες να το πράξεις αφού πρώτα η βάρκα που κυβερνούσες και συγκυβερνούσες τις τελευταίες δεκαετίες άρχισε να βουλιάζει, καθώς άνοιγες συνέχεια τρύπες που μετά ξέχασες να κλείσεις. Δε ζούμε ηρωικές στιγμές σήμερα ούτε υπάρχει κάτι για το οποίο πρέπει να είμαστε περήφανοι που επιτέλους κάνουμε.

Η βάναυση αύξηση της φορολογίας, η, με ύφος χωροφύλακα άλλων εποχών, εξόρμηση των εφοριακών για την πάταξη της φοροδιαφυγής, όταν τα φαινόμενα διαφθοράς εντοπίζονται πρώτα μέσα στην υπηρεσία τους, η περικοπή των μισθών και των συντάξεων με το άλλοθι της επιβολής αυτών των αποφάσεων από τις κακές, ξένες δυνάμεις, οι σπασμωδικές κινήσεις πανικού και οτιδήποτε άλλο βιώνει η Ελλάδα τους τελευταίους μήνες, δεν είναι σημάδια προόδου μίας κοινωνίας που έλαβε το μάθημα της και αποφάσισε, ώριμα, να κάνει μία νέα αρχή προς ένα σωστότερο δρόμο.

Είναι η υποχρεωτική επιλογή μίας χώρας που έφτασε στο χείλος του γκρεμού, εξαιτίας της έλλειψης οργάνωσης, λογικής, φαντασίας και ανθρώπινου δυναμικού σε καίριες πολιτικές θέσεις, που να κάνει τη δουλειά του με επαγγελματισμό και αυτοθυσία. Δεν είμαστε οι ήρωες της Ευρώπης. Είμαστε απλά ο πιο αδύναμος κρίκος. Και αν η κρίση έχει μία καλή πλευρά, αυτή είναι η ανάδειξη του πραγματικού βάθους του ‘ελληνικού προβλήματος’ και η ευκαιρία να ξεκινήσουμε την ουσιαστική αναζήτηση εύρεσης λύσης σε όλα τα επίπεδα.

Πριν βιαστούμε, όμως, να μπούμε στον απαραίτητο δρόμο των ουσιαστικών αλλαγών, ας μην ξεχνάμε πως σε αυτή τη φάση το καρκίνωμα που μας απειλεί είναι το χρέος μας και η αναχρηματοδότηση του και παρά τις όποιες προσπάθειες εξακολουθούμε να μην έχουμε μία ομάδα σούπερ ηρώων που να μας βοηθήσει να δώσουμε μία οριστική λύση σε αυτήν την άκρως προβληματική και επικίνδυνη κατάσταση.

Επειδή, όμως, η ιστορία έχει αποδείξει, πέρα από κάθε αμφιβολία, πως η Ελλάδα βρίσκει πάντα τον τρόπο να ξεπερνά τις κρίσεις, ίσως το πιο ελπιδοφόρο μήνυμα προς αυτήν την εξέλιξη να αναδύεται από μία σειρά γεγονότων που έλαβαν χώρα στα τελευταία χρόνια και τα οποία δίνουν, σήμερα, στη χώρα ένα πρωτοφανές χρηματοπιστωτικό διαπραγματευτικό χαρτί, το οποίο, αν χρησιμοποιηθεί σωστά, μπορεί να βοηθήσει στην εύρεση ουσιαστικής λύσης και να συνδράμει ώστε η χώρα να πάψει να είναι ο πιο αδύναμος κρίκος της Ευρώπης. Θα παρουσιάσω όσα στοιχεία έχω στη διάθεση μου σχετικά με αυτό το καίριο θέμα σε επόμενο άρθρο το οποίο θα δημοσιευτεί πολύ σύντομα.

Πάνος Παναγιώτου - διευθυντής ΕΚΤΑ, 3FVIP।com

Αναδημοσίευση : http://www.sofokleous10.gr/portal2/toprotothema/toprotothema/2010-06-25-22-21-07-2010062525002/

Tελευταία συνωμοσία κατά των ελληνικών ομολόγων…

Παρασκευή, 25 Ιούνιος 2010 01:28

Οι μάσκες των βαρόνων του διεθνούς οικονομικού συστήματος πέφτουν και η τελευταία συνωμοσία κατά των ελληνικών ομολόγων αποκαλύπτεται: «δώστε μας… λύτρα 2 τρις. ευρώ», είναι το ανοικτό μήνυμα προς τους ηγέτες της Ευρώπης, «αλλιώς θα τινάξουμε στον αέρα την Ελλάδα, την Πορτογαλία και την ίδια την Ευρωζώνη»!

Στο τέλος του μήνα, τα ελληνικά ομόλογα θα αποβληθούν από τους βασικότερους διεθνείς δείκτες ομολόγων και θα καταστούν πλέον ακατάλληλα για τοποθέτηση κεφαλαίων από τα μεγαλύτερα διεθνή χαρτοφυλάκια, μετά την υποβάθμιση της αξιολόγησής τους σε junk από τον οίκο Moody’s.

Ενόψει αυτής της προαναγγελθείσας υποβάθμισης, οι διαχειριστές έχουν την υποχρέωση να «ξεφορτωθούν» τα… ελληνικά «σκουπίδια» από τα χαρτοφυλάκιά τους και τα τραπεζικά στελέχη στα dealing room της Αθήνας παρακολουθούν στα τερματικά τους ένα ιδιότυπο θέατρο παραλόγου: με τους αγοραστές εξαφανισμένους από προσώπου γης και με συναλλαγές ασήμαντης αξίας, οι αποδόσεις, τα spread και τα κόστη ασφάλισης των ελληνικών ομολόγων εκτοξεύονται και πάλι σε επίπεδα-ρεκόρ, πέριξ των 1.000 μονάδων βάσης, που υποδηλώνουν πιθανότητα άμεσης χρεοκοπίας της χώρας σε ποσοστό της τάξεως του 70%!

Η αλήθεια, βέβαια, είναι ότι η Ελλάδα δεν πρόκειται να χρεοκοπήσει την επόμενη εβδομάδα. Αλλά η αγορά έχει ένα σοβαρό λόγο να προεξοφλεί τη χρεοκοπία, αφού με τον τρόπο αυτό πιέζεται η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (για ένα είδος εκβιασμού μιλούν πολλοί…) να κάνει και πάλι δυναμικά την εμφάνισή της στην αγορά, απορροφώντας μαζικά ελληνικούς τίτλους, προσφέροντας πολλές δεκάδες δις. ευρώ στους «εγκλωβισμένους» διαχειριστές.

Η πανίσχυρη ΕΚΤ βρίσκεται αυτές τις ημέρες σε δεινή θέση, καθώς πιέζεται ασφυκτικά να πετάξει και τα τελευταία απομεινάρια νομισματικής αυστηρότητας:

n Οι τραπεζίτες της Φραγκφούρτης ενεργοποίησαν, με πολλούς δισταγμούς, το γνωστό πρόγραμμα αγοράς περιφερειακών ομολόγων, αγοράζοντας κυρίως από αμερικανικές τράπεζες ελληνικά ομόλογα αξίας αρκετών δεκάδων δις. ευρώ.

n Παράλληλα, για να διατηρούν τα προσχήματα νομισματικής σοβαρότητας υποτίθεται ότι «εξουδετέρωναν» αυτές τις παροχές ρευστότητας, με δημοπρασίες απορρόφησης ρευστότητας αντίστοιχης κάθε φορά με τις αγορές ομολόγων που είχαν προηγηθεί. Επιπλέον, όταν κατάλαβαν ότι ο ρυθμός απορρόφησης ελληνικών ομολόγων είχε επιταχυνθεί επικίνδυνα, ξαφνικά άρχισαν να αποσύρονται από την αγορά, με αποτέλεσμα να μην υπάρχει αυτή τη στιγμή έστω και ένας «θαρραλέος» αγοραστής ελληνικών τίτλων.

n Όμως, οι δυνάμεις της αγοράς ζητούν ευθέως να τελειώσει αυτή η κωμωδία και ουσιαστικά πιέζουν την ΕΚΤ να πάρει στον ισολογισμό της το μεγαλύτερο μέρος των ελληνικών «τοξικών» ομολόγων που είναι «παρκαρισμένα» στα διεθνή επενδυτικά χαρτοφυλάκια.

n Και όσο η ΕΚΤ διστάζει, φοβούμενη ότι αργότερα θα πρέπει να φορτωθεί τα ομόλογα και άλλων περιφερειακών χωρών, με κίνδυνο να τινάξει στον αέρα τον ισολογισμό της και να χρειασθεί μαζική εκτύπωση ευρώ για να σωθεί η κατάσταση, τόσο οι αγορές «σφίγγουν» τον αποκλεισμό. Εκτινάσσουν τις αποδόσεις των ελληνικών τίτλων σε επίπεδα χρεοκοπημένης χώρας και μεταφέρουν την πίεση στην Πορτογαλία και την Ισπανία, που πλησιάζουν επικίνδυνα πλέον το όριο του 5% στο κόστος δανεισμού τους, πέραν του οποίου είναι ασύμφορο να δανείζονται από την αγορά και θα οδηγηθούν υποχρεωτικά στην… αγκαλιά του ευρωπαϊκού μηχανισμού στήριξης.

Ανοικτός ο εκβιασμός…

Η καγκελάριος Μέρκελ είχε μιλήσει για ανοικτό πόλεμο των αγορών στους πολιτικούς, αλλά τα γεγονότα που βρίσκονται σε εξέλιξη δείχνουν, ότι πρόκειται προς το παρόν για έναν ανοικτό εκβιασμό από τις μεγάλες τράπεζες, για όλο και μεγαλύτερες παροχές από κυβερνήσεις και κεντρικές τράπεζες, τις οποίες οι Ευρωπαίοι ηγέτες θα πρέπει να μεταφέρουν στους φορολογούμενους, εξωθώντας τις κοινωνίες στα όρια της αντοχής τους.

Ο Γουίλεμ Μπίτερ, εκ των κορυφαίων αναλυτών της Citigroup, ανέλαβε με μια έκθεσή του, που δημοσιεύθηκε χθες, να μεταφέρει στους πολιτικούς ηγέτες τους όρους των βαρόνων του χρήματος: τα 860 δις. ευρώ, που έχουν δεσμευθεί να διαθέσουν οι Ευρωπαίοι για τη διάσωση της Ελλάδας και όσων άλλων οικονομιών της Ευρωζώνης βρεθούν σε αδυναμία δανεισμού, δεν φθάνουν για να καλύψουν ούτε τις μισές «ανάγκες» των αγορών, προειδοποιεί ο Μπίτερ, ζητώντας ευθέως να ανεβεί στο αστρονομικό ποσό των 2 τρις. ευρώ το «πακέτο» διάσωσης των αδύναμων οικονομιών!

Αυτό που δεν αναφέρει στην ανάλυσή του το στέλεχος της Citi, είναι πώς θα βρεθούν αυτά τα 2 τρις. ευρώ για να προσφερθούν σαν «λύτρα» στις μεγάλες τράπεζες. Προφανώς, είναι αυτονόητο ότι θα πρέπει οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις να επιβάλλουν άλλο ένα γύρο αιματηρών προγραμμάτων λιτότητας, για να γεμίσουν τα τραπεζικά ταμεία…

Ο αναλυτής της Citi, χωρίς πάντως να έχει πολύ άδικο, διακωμωδεί τα επερχόμενα stress tests των ευρωπαϊκών τραπεζών, τονίζοντας ότι δεν έχουν κανένα νόημα, όσο δεν καλούνται οι τράπεζες να υπολογίσουν πόσα θα έχαναν από μία, δύο ή και περισσότερες χρεοκοπίες χωρών της Ευρωζώνης. Η Citi, όπως και οι άλλες μεγάλες αμερικανικές τράπεζες, που αυτή την περίοδο ασκούν τρομακτικές πιέσεις στο ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα, λέει ουσιαστικά, ότι δεν θα λύσει το μποϊκοτάζ δανεισμού ευρωπαϊκών κυβερνήσεων και τραπεζών, αν δεν προσφερθούν πρώτα από τις κυβερνήσεις στις τράπεζες τόσα νέα κεφάλαια, όσα θα χρειάζονταν για να παραμείνουν ισχυρές, ακόμη και σε ένα ντόμινο ευρωπαϊκών χρεοκοπιών.

Με αυτά τα δεδομένα, γίνεται όλο και σαφέστερο σε τι ακριβώς οδηγεί η κρίση υπερχρέωσης της Ευρωζώνης, που, παρεμπιπτόντως, δημιουργήθηκε με τον άφρονα δανεισμό από τις ίδιες τράπεζες, που σήμερα διεκδικούν υπερκέρδη από τους κρατικούς προϋπολογισμούς: οδηγεί, όπως τονίζουν τραπεζικά στελέχη, σε μια εκβιαστική μεταφορά πόρων από τους φορολογούμενους στο οικονομικό σύστημα, με διαστάσεις πρωτοφανείς στο μεταπολεμικό κόσμο…

Αναδημοσίευση απο : http://www.sofokleous10.gr/portal2/toprotothema/toprotothema/2010-06-24-23-29-42-2010062424990/

Το 75% των επενδυτών βλέπει ελληνική πτώχευση…

Πέμπτη, 10 Ιούνιος 2010 00:08

Πολύ περιορισμένη είναι η εμπιστοσύνη των επενδυτών ανά τον κόσμο στην ευρωπαϊκή προσπάθεια για τον έλεγχο της κρίσης χρέους, με το 73% εξ αυτών να θεωρεί πιθανή την ελληνική στάση πληρωμών. Μεγάλη είναι εξάλλου και η αμφισβήτηση που εκφράζεται προς την πολιτική του προέδρου της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας Ζαν Κλοντ Τρισέ.

Στο πλαίσιο έρευνας του Bloomberg μεταξύ των επενδυτών και των αναλυτών που είναι συνδρομητές του, μόνο το 23% πιστεύει ότι το πακέτο διάσωσης 1 τρις δολαρίων που έχει θέσει σε εφαρμογή η Ε.Ε. θα διατηρήσει ακέραιη την Ευρωζώνη και θα αποκλείσει τη στάση πληρωμών κάποιας χώρας μέλους της, ενώ το 40% εξ αυτών πιστεύουν ότι είναι πιθανή η έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ.

«Σαφώς και υπάρχει κίνδυνος διάρρηξης του ευρώ», δηλώνει ο Τζεφ Μάρσον, διευθύνων σύμβουλος της θυγατρικής Guersney του Odey Asset Management με έδρα το Λονδίνο που διαχειρίζεται 6 δις δολάρια.

Σε ό,τι αφορά τον Τρισέ, που ως πρόεδρος της ΕΚΤ στήριξε το πακέτο διάσωσης αγοράζοντας ελληνικά και άλλα κρατικά ομόλογα, η δημοτικότητά του μεταξύ των επενδυτών μειώνεται σε σχέση με έρευνα του περασμένου Ιανουαρίου.

Η πλειοψηφία των ερωτώμενων - 48% - αξιολογούν αρνητικά τον 67χρονο κεντρικό τραπεζίτη σήμερα, ενώ το 41% τον αξιολογεί θετικά. Τον Ιανουάριο ο Τρισέ είχε θετική αξιολόγηση από το 60% των επενδυτών και των αναλυτών, και μόνο το 27% εξ αυτών τον έβλεπε αρνητικά. «Ο Τρισέ θυσίασε την ανεξαρτησία της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας συνδράμοντας τη διάσωση της Ελλάδας», δηλώνει ο Σίριλ Μπουντίν, διαχειριστής παραγωγών της Unitcredit Group με έδρα το Λονδίνο.

Καθίζηση της αγοράς

Οι χρηματιστηριακές αγορές σε όλο τον κόσμο κινούνται πτωτικά και το ευρώ υποχωρεί καθώς η Ευρώπη παλεύει να τα βγάλει πέρα με την κρίση χρέους. Ο δείκτης Stoxx Europe 600 Index έχει πέσει κατά 12% από τα υψηλά του έτους 2010 που κατέγραψε στις 15 Απριλίου, ενώ το ευρώ έχει χάσει 17% έναντι του δολαρίου από την αρχή του χρόνου.

Ποσοστό άνω του 60% των επενδυτών και αναλυτών που συμμετείχαν στην έρευνα δήλωσαν ότι αναμένουν περαιτέρω πτώση του ευρώ έναντι του δολαρίου μέσα στους τρεις επόμενους μήνες. Μπορεί βραχυπρόθεσμα το ευρωπαϊκό νόμισμα να κάνει μια ‘ανοδική διόρθωση’, «όμως μακροπρόθεσμα όλα τα ενδεχόμενα είναι ανοικτά», δήλωσε ο Μάρσον που συμμετείχε στην έρευνα. Στη Νέα Υόρκη προχτές το ευρώ διαπραγματευόταν στα 1,1973 δολάρια.

Οι πιο αισιόδοξοι σε ό,τι αφορά τις δυνατότητες της Ευρώπης να αντιμετωπίσει επιτυχώς τα προβλήματά της είναι οι Ευρωπαίοι επενδυτές. Το 30% εξ αυτών δήλωσαν ότι θεωρούν πως το πακέτο στήριξης θα επιτύχει το στόχο του. Οι πιο απαισιόδοξοι είναι οι Αμερικανοί, εκ των οποίων μόλις το 14% προσδοκά ότι η προσπάθεια της Ευρώπης θα αποβεί αποτελεσματική ενώ και στην Ασία μόλις το 25% των επενδυτών συμμερίζεται αυτή τη θέση.

Στο σύνολο των επενδυτών και σε παγκόσμιο επίπεδο, το 40% υποστηρίζει ότι η προώθηση του πακέτου ίσως να μην αποκλείσει τη στάση πληρωμών ορισμένων χωρών της Ευρωζώνης, ενώ άλλο ένα 35% θεωρεί ότι ορισμένες χώρες θα εγκαταλείψουν το ευρώ.

Έλλειψη σθένους

Οι επενδυτές σε Ευρώπη, Ασία και Αμερική συμφωνούν ότι η χώρα με τις περισσότερες πιθανότητες πτώχευσης είναι η Ελλάδα. «Η ελληνική κυβέρνηση δεν θα έχει το ηθικό σθένος να ελέγξει τις κρατικές δαπάνες της μακροπρόθεσμα», λέει ο Ρόμπερτ Νοξ, εκτελεστικός διευθυντής του RG Knox. Το 35% των συμμετεχόντων πιστεύει ότι είναι πιθανή μια στάση πληρωμών της Πορτογαλίας και άνω του 25% της Ισπανίας. Σε ό,τι αφορά τα εκτός Ευρώπης η χώρα που θεωρείται πιο πιθανό να προχωρήσει σε προσωρινή ίσως στάση πληρωμών είναι η Αργεντινή, κατά το 31% των ερωτηθέντων.

«Βλέπω πολλές ομοιότητες ανάμεσα στη σημερινή κατάσταση της Ισπανίας και τα τεκταινόμενα στις αναδυόμενες αγορές τα τελευταία 20 χρόνια», υποστηρίζει ο Αλβάρο Τεξέιρα, επικεφαλής των αγορών μετοχών Λατινικής Αμερικής της Prebon Canada με έδρα το Τορόντο. Μεταξύ αυτών είναι «το υψηλό χρέος, η υψηλή ανεργία, και οι αυξανόμενες κοινωνικές πιέσεις» και ένα νόμισμα πολύ ισχυρό για την ισπανική οικονομία.

Εγκατάλειψη του ευρώ

Το 17% των συμμετεχόντων θεωρεί πιθανό ότι η Ισπανία θα υποχρεωθεί να φύγει από το ευρώ και να κόψει δικό της νόμισμα που θα τη βοηθήσει να αντιμετωπίσει τα προβλήματα της οικονομίας της. Ο ένας στους 5 πιστεύει ότι το ίδιο θα κάνει και η Πορτογαλία.

«Η κρίση αυτή αποτελεί ένα κρίσιμο βήμα που οδηγεί στην ενδεχόμενη διάρρηξη της Ευρωζώνης», λέει ο Γουίλλιαμ Αστον Ριζ, αντιπρόεδρος του Tradition Asiel Securities, με έδρα τη Νέα Υόρκη.

Οι επενδυτές της Ευρώπης μοιάζουν διχασμένοι σε ό,τι αφορά τη διεύθυνση της ΕΚΤ από τον Ζαν Κλοντ Τρισέ. Το 48% εξ αυτών τον αξιολογεί αρνητικά, ενώ το 46% θετικά. Οι υπόλοιποι δεν έχουν άποψη.

Οι Αμερικανοί επενδυτές είναι οι πιο επικριτικοί έναντι του Τρισέ, με το 56% εξ αυτών να τον αξιολογεί αρνητικά. Στην Ασία με την άποψη αυτή συμφωνεί το 34% των συμμετεχόντων. Αντιθέτως, άνω των δύο τρίτων των επενδυτών παγκοσμίως επιδοκιμάζουν το έργο του προέδρου της αμερικανικής Ομοσπονδιακής Τράπεζας Μπεν Μπερνάνκι.

Ευάλωτες οι ΗΠΑ

Το πρόβλημα του χρέους που δοκιμάζει την Ευρώπη αναμένεται να πλήξει την αμερικανική οικονομία, σύμφωνα με ποσοστό άνω του 85% των επενδυτών και αναλυτών। Τα δύο τρίτα εξ αυτών όμως προσθέτουν ότι η ευρωπαϊκή αναταραχή δεν θα στείλει την Αμερική ξανά στην ύφεση.

Αναδημοσίευση απο : http://www.sofokleous10.gr/portal2/toprotothema/toprotothema/-75------2010060924285/