«Τρόικα» με δικαίωμα κατάσχεσης στο Δημόσιο!

Δευτέρα, 21 Ιούνιος 2010 23:52

Ειδικά προνόμια που καθιστούν απαγορευτική κάθε σκέψη της ελληνικής κυβέρνησης για στάση πληρωμών και επιβολή νέων όρων εξυπηρέτησης του χρέους παρέχει στην «τρόικα» η δανειακή σύμβαση που υπέγραψε με το Ελληνικό Δημόσιο: η αλληλεγγύη του ΔΝΤ και των κρατών της Ευρωζώνης στην Ελλάδα, με τη χορήγηση του δανείου των 110 δις. ευρώ, εκδηλώνεται υπό τον όρο, ότι θα έχουν το δικαίωμα κατάσχεσης δημόσιας περιουσίας σε κάθε περίπτωση αθέτησης πληρωμών από την Ελλάδα.

Ουσιαστικά, το Δημόσιο παίρνει ένα δάνειο, το οποίο θα δεσμεύει το ελληνικό κράτος όπως περίπου δεσμεύεται ένας ιδιώτης, όταν λαμβάνει δάνειο από μια τράπεζα: αν δεν εξυπηρετήσει τις υποχρεώσεις του, η τράπεζα έχει το δικαίωμα να ζητήσει την κατάσχεση περιουσιακών στοιχείων, για να εξοφληθεί το χρέος. Το ίδιο συμβαίνει και στην περίπτωση του διεθνούς δανείου των 110 δις. ευρώ, αλλά με έναν ακόμη χειρότερο όρο: η διαδικασία κατασχέσεων δημόσιας περιουσίας μπορεί να ενεργοποιηθεί ακόμη και αν η Ελλάδα φανεί ασυνεπής στις πληρωμές της σε ιδιώτες πιστωτές και όχι προς τα κράτη μέλη της Ευρωζώνης και ΔΝΤ.

Με τον τρόπο αυτό, το διεθνές σύστημα «έδεσε» την Ελλάδα, ώστε να μην έχει τη δυνατότητα να ακολουθήσει το δρόμο της Ρωσίας ή της Αργεντινής, λέγοντας πολύ απλά «δεν πληρώνω» και επιδιώκοντας να εκβιάσει μια ευνοϊκότερη συμφωνία εξυπηρέτησης του χρέους. Μετά την υπογραφή της δανειακής σύμβασης με την «τρόικα», κάθε τέτοια προσπάθεια θα οδηγεί σε διαδικασίες κατάσχεσης κρατικών ακινήτων, μετοχών, ή άλλων περιουσιακών στοιχείων και δικαιωμάτων.

Ο όρος που «δαγκώνει» κρύβεται στο άρθρο 14, με τον τίτλο «Εφαρμοστέο δίκαιο και δικαιοδοσία». Εκεί ορίζεται, ότι:

1. Η παρούσα Σύμβαση καθώς και κάθε εξωσυμβατική υποχρέωση που τυχόν προκύψει από την παρούσα ή σε σχέση με την παρούσα Σύμβαση, διέπεται και ερμηνεύεται σύμφωνα με το αγγλικό δίκαιο.

2. Οι συμβαλλόμενοι αναλαμβάνουν την υποχρέωση να υποβάλουν οποιαδήποτε διένεξη προκύψει σχετικά με τη νομιμότητα, την ισχύ, την ερμηνεία ή την εκτέλεση της παρούσας Σύμβασης στην αποκλειστική δικαιοδοσία του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

3. Οι αποφάσεις του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι πλήρως δεσμευτικές και εκτελεστές από τα συμβαλλόμενα μέρη.

4. Οι Δανειστές μπορεί να εκτελέσουν ή να επιδιώξουν να εκτελέσουν οποιαδήποτε απόφαση του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπως ορίζεται στην παρούσα ή άλλα δικαιώματα κατά του Δανειολήπτη στα δικαστήρια της χώρας του Δανειολήπτη.

5. Με την παρούσα ο Δανειολήπτης αμετάκλητα και άνευ όρων παραιτείται από κάθε ασυλία που έχει ή πρόκειται να αποκτήσει, όσον αφορά τον ίδιο ή τα περιουσιακά του στοιχεία, από νομικές διαδικασίες σε σχέση με την παρούσα Σύμβαση, περιλαμβανομένων, χωρίς περιορισμούς, της ασυλίας όσον αφορά την άσκηση αγωγής, δικαστική απόφαση ή άλλη διαταγή, κατάσχεση, αναστολή εκτέλεσης δικαστικής απόφασης ή προσωρινή διαταγή, και όσον αφορά την εκτέλεση και επιβολή κατά των περιουσιακών στοιχείων του στο βαθμό που δεν το απαγορεύει αναγκαστικός νόμος.

Ουσιαστικά, δηλαδή, αν το Δημόσιο αθετήσει υποχρεώσεις του έναντι των πιστωτών, αυτοί θα μπορούν να εκδώσουν, με βάση το αγγλικό δίκαιο, μια διεθνή «διαταγή πληρωμής», προσφεύγοντας στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο। Στη συνέχεια, με την απόφαση αυτή θα μπορούν να επιβάλλουν στα ελληνικά δικαστήρια την κατάσχεση περιουσιακών στοιχείων του Δημοσίου, από δημόσια ακίνητη περιουσία, μέχρι μετοχές σε εταιρείες ή άλλα δικαιώματα! Το Δημόσιο, με τη σύμβαση δανειοδότησης έχει αμετάκλητα παραιτηθεί όλων των δικαιωμάτων του να εμποδίσει αυτές τις διαδικασίες, με τις οποίες η χώρα θα «βγει στο σφυρί» για την ικανοποίηση των πιστωτών της…

Αναδημοσίευση απο : http://www.sofokleous10.gr/portal2/toprotothema/toprotothema/lr------2010062124815/

Tο εθνικώς ορθό είναι το οικονομικώς ορθό;

Σάββατο, 26 Ιούνιος 2010 00:16

Η τρέχουσα αφήγηση της πολιτικής ηγεσίας της χώρας είναι πάνω κάτω αυτή: Η χώρα βρέθηκε στο χείλος της χρεωκοπίας, δεν θα ήταν σε θέση να πληρώσει τις υποχρεώσεις της μεταξύ των οποίων και μισθοί και συντάξεις. Οπότε προσχώρησε στο γνωστό Μνημόνιο με το ΔΝΤ και την ΕΕ προκειμένου να δανεισθεί τα απαραίτητα ποσά προκειμένου να επιβιώσει ενώ ταυτόχρονα εξαναγκάσθηκε στην νομοθέτηση επαχθών μέτρων ώστε να εξορθολογιστεί η οικονομική της διάρθρωση και να καταστήσει το σύστημα δανεισμού-αποπληρωμών της βιώσιμο στο μέλλον. Με λίγα λόγια να καταφέρει να ζητά λιγότερα δανεικά και ακόμη να κατορθώσει να παράγει πιο ανταγωνιστικά προϊόντα ή υπηρεσίες ώστε να επιτύχει τον κεντρικό στόχο της που είναι η απομείωση των δανειακών της αναγκών σε ανεκτά επίπεδα.

Κεντρικό στοιχείο αυτής της αφήγησης δεν είναι άλλο - αν αγνοήσει κανείς τις τεχνικές παραμέτρους - παρά η επιβίωση του έθνους, υπό την έννοια της δυνατότητας του Κράτους να υποστηρίξει την κοινωνική συνοχή και ομαλότητα. Δηλαδή να αποτραπεί η δυσμενής εκείνη κατάσταση κατά την οποία το άλλο ενδεχόμενο - η πτώχευση σε κάθε της μορφή - γίνει πραγματικότητα. Απώτερος στόχος των μέτρων λοιπόν -και συνακολούθως όσων τα υποστήριξαν ή τα υποστηρίζουν - δεν είναι άλλος από την επιβίωση του έθνους με όσο το δυνατόν λιγότερες απώλειες.

Αποτελούν τα παραπάνω πράγματι εθνική στάση; Όντως επιβιώνει η χώρα - αν την ταυτίσουμε για λίγο με το έθνος - λαμβάνοντας σκληρά μέτρα υποδεικνυόμενα από την Τρόικα; Ας εξετάσουμε τα ζητήματα λίγο πιο επισταμένα.

Πρώτον, είναι εμφανής - έστω κι αν δεν αναφέρεται τούτο ρητά - η ταύτιση της επιβίωσης της χώρας και του έθνους κατ' επέκταση, με την εκπλήρωση ορισμένων οικονομικών στόχων. Το δίλημμα τίθεται ωμά: Παίρνεις τα μέτρα; τότε σου δίνω τις δόσεις του δανείου και πληρώνεις τις υποχρεώσεις σου. Αν όχι, η στρόφιγγα κλείνει και αναγκαστικά στρέφεσαι στο χάος: ζεις με όσα παράγεις και πληρώνεις με όσα βγάζεις. Δηλαδή το επίπεδο διαβίωσης της χώρας καταρρέει μέσα σε μια νύχτα. Δεν θα μπορείς να πληρώσεις για νοσοκομεία, σχολεία, μισθούς, συντάξεις και ό,τι άλλο. Τουλάχιστον δεν θα μπορείς να πληρώσεις για όλα όσα έχεις σήμερα. Άρα ως Κυβέρνηση αποδέχεσαι να εκχωρήσεις την δημοσιονομική σου πολιτική στους δανειστές σου προκειμένου να εξακολουθήσεις να διαβιείς - ως χώρα - με τους ίδιους περίπου όρους. Ποιο είναι το συμπέρασμα; Εκείνο που επιβιώνει με τα μέτρα δεν είναι ακριβώς η χώρα ή το έθνος αλλά το επίπεδο διαβίωσης αυτών κατά την έννοια της διατήρησης του μεγαλύτερου συνόλου των πραγμάτων που παρέχει το Κράτος - σχολεία, νοσοκομεία, ασφάλεια, μισθοί κλπ- απλώς πληρώνοντας λιγότερα. Παράδειγμα; Το Κράτος δεν μπορεί να κλείσει ας πούμε δέκα νοσοκομεία ώστε να επιβιώσουν τα άλλα, αποδέχεται να λάβει σκληρά μέτρα μειώνοντας τους μισθούς - σχηματικά αναφέρεται - προκειμένου να δανεισθεί από την Τρόικα και να συνεχίσει να διατηρεί το σύνολο των νοσοκομείων που είχε. Δεν διακυβεύθηκε η επιβίωση του έθνους αλλά το επίπεδο διαβίωσής του.

Δεύτερον, είναι επίσης εμφανής η ευθυγράμμιση όλων των άλλων - πλην οικονομίας - εθνικών στόχων ή επιδιώξεων με την τρέχουσα οικονομική συγκυρία. Όλα και όλοι υποτάσσονται όχι στο μέγεθος των ζητημάτων αλλά στην οικονομική δυνατότητα να υπηρετηθούν οι εθνικοί στόχοι. Εδώ πρέπει να υπογραμμίσουμε δύο κεντρικά χαρακτηριστικά που καθιστούν αυτήν την επιλογή εξαιρετικά υψηλού ρίσκου: Το πρώτο είναι το γεγονός ότι η οικονομική συγκυρία μεταβάλλεται - χθες ήσουν ανεπτυγμένη χώρα σήμερα βρίσκεσαι υπό το ΔΝΤ αύριο μπορεί να επιτύχεις την οικονομική ευημερία - ενώ οι εθνικές σου επιλογές και οι εξ' αυτών συνέπειες παραμένουν δεσμευτικές για μεγάλο χρονικό διάστημα. Απλούστερα, αν υπό τη σημερινή δυσμενή οικονομική συγκυρία λάβεις αποφάσεις για την ονομασία των Σκοπίων ας πούμε, αυτές θα σε παρακολουθούν ακόμη και όταν θα εξέλθεις από την οικονομική μαύρη τρύπα. Το δεύτερο είναι οι μακροπρόθεσμες συνέπειες των οικονομικών επιλογών στο έθνος αυτό καθ΄εαυτό. Επί παραδείγματι, ποιές θα είναι οι μακροπρόθεσμες συνέπειες στο ανθρώπινο δυναμικό της χώρας αν λόγω της παρούσας συγκυρίας ένα μέτρο όπως η αφαίρεση συνταξιοδοτικών προνομίων από τις μητέρες ανηλίκων επιδράσει αρνητικά στο δημογραφικό πρόβλημα; Ποιες θα είναι οι συνέπειες της μείωσης του κόστους εργασίας από την "εξαγωγή" των Ελλήνων εργαζομένων υψηλού επιπέδου και την αντικατάστασή τους από αλλοδαπούς εργαζόμενους με σαφώς λιγότερες οικονομικές απαιτήσεις; Υπηρετήθηκαν εθνικοί στόχοι - αυτονόητοι - όπως η διατήρηση της βιωσιμότητας του ελληνογενούς πληθυσμού; Σαφώς όχι. Παράλληλα, υπηρετούνται σταθερά οι θέσεις της εξωτερικής πολιτικής ή προσαρμόζονται στην οικονομική συγκυρία; Μάλλον το δεύτερο, εφόσον είναι ορατή πλέον η αναλογική ελάττωση διάθεσης πόρων τόσο στην εξωτερική πολιτική όσο και σε τομείς που συνδέονται με αυτήν, χωρίς βεβαίως αντίστοιχες βελτιώσεις στη διεθνή θέση της χώρας.

Συνοψίζοντας, η Κυβέρνηση αλλά και άλλοι πολιτικοί σχηματισμοί ή πρόσωπα προσχώρησαν με μεγάλη ευκολία σε ένα πολύ ιδιότυπο δόγμα: το εθνικώς ορθό είναι και το οικονομικώς ορθό. Κατά τη δική μου άποψη το συγκεκριμένο δόγμα συρρικνώνει το εύρος του εθνικού στο στενό πεδίου του οικονομικού όντος. Από κάθε άποψη - και κυρίως την παιδευτική - αποτελεί στρατηγικό σφάλμα με συνέπειες αόρατες επί του παρόντος. Καταγράφω την παιδευτική όψη του ζητήματος εφόσον οι πολίτες που θα "ανδρωθούν" με τη συγκεκριμένη αντίληψη ασφαλώς και θα αποτελούν στο μέλλον πολίτες με στρεβλή ιεράρχηση αξιών. Ουδείς βεβαίως αμφισβητεί την εξόχως προβληματική οικονομική κατάσταση. Από την άλλη όμως με δυσκολία μπορεί να αμφισβητήσει κανείς ότι οι επιλεγόμενες λύσεις του οικονομικού προβλήματος δεν πρέπει να αποσυνδέονται από τον ευρύτερο εθνικό σχεδιασμό.

Επί του πρακτέου, τι θα έπρεπε να συμβεί; Να αφεθεί η χώρα στη χρεωκοπία ή να προταθεί το εθνικό συμφέρον το οποίο - όπως προαναφέρθηκε κατά την αντίληψη του γράφοντος - είναι ευρύτερο και σαφώς υπέρτερο; Δεν υπάρχει ούτε ενδιάμεση ούτε η "σωστή" απάντηση. Ο καθείς παίρνει τη θέση που αισθάνεται ορθότερη ανάλογα με τα βιώματα, την παιδεία και την κοσμοαντίληψη που τον διακατέχει. Αν διευρύνουμε το χρονικό ορίζοντα που παρακολουθούμε, η χώρα - με όρους δημοκρατίας βεβαίως - έχει εκχωρήσει νομοθετική (μέσω του Ευρωκοινοβουλίου), δικαστική (μέσω των Ευρωπαϊκών δικαστικών θεσμών), εκτελεστική (μέσω της Ευρωπαϊκής Επιτροπής) εξουσία ενώ προχώρησε στην εκχώρηση και της νομισματικής της πολιτικής (μέσω του ευρώ στην ΕΚΤ). Πρόσφατα προχώρησε και στην εκχώρηση της δημοσιονομικής της πολιτικής στην Τρόικα, νομοθετώντας καθ΄υπόδειξη και με την απειλή του οικονομικού χάους να επικρέμεται ως δαμόκλειος σπάθη. Αναρωτιέμαι αν υπάρχει μείζων τομέας άσκησης κρατικής εξουσίας στον οποίο η χώρα μπορεί πραγματικά να δράσει προτάσσοντας το δικό της εθνικό συμφέρον αγνοώντας απειλές ή άλλες δεσμεύσεις. Ταυτόχρονα και υπό την πίεση της παρούσας συγκυρίας, ευρύτατη είναι η συναίνεση στην προσέλκυση ξένων επενδυτών όπως της Κίνας, στην εξαγορά ή άλλου είδους εκμετάλλευση δημόσιας περιουσίας, η οποία όντως παραμένει είτε αναξιοποίητη είτε τελεί σε ζημιογόνα κατάσταση.

Εν ολίγοις, στην παρούσα φάση, οι δρομολογούμενες πολιτικές σε πλήθος μειζόνων τομέων - πολύ περισσότερων απ' ότι σε άλλες χώρες της ΕΕ - καθορίζονται σε μεγάλο βαθμό από κέντρα αποφάσεων εκτός Ελλάδος। Το "συναρπαστικό" είναι ότι αυτά τα κέντρα δεν διακρίνονται ούτε από κοινά συμφέροντα με εμάς αλλά ούτε και μεταξύ τους, ενώ η χώρα δείχνει να "επιδιώκει" την υποκατάσταση εσωτερικών και εν πολλοίς "φθαρμένων" ή "αδύναμων" θεσμών με αντίστοιχους εισαγόμενους. Το πολιτικό σύστημα αλλά και οι πολίτες μοιάζουν να έχουν αποδεχτεί μια κατάσταση όπου το εσωτερικό αδυνατεί να τα βγάλει πέρα και χρειάζεται τη συνδρομή και την ανάληψη της εξουσίας από ξένους θεσμούς ή παράγοντες προκειμένου να τα καταφέρει. Άλλοτε "βαριέται" να εργαστεί, άλλοτε φοβάται το "πολιτικό κόστος", άλλοτε πολίτες και πολιτικοί αποδίδουν στη διαφθορά ή στη συνδιαλλαγή την αδυναμία να παράγουν αποτελέσματα, αλλά το συμπέρασμα είναι ένα: κανείς δεν αποδέχεται από τον Πρώτο, κατά τη Συνταγματική έννοια, μέχρι τον τελευταίο πολίτη αυτής της χώρας να αντισταθεί στον "πειρασμό" της διατήρησης των ελάχιστων κεκτημένων αντί της αυθεντικής υπηρέτησης των μακροπρόθεσμων εθνικών στόχων. Η υπογραφή του Προεδρικού Διατάγματος για τις εργασιακές σχέσεις αποτελεί ένα πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της κατάστασης. Και μόνο το επικοινωνιακό "παιχνίδι" με το χρόνο προειδοποίησης των προς απόλυση εργαζομένων προκειμένου να απομειωθεί περαιτέρω η ούτως ή άλλως μηδαμινή αποζημίωσή τους και η στη συνέχεια "παράδοσή" τους στο σχεδόν ανύπαρκτο κοινωνικό "δίχτυ ασφάλειας" συνιστά ευθεία προσβολή του μακροπρόθεσμου εθνικού συμφέροντος ενώ βεβαίως εξυπηρετεί τα μέγιστα στο δόγμα του "οικονομικώς ορθού". Οι πολίτες αποτελούν "κεφάλαιο" του έθνους και αυτό το κεφάλαιο πολύ εύκολα παραδίδεται και αναλώνεται στο βωμό του πρόσκαιρου οικονομικού οφέλους. Εν τέλει μάλλον το έθνος θα παραμείνει χωρίς κεφάλαια και αναρωτιέμαι με ποιους πόρους - ανθρώπινους και άλλους- θα βρεθεί στο μέλλον για να υποστηρίξει ή να απολαύσει τα όποια οικονομικά οφέλη προκύψουν από τις κυβερνητικές οικονομικές επιλογές.

http://www.sofokleous10.gr/portal2/toprotothema/toprotothema/t-------2010062525001/

Ο πιο αδύναμος κρίκος

Σάββατο, 26 Ιούνιος 2010 00:18

Τα αμερικανικά ομόλογα διανύουν την καλύτερη χρονιά τους από το 2003, έχοντας καταγράψει άνοδο 4,5% μέχρι τις 18 Ιουνίου, σύμφωνα με την Bank of America, ‘καθώς οι επενδυτές αναζητούν εναλλακτικές επιλογές από την Ευρώπη, όπου η Ελλάδα και η Ισπανία υποβαθμίστηκαν εξαιτίας των κρατικών ελλειμμάτων τους.’ Μεγαλύτερος αγοραστής κάθε αμερικανικών ομολόγων κάθε διάρκειας, βραχυπρόθεσμων, μεσοπρόθεσμων και μακροπρόθεσμων, η Κίνα, η οποία αύξησε τις αγορές της κατά 2,6%, σε ετήσια βάση, το Μάρτιο και τον Απρίλιο. Στο διάστημα των 12 μηνών μέχρι τον Απρίλιο, η Κίνα αύξησε τα αποθέματα της σε αμερικανικό χρέος κατά 18% με τα αποθέματα σε ομόλογα και τα έντοκα γραμμάτια 2ετίας να αυξάνονται κατά 46%.

Το Μάρτιο και τον Απρίλιο οι κινεζικές αγορές επικεντρώθηκαν σε μακροπρόθεσμο χρέος, δίνοντας μία νέα ανάσα στις ΗΠΑ η οποία πασχίζει να αναχρηματοδοτήσει τα, με ιλιγγιώδη ταχύτητα αυξανόμενα, χρέη και ελλείμματά της. Μετά και τον τελευταίο γύρο αγορών ομολόγων, το επιτόκιο του 10ετούς μειώθηκε στο 3,06%, στις 25/05, που είναι το χαμηλότερο από το Μάιο του 2009, το 3ο χαμηλότερο, τουλάχιστον, των 30 τελευταίων ετών και πολύ χαμηλότερο από τη μέση τιμή του 4,35% των τελευταίων 10ετών. Με απλά λόγια οι ΗΠΑ βρήκαν και πάλι τον τρόπο να δανειστούν περισσότερο και φθηνότερο από ποτέ, σε μία φάση που τα περισσότερα κράτη του κόσμου δανείζονται όλο και ακριβότερα, ενώ προσπαθούν να βάλουν όρια στο ύψος του δανεισμού τους.

Η εικόνα, όμως, ήταν πολύ διαφορετική πριν λίγους μήνες με τη Κίνα να μειώνει τα αποθέματα της σε αμερικανικό χρέος κατά 6,5% από το Νοέμβριο του 2009 μέχρι το Φεβρουάριο του 2010, μείωση που ήταν η μεγαλύτερη, τουλάχιστον, των τελευταίων 10 ετών και με την προοπτική για περαιτέρω μείωση και αύξηση των τοποθετήσεων σε ευρωπαϊκό χρέος, συμπεριλαμβανομένου και του ελληνικού, να θεωρούνταν δεδομένη . Ένα ταξίδι του Ομπάμα στην Κίνα, το οποίο συνοδεύτηκε από αλλαγή της πολιτικής των ΗΠΑ απέναντι στη μεγαλύτερη αναπτυσσόμενη οικονομία του κόσμου, με τον Αμερικανό Πρόεδρο να ‘ξεχνά’ όλα αυτά για τα οποία η Κίνα κατηγορούνταν επί χρόνια τόσο από την κυβέρνηση Μπους όσο και από τον ίδιο όταν ήταν γερουσιαστής, καθώς - και κυρίως- και το ξέσπασμα της ελληνικής κρίσης, που μετατράπηκε γρήγορα σε ευρωπαϊκή, άλλαξαν την τάση φυγής κεφαλαίων από τις ΗΠΑ προς την Ευρώπη και άνοιξαν το δρόμο για την επιστροφή τους στη μαμά Αμερική, η οποία με αριστοτεχνικό τρόπο προώθησε τα χρηματοπιστωτικά και οικονομικά της συμφέροντα στην κρισιμότερη φάση των τελευταίων δεκαετιών.

Αντίθετα, η Ελλάδα επέδειξε μία εξαιρετικά ανώριμη και αυτοκαταστροφική συμπεριφορά, καθώς αγνόησε όλα τα σημάδια του μεγέθους της κρίσης και της δραματικότητας της παγκόσμιας οικονομικής κατάστασης, προτιμώντας να αναλωθεί σε αυτό που ξέρει καλύτερα, δηλαδή σε πολιτικά παιχνίδια εσωτερικής κατανάλωσης με στόχο τα κομματικά συμφέροντα.

Σε άρθρο μου το Φεβρουάριο του 2009 έγραφα σχετικά με το θέμα: ‘Και ενώ οι εξελίξεις είναι ιστορικές, τα τηλεοπτικά ΜΜΕ της Ελλάδας αναλώνονται σε γκάλοπ για το αν ο πρωθυπουργός ή ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι πιο κουρασμένος ή πιο ξεκούραστος. Και στη συνέχεια οι πολιτικοί σχολιάζουν τα αποτελέσματα των γκάλοπ με τους μεν να φοβούνται μη χάσουν την εξουσία και τους δε να αναζητούν τρόπο να επανέλθουν.

Έχουν άραγε την παραμικρή ιδέα ή το ενδιαφέρον για τα όσα συνταρακτικά συμβαίνουν αυτήν την ώρα στην διεθνή οικονομική και χρηματοπιστωτική σκακιέρα; Αντιλαμβάνονται ότι η κρίση δεν είναι απλά μία λέξη την οποία οι κυβερνώντες μπορούν να χρησιμοποιούν ως δικαιολογία και οι αντιπολιτευόμενοι ως όπλο αλλά μία εξουθενωτική πραγματικότητα, η οποία έχει τις ρίζες της στο ίδιο το σύστημα από το οποίο προήλθε και το οποίο εξακολουθεί να προστατεύει και να υπηρετεί σήμερα;

Αντιλαμβάνονται ότι ο βασικότερος των στόχων, που είναι η δημιουργία και ο έλεγχος του χρέους από το έξυπνο χρήμα, εξυπηρετείται απόλυτα και ιδανικά μέσα από κρίσεις όπως η τρέχουσα;’

“Είναι προφανές πως η κρίση (ελληνική και ευρωπαϊκή) έχουν στρέψει κεφάλαια στις ΗΠΑ και οδήγησαν τα επιτόκια (κόστος δανεισμού) χαμηλότερα” υποστήριξε χτες ο Dominic Konstam, επικεφαλής του τμήματος επιτοκίων της Deutsche Bank στη Νέα Υόρκη. Την ώρα που η ειδική ομάδα του υπουργείου οικονομικών των ΗΠΑ κατάρτιζε γκάλοπ, στις αρχές του 2009, για τους συμμετέχοντες στην αγορά κεφαλαίων, προκειμένου να κατανοήσει καλύτερα τί θα ήταν αυτό που θα τους έκανε να αγοράσουν περισσότερο αμερικανικό χρέος με χαμηλότερη τιμή, η Ελλάδα αδιαφορούσε για τη μη ύπαρξη αντίστοιχου τμήματος στη χώρα (το οποίο έχει ως βασικό του μέλλημα να αναζητά συνεχώς τρόπους για την εξασφάλιση φθηνών δανειακών κεφαλαίων για το κράτος) και προτιμούσε να χάνει το χρόνο της στην αναζήτηση (;) ευθυνών για ατασθαλίες του παρελθόντος και στην ανταλλαγή κατηγοριών μεταξύ των πολιτικών κομμάτων για το ποιο είχε χειρότερη επίδοση από το άλλο.

Στο μεσοδιάστημα πέρασαν ανεπιστρεπτί δύο προτάσεις για εξασφάλιση φθηνού δανεισμού, μία από τη Blackstone και μία από την Goldman ενώ δεν αναζητήθηκαν ποτέ άλλοι δρόμοι πριν το μαχαίρι φτάσει στο λαιμό. Η Ελλάδα δε μπήκε καν στον κόπο να δει, παρά μόνο όταν ήταν πολύ αργά, πως η εξυπνότερη και ισχυρότερη στο χρηματοπιστωτικό παιχνίδι χώρα στον κόσμο, οι ΗΠΑ, έχουν στραφεί εδώ και 15 χρόνια στην Κίνα ως βασικό χρηματοδότη τους καθώς πρόκειται για τον ιδανικότερο και προθυμότερο δανειστή.

Αν, μόνο, είχαμε μία ικανή ομάδα στα πρότυπα άλλων χωρών, η οποία να ενδιαφερόταν, όντως, για το συμφέρον της χώρας και να συμβούλευε σωστά την εκάστοτε κυβέρνηση για χρηματοπιστωτικά θέματα, τότε η προφανής λύση της δημιουργίας μία γέφυρας μεταφοράς δανειακών κεφαλαίων από την Κίνα προς την Ελλάδα, παρακάμπτοντας μία Ευρώπη σε οικονομική και μία αγορά κεφαλαίων σε νευρική κρίση, θα είχε βοηθήσει αποφασιστικά στην αποφυγή της χρηματοπιστωτικής πτώχευσης της Ελλάδας με όλα όσα αυτό συνεπάγεται.

Δεν είναι ηρωισμός να λαμβάνεις εξαιρετικά σκληρά μέτρα και να χαμηλώνεις το βιοτικό επίπεδο ενός λαού επειδή αναγκάστηκες να το πράξεις αφού πρώτα η βάρκα που κυβερνούσες και συγκυβερνούσες τις τελευταίες δεκαετίες άρχισε να βουλιάζει, καθώς άνοιγες συνέχεια τρύπες που μετά ξέχασες να κλείσεις. Δε ζούμε ηρωικές στιγμές σήμερα ούτε υπάρχει κάτι για το οποίο πρέπει να είμαστε περήφανοι που επιτέλους κάνουμε.

Η βάναυση αύξηση της φορολογίας, η, με ύφος χωροφύλακα άλλων εποχών, εξόρμηση των εφοριακών για την πάταξη της φοροδιαφυγής, όταν τα φαινόμενα διαφθοράς εντοπίζονται πρώτα μέσα στην υπηρεσία τους, η περικοπή των μισθών και των συντάξεων με το άλλοθι της επιβολής αυτών των αποφάσεων από τις κακές, ξένες δυνάμεις, οι σπασμωδικές κινήσεις πανικού και οτιδήποτε άλλο βιώνει η Ελλάδα τους τελευταίους μήνες, δεν είναι σημάδια προόδου μίας κοινωνίας που έλαβε το μάθημα της και αποφάσισε, ώριμα, να κάνει μία νέα αρχή προς ένα σωστότερο δρόμο.

Είναι η υποχρεωτική επιλογή μίας χώρας που έφτασε στο χείλος του γκρεμού, εξαιτίας της έλλειψης οργάνωσης, λογικής, φαντασίας και ανθρώπινου δυναμικού σε καίριες πολιτικές θέσεις, που να κάνει τη δουλειά του με επαγγελματισμό και αυτοθυσία. Δεν είμαστε οι ήρωες της Ευρώπης. Είμαστε απλά ο πιο αδύναμος κρίκος. Και αν η κρίση έχει μία καλή πλευρά, αυτή είναι η ανάδειξη του πραγματικού βάθους του ‘ελληνικού προβλήματος’ και η ευκαιρία να ξεκινήσουμε την ουσιαστική αναζήτηση εύρεσης λύσης σε όλα τα επίπεδα.

Πριν βιαστούμε, όμως, να μπούμε στον απαραίτητο δρόμο των ουσιαστικών αλλαγών, ας μην ξεχνάμε πως σε αυτή τη φάση το καρκίνωμα που μας απειλεί είναι το χρέος μας και η αναχρηματοδότηση του και παρά τις όποιες προσπάθειες εξακολουθούμε να μην έχουμε μία ομάδα σούπερ ηρώων που να μας βοηθήσει να δώσουμε μία οριστική λύση σε αυτήν την άκρως προβληματική και επικίνδυνη κατάσταση.

Επειδή, όμως, η ιστορία έχει αποδείξει, πέρα από κάθε αμφιβολία, πως η Ελλάδα βρίσκει πάντα τον τρόπο να ξεπερνά τις κρίσεις, ίσως το πιο ελπιδοφόρο μήνυμα προς αυτήν την εξέλιξη να αναδύεται από μία σειρά γεγονότων που έλαβαν χώρα στα τελευταία χρόνια και τα οποία δίνουν, σήμερα, στη χώρα ένα πρωτοφανές χρηματοπιστωτικό διαπραγματευτικό χαρτί, το οποίο, αν χρησιμοποιηθεί σωστά, μπορεί να βοηθήσει στην εύρεση ουσιαστικής λύσης και να συνδράμει ώστε η χώρα να πάψει να είναι ο πιο αδύναμος κρίκος της Ευρώπης. Θα παρουσιάσω όσα στοιχεία έχω στη διάθεση μου σχετικά με αυτό το καίριο θέμα σε επόμενο άρθρο το οποίο θα δημοσιευτεί πολύ σύντομα.

Πάνος Παναγιώτου - διευθυντής ΕΚΤΑ, 3FVIP।com

Αναδημοσίευση : http://www.sofokleous10.gr/portal2/toprotothema/toprotothema/2010-06-25-22-21-07-2010062525002/

Tελευταία συνωμοσία κατά των ελληνικών ομολόγων…

Παρασκευή, 25 Ιούνιος 2010 01:28

Οι μάσκες των βαρόνων του διεθνούς οικονομικού συστήματος πέφτουν και η τελευταία συνωμοσία κατά των ελληνικών ομολόγων αποκαλύπτεται: «δώστε μας… λύτρα 2 τρις. ευρώ», είναι το ανοικτό μήνυμα προς τους ηγέτες της Ευρώπης, «αλλιώς θα τινάξουμε στον αέρα την Ελλάδα, την Πορτογαλία και την ίδια την Ευρωζώνη»!

Στο τέλος του μήνα, τα ελληνικά ομόλογα θα αποβληθούν από τους βασικότερους διεθνείς δείκτες ομολόγων και θα καταστούν πλέον ακατάλληλα για τοποθέτηση κεφαλαίων από τα μεγαλύτερα διεθνή χαρτοφυλάκια, μετά την υποβάθμιση της αξιολόγησής τους σε junk από τον οίκο Moody’s.

Ενόψει αυτής της προαναγγελθείσας υποβάθμισης, οι διαχειριστές έχουν την υποχρέωση να «ξεφορτωθούν» τα… ελληνικά «σκουπίδια» από τα χαρτοφυλάκιά τους και τα τραπεζικά στελέχη στα dealing room της Αθήνας παρακολουθούν στα τερματικά τους ένα ιδιότυπο θέατρο παραλόγου: με τους αγοραστές εξαφανισμένους από προσώπου γης και με συναλλαγές ασήμαντης αξίας, οι αποδόσεις, τα spread και τα κόστη ασφάλισης των ελληνικών ομολόγων εκτοξεύονται και πάλι σε επίπεδα-ρεκόρ, πέριξ των 1.000 μονάδων βάσης, που υποδηλώνουν πιθανότητα άμεσης χρεοκοπίας της χώρας σε ποσοστό της τάξεως του 70%!

Η αλήθεια, βέβαια, είναι ότι η Ελλάδα δεν πρόκειται να χρεοκοπήσει την επόμενη εβδομάδα. Αλλά η αγορά έχει ένα σοβαρό λόγο να προεξοφλεί τη χρεοκοπία, αφού με τον τρόπο αυτό πιέζεται η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (για ένα είδος εκβιασμού μιλούν πολλοί…) να κάνει και πάλι δυναμικά την εμφάνισή της στην αγορά, απορροφώντας μαζικά ελληνικούς τίτλους, προσφέροντας πολλές δεκάδες δις. ευρώ στους «εγκλωβισμένους» διαχειριστές.

Η πανίσχυρη ΕΚΤ βρίσκεται αυτές τις ημέρες σε δεινή θέση, καθώς πιέζεται ασφυκτικά να πετάξει και τα τελευταία απομεινάρια νομισματικής αυστηρότητας:

n Οι τραπεζίτες της Φραγκφούρτης ενεργοποίησαν, με πολλούς δισταγμούς, το γνωστό πρόγραμμα αγοράς περιφερειακών ομολόγων, αγοράζοντας κυρίως από αμερικανικές τράπεζες ελληνικά ομόλογα αξίας αρκετών δεκάδων δις. ευρώ.

n Παράλληλα, για να διατηρούν τα προσχήματα νομισματικής σοβαρότητας υποτίθεται ότι «εξουδετέρωναν» αυτές τις παροχές ρευστότητας, με δημοπρασίες απορρόφησης ρευστότητας αντίστοιχης κάθε φορά με τις αγορές ομολόγων που είχαν προηγηθεί. Επιπλέον, όταν κατάλαβαν ότι ο ρυθμός απορρόφησης ελληνικών ομολόγων είχε επιταχυνθεί επικίνδυνα, ξαφνικά άρχισαν να αποσύρονται από την αγορά, με αποτέλεσμα να μην υπάρχει αυτή τη στιγμή έστω και ένας «θαρραλέος» αγοραστής ελληνικών τίτλων.

n Όμως, οι δυνάμεις της αγοράς ζητούν ευθέως να τελειώσει αυτή η κωμωδία και ουσιαστικά πιέζουν την ΕΚΤ να πάρει στον ισολογισμό της το μεγαλύτερο μέρος των ελληνικών «τοξικών» ομολόγων που είναι «παρκαρισμένα» στα διεθνή επενδυτικά χαρτοφυλάκια.

n Και όσο η ΕΚΤ διστάζει, φοβούμενη ότι αργότερα θα πρέπει να φορτωθεί τα ομόλογα και άλλων περιφερειακών χωρών, με κίνδυνο να τινάξει στον αέρα τον ισολογισμό της και να χρειασθεί μαζική εκτύπωση ευρώ για να σωθεί η κατάσταση, τόσο οι αγορές «σφίγγουν» τον αποκλεισμό. Εκτινάσσουν τις αποδόσεις των ελληνικών τίτλων σε επίπεδα χρεοκοπημένης χώρας και μεταφέρουν την πίεση στην Πορτογαλία και την Ισπανία, που πλησιάζουν επικίνδυνα πλέον το όριο του 5% στο κόστος δανεισμού τους, πέραν του οποίου είναι ασύμφορο να δανείζονται από την αγορά και θα οδηγηθούν υποχρεωτικά στην… αγκαλιά του ευρωπαϊκού μηχανισμού στήριξης.

Ανοικτός ο εκβιασμός…

Η καγκελάριος Μέρκελ είχε μιλήσει για ανοικτό πόλεμο των αγορών στους πολιτικούς, αλλά τα γεγονότα που βρίσκονται σε εξέλιξη δείχνουν, ότι πρόκειται προς το παρόν για έναν ανοικτό εκβιασμό από τις μεγάλες τράπεζες, για όλο και μεγαλύτερες παροχές από κυβερνήσεις και κεντρικές τράπεζες, τις οποίες οι Ευρωπαίοι ηγέτες θα πρέπει να μεταφέρουν στους φορολογούμενους, εξωθώντας τις κοινωνίες στα όρια της αντοχής τους.

Ο Γουίλεμ Μπίτερ, εκ των κορυφαίων αναλυτών της Citigroup, ανέλαβε με μια έκθεσή του, που δημοσιεύθηκε χθες, να μεταφέρει στους πολιτικούς ηγέτες τους όρους των βαρόνων του χρήματος: τα 860 δις. ευρώ, που έχουν δεσμευθεί να διαθέσουν οι Ευρωπαίοι για τη διάσωση της Ελλάδας και όσων άλλων οικονομιών της Ευρωζώνης βρεθούν σε αδυναμία δανεισμού, δεν φθάνουν για να καλύψουν ούτε τις μισές «ανάγκες» των αγορών, προειδοποιεί ο Μπίτερ, ζητώντας ευθέως να ανεβεί στο αστρονομικό ποσό των 2 τρις. ευρώ το «πακέτο» διάσωσης των αδύναμων οικονομιών!

Αυτό που δεν αναφέρει στην ανάλυσή του το στέλεχος της Citi, είναι πώς θα βρεθούν αυτά τα 2 τρις. ευρώ για να προσφερθούν σαν «λύτρα» στις μεγάλες τράπεζες. Προφανώς, είναι αυτονόητο ότι θα πρέπει οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις να επιβάλλουν άλλο ένα γύρο αιματηρών προγραμμάτων λιτότητας, για να γεμίσουν τα τραπεζικά ταμεία…

Ο αναλυτής της Citi, χωρίς πάντως να έχει πολύ άδικο, διακωμωδεί τα επερχόμενα stress tests των ευρωπαϊκών τραπεζών, τονίζοντας ότι δεν έχουν κανένα νόημα, όσο δεν καλούνται οι τράπεζες να υπολογίσουν πόσα θα έχαναν από μία, δύο ή και περισσότερες χρεοκοπίες χωρών της Ευρωζώνης. Η Citi, όπως και οι άλλες μεγάλες αμερικανικές τράπεζες, που αυτή την περίοδο ασκούν τρομακτικές πιέσεις στο ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα, λέει ουσιαστικά, ότι δεν θα λύσει το μποϊκοτάζ δανεισμού ευρωπαϊκών κυβερνήσεων και τραπεζών, αν δεν προσφερθούν πρώτα από τις κυβερνήσεις στις τράπεζες τόσα νέα κεφάλαια, όσα θα χρειάζονταν για να παραμείνουν ισχυρές, ακόμη και σε ένα ντόμινο ευρωπαϊκών χρεοκοπιών.

Με αυτά τα δεδομένα, γίνεται όλο και σαφέστερο σε τι ακριβώς οδηγεί η κρίση υπερχρέωσης της Ευρωζώνης, που, παρεμπιπτόντως, δημιουργήθηκε με τον άφρονα δανεισμό από τις ίδιες τράπεζες, που σήμερα διεκδικούν υπερκέρδη από τους κρατικούς προϋπολογισμούς: οδηγεί, όπως τονίζουν τραπεζικά στελέχη, σε μια εκβιαστική μεταφορά πόρων από τους φορολογούμενους στο οικονομικό σύστημα, με διαστάσεις πρωτοφανείς στο μεταπολεμικό κόσμο…

Αναδημοσίευση απο : http://www.sofokleous10.gr/portal2/toprotothema/toprotothema/2010-06-24-23-29-42-2010062424990/

Το 75% των επενδυτών βλέπει ελληνική πτώχευση…

Πέμπτη, 10 Ιούνιος 2010 00:08

Πολύ περιορισμένη είναι η εμπιστοσύνη των επενδυτών ανά τον κόσμο στην ευρωπαϊκή προσπάθεια για τον έλεγχο της κρίσης χρέους, με το 73% εξ αυτών να θεωρεί πιθανή την ελληνική στάση πληρωμών. Μεγάλη είναι εξάλλου και η αμφισβήτηση που εκφράζεται προς την πολιτική του προέδρου της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας Ζαν Κλοντ Τρισέ.

Στο πλαίσιο έρευνας του Bloomberg μεταξύ των επενδυτών και των αναλυτών που είναι συνδρομητές του, μόνο το 23% πιστεύει ότι το πακέτο διάσωσης 1 τρις δολαρίων που έχει θέσει σε εφαρμογή η Ε.Ε. θα διατηρήσει ακέραιη την Ευρωζώνη και θα αποκλείσει τη στάση πληρωμών κάποιας χώρας μέλους της, ενώ το 40% εξ αυτών πιστεύουν ότι είναι πιθανή η έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ.

«Σαφώς και υπάρχει κίνδυνος διάρρηξης του ευρώ», δηλώνει ο Τζεφ Μάρσον, διευθύνων σύμβουλος της θυγατρικής Guersney του Odey Asset Management με έδρα το Λονδίνο που διαχειρίζεται 6 δις δολάρια.

Σε ό,τι αφορά τον Τρισέ, που ως πρόεδρος της ΕΚΤ στήριξε το πακέτο διάσωσης αγοράζοντας ελληνικά και άλλα κρατικά ομόλογα, η δημοτικότητά του μεταξύ των επενδυτών μειώνεται σε σχέση με έρευνα του περασμένου Ιανουαρίου.

Η πλειοψηφία των ερωτώμενων - 48% - αξιολογούν αρνητικά τον 67χρονο κεντρικό τραπεζίτη σήμερα, ενώ το 41% τον αξιολογεί θετικά. Τον Ιανουάριο ο Τρισέ είχε θετική αξιολόγηση από το 60% των επενδυτών και των αναλυτών, και μόνο το 27% εξ αυτών τον έβλεπε αρνητικά. «Ο Τρισέ θυσίασε την ανεξαρτησία της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας συνδράμοντας τη διάσωση της Ελλάδας», δηλώνει ο Σίριλ Μπουντίν, διαχειριστής παραγωγών της Unitcredit Group με έδρα το Λονδίνο.

Καθίζηση της αγοράς

Οι χρηματιστηριακές αγορές σε όλο τον κόσμο κινούνται πτωτικά και το ευρώ υποχωρεί καθώς η Ευρώπη παλεύει να τα βγάλει πέρα με την κρίση χρέους. Ο δείκτης Stoxx Europe 600 Index έχει πέσει κατά 12% από τα υψηλά του έτους 2010 που κατέγραψε στις 15 Απριλίου, ενώ το ευρώ έχει χάσει 17% έναντι του δολαρίου από την αρχή του χρόνου.

Ποσοστό άνω του 60% των επενδυτών και αναλυτών που συμμετείχαν στην έρευνα δήλωσαν ότι αναμένουν περαιτέρω πτώση του ευρώ έναντι του δολαρίου μέσα στους τρεις επόμενους μήνες. Μπορεί βραχυπρόθεσμα το ευρωπαϊκό νόμισμα να κάνει μια ‘ανοδική διόρθωση’, «όμως μακροπρόθεσμα όλα τα ενδεχόμενα είναι ανοικτά», δήλωσε ο Μάρσον που συμμετείχε στην έρευνα. Στη Νέα Υόρκη προχτές το ευρώ διαπραγματευόταν στα 1,1973 δολάρια.

Οι πιο αισιόδοξοι σε ό,τι αφορά τις δυνατότητες της Ευρώπης να αντιμετωπίσει επιτυχώς τα προβλήματά της είναι οι Ευρωπαίοι επενδυτές. Το 30% εξ αυτών δήλωσαν ότι θεωρούν πως το πακέτο στήριξης θα επιτύχει το στόχο του. Οι πιο απαισιόδοξοι είναι οι Αμερικανοί, εκ των οποίων μόλις το 14% προσδοκά ότι η προσπάθεια της Ευρώπης θα αποβεί αποτελεσματική ενώ και στην Ασία μόλις το 25% των επενδυτών συμμερίζεται αυτή τη θέση.

Στο σύνολο των επενδυτών και σε παγκόσμιο επίπεδο, το 40% υποστηρίζει ότι η προώθηση του πακέτου ίσως να μην αποκλείσει τη στάση πληρωμών ορισμένων χωρών της Ευρωζώνης, ενώ άλλο ένα 35% θεωρεί ότι ορισμένες χώρες θα εγκαταλείψουν το ευρώ.

Έλλειψη σθένους

Οι επενδυτές σε Ευρώπη, Ασία και Αμερική συμφωνούν ότι η χώρα με τις περισσότερες πιθανότητες πτώχευσης είναι η Ελλάδα. «Η ελληνική κυβέρνηση δεν θα έχει το ηθικό σθένος να ελέγξει τις κρατικές δαπάνες της μακροπρόθεσμα», λέει ο Ρόμπερτ Νοξ, εκτελεστικός διευθυντής του RG Knox. Το 35% των συμμετεχόντων πιστεύει ότι είναι πιθανή μια στάση πληρωμών της Πορτογαλίας και άνω του 25% της Ισπανίας. Σε ό,τι αφορά τα εκτός Ευρώπης η χώρα που θεωρείται πιο πιθανό να προχωρήσει σε προσωρινή ίσως στάση πληρωμών είναι η Αργεντινή, κατά το 31% των ερωτηθέντων.

«Βλέπω πολλές ομοιότητες ανάμεσα στη σημερινή κατάσταση της Ισπανίας και τα τεκταινόμενα στις αναδυόμενες αγορές τα τελευταία 20 χρόνια», υποστηρίζει ο Αλβάρο Τεξέιρα, επικεφαλής των αγορών μετοχών Λατινικής Αμερικής της Prebon Canada με έδρα το Τορόντο. Μεταξύ αυτών είναι «το υψηλό χρέος, η υψηλή ανεργία, και οι αυξανόμενες κοινωνικές πιέσεις» και ένα νόμισμα πολύ ισχυρό για την ισπανική οικονομία.

Εγκατάλειψη του ευρώ

Το 17% των συμμετεχόντων θεωρεί πιθανό ότι η Ισπανία θα υποχρεωθεί να φύγει από το ευρώ και να κόψει δικό της νόμισμα που θα τη βοηθήσει να αντιμετωπίσει τα προβλήματα της οικονομίας της. Ο ένας στους 5 πιστεύει ότι το ίδιο θα κάνει και η Πορτογαλία.

«Η κρίση αυτή αποτελεί ένα κρίσιμο βήμα που οδηγεί στην ενδεχόμενη διάρρηξη της Ευρωζώνης», λέει ο Γουίλλιαμ Αστον Ριζ, αντιπρόεδρος του Tradition Asiel Securities, με έδρα τη Νέα Υόρκη.

Οι επενδυτές της Ευρώπης μοιάζουν διχασμένοι σε ό,τι αφορά τη διεύθυνση της ΕΚΤ από τον Ζαν Κλοντ Τρισέ. Το 48% εξ αυτών τον αξιολογεί αρνητικά, ενώ το 46% θετικά. Οι υπόλοιποι δεν έχουν άποψη.

Οι Αμερικανοί επενδυτές είναι οι πιο επικριτικοί έναντι του Τρισέ, με το 56% εξ αυτών να τον αξιολογεί αρνητικά. Στην Ασία με την άποψη αυτή συμφωνεί το 34% των συμμετεχόντων. Αντιθέτως, άνω των δύο τρίτων των επενδυτών παγκοσμίως επιδοκιμάζουν το έργο του προέδρου της αμερικανικής Ομοσπονδιακής Τράπεζας Μπεν Μπερνάνκι.

Ευάλωτες οι ΗΠΑ

Το πρόβλημα του χρέους που δοκιμάζει την Ευρώπη αναμένεται να πλήξει την αμερικανική οικονομία, σύμφωνα με ποσοστό άνω του 85% των επενδυτών και αναλυτών। Τα δύο τρίτα εξ αυτών όμως προσθέτουν ότι η ευρωπαϊκή αναταραχή δεν θα στείλει την Αμερική ξανά στην ύφεση.

Αναδημοσίευση απο : http://www.sofokleous10.gr/portal2/toprotothema/toprotothema/-75------2010060924285/

Παίζοντας το .. Θεό:Ο μυστικός πόλεμος των εταιρείων αξιολόγησης

Πέμπτη, 10 Ιούνιος 2010 22:43

Η συζήτηση για τη δύναμη των τριών βασικών εξουσιών, της νομοθετικής, της εκτελεστικής και της δικαστικής αλλά και για τη δύναμη των ΜΜΕ, είναι αέναη και τα σκάνδαλα κατάχρησης εξουσίας που κατά καιρούς έχουν ξεσπάσει εντός και εκτός Ελλάδας είναι αμέτρητα. Παρόλα αυτά, η δημοκρατία έχει αναπτύξει αυτοελεγκτικούς μηχανισμούς μέσω των οποίων προσπαθεί να δρα αναγνωριστικά των όποιων καταχρηστικών ή παράνομων συμπεριφορών κατά την άσκηση των παραπάνω βασικών εξουσιών και να επιχειρεί να τιμωρεί τους παραβάτες, έστω και με έμμεσους τρόπους.

Η δημιουργία της χρηματιστηριακής οικονομίας, ωστόσο, το ολοένα αυξανόμενο μέγεθός της και η σταθερά σημαντικότερη επιρροή της στην πραγματική οικονομία, έχουν αναδείξει νέες μορφές και όργανα παγκόσμιας εξουσίας, των οποίων η δύναμη δε γίνεται εύκολα κατανοητή με αποτέλεσμα να περνούν ‘απαρατήρητα’ μέχρι να είναι πολύ αργά για να προστατευτεί κανείς από αυτά, ενώ το βασικό χαρακτηριστικό τους είναι πως δεν υπάρχει κανένας, απολύτως, μηχανισμός ελέγχου και αξιολόγησης τους. Τα όργανα αυτά κρίνουν χωρίς να κρίνονται και οποιαδήποτε απόπειρα αμφισβήτησης των συμπερασμάτων τους αντιμετωπίζεται με καχυποψία και τελικά πέφτει στο κενό.

Ένα από τα ισχυρότερα όργανα παγκόσμιας εξουσίας είναι οι εταιρίες πιστοληπτικής αξιολόγησης Moody’s, Fitch και S&P, οι οποίες έγιναν ιδιαίτερα γνωστές στην Ελλάδα για το ρόλο τους στην ελληνική κρίση. Ο βραβευμένος με Πούλιτζερ Αμερικανικός δημοσιογράφος Thomas Friedman, είχε πει χαρακτηριστικά το 1996 σχολιάζοντας τη δύναμη μίας εξ αυτών των εταιριών: ‘Υπάρχουν δύο υπερδυνάμεις στον κόσμο σήμερα, κατά τη γνώμη μου. Είναι από τη μία οι ΗΠΑ και από την άλλη η υπηρεσία πιστοληπτικής αξιολόγησης ομολόγων της Moody’s. Οι ΗΠΑ μπορούν να σε καταστρέψουν με βόμβες και η Moody’s μπορεί να σε καταστρέψει με το να υποβαθμίσει τα ομόλογα σου. Και πιστέψτε με δεν είναι ξεκάθαρο, πάντα, ποιος είναι ο πιο δυνατός από τους δύο.’

Στο μοντέρνο οικονομικό σύστημα οι χώρες και οι εταιρίες βασίζουν σε ένα τεράστιο βαθμό την επιβίωση και το μέλλον τους στη δυνατότητα χρηματοδότησης των αναγκών τους με δανεικά κεφάλαια. Αυτό γίνεται μέσω της έκδοσης ομολόγων τα οποία αποτελούν ομολογία χρέους του δανειζόμενου προς το δανειστή του. Οι εταιρίες πιστοληπτικής αξιολόγησης έχουν δημιουργήσει ένα σύστημα βαθμολογίας των ομολόγων που εκδίδουν τα κράτη και οι εταιρίες, το οποίο συνδέεται άμεσα και αποφασιστικά με την χρηματιστηριακή αγορά εμπορίας χρέους και παροχής δανεικών κεφαλαίων, με μία σχέση πολύ απλή: όσο καλύτερη η βαθμολογία τόσο χαμηλότερο το κόστος δανεισμού και όσο χειρότερη, τόσο υψηλότερο.

Αν, για οποιοδήποτε λόγο, οι εταιρίες πιστοληπτικής αξιολόγησης αποφασίσουν να βαθμολογήσουν με άριστα τα ομόλογα ενός κράτους, μίας εταιρίας κλπ τότε, ασχέτως της πραγματικής τους οικονομικής κατάστασης, θα μπορούν να έχουν πρόσβαση σε δανεικά κεφάλαια με πολύ χαμηλό κόστος και έτσι θα έχουν, πάντα, τη δυνατότητα να επιβιώσουν αλλά και την ευκαιρία και το χρόνο να προβούν στις όποιες διαρθρωτικές κινήσεις απαιτείται προκειμένου να εξυγιάνουν προβληματικούς τομείς τους. Αντίθετα, αν η βαθμολογία γίνει έντονα αρνητική, τότε η στρόφιγγα της χρηματοδότησης κλείνει, προκαλώντας οικονομική ασφυξία ακόμη και στο ισχυρότερο κράτος ή την πιο υγιή εταιρία.

Έτσι, οι εταιρίες πιστοληπτικής αξιολόγησης κρατούν στα χέρια τους τις μοίρες ολόκληρων χωρών και η δύναμη αυτή είναι από μόνη της τρομακτική, πόσο μάλλον όταν σκεφτούμε πως έχουν εμπλακεί, παλαιότερα και πρόσφατα, σε μία σειρά σκανδάλων που αποκαλύπτουν αυτό που, λογικά ισχύει με κάθε άλλη εταιρία αλλά που δε θα έπρεπε να ισχύει στη δική τους περίπτωση, ότι δηλαδή έχουν ως πρωταρχικό σκοπό την εξυπηρέτηση των δικών τους συμφερόντων και όχι του κοινού καλού.

Για παράδειγμα, η Moody’s έχει κατηγορηθεί για εκβιασμό εταιριών, προκειμένου να ενταχθούν στο σύστημα αξιολόγησης της. Σε μία περίπτωση, η Moody’s πλησίασε το γερμανικό ασφαλιστικό κολοσσό Hannover Re, προσφέροντας του ‘δωρεάν αξιολόγηση’ αλλά πήρε αρνητική απάντηση. Η Moody’s συνέχισε να δημοσιεύει δωρεάν αξιολογήσεις της εταιρίας με όλο και χαμηλότερη βαθμολογία επικοινωνώντας μαζί της κατά διαστήματα προκειμένου να αγοράσει τις υπηρεσίες της. Μετά από ένα διάστημα παρατεταμένης άρνησης της Hannover Re να πληρώνει την Moody’s για να αξιολογείται από αυτήν, η Moody’s υποβάθμισε τα ομόλογα της σε ‘junk’, προκαλώντας πανικό στην αγορά, ο οποίος κόστισε στην Hannover Re 175 εκ δολάρια τις πρώτες μόνο ώρες της υποβάθμισης.

Κατά τη διάρκεια του 2007 και όσο η αγορά κατοικίας των ΗΠΑ κατέρρεε, η Moody’s συνεργάστηκε με εταιρίες της Wall Street όπως η Goldman Sachs προκειμένου να της βοηθήσει να κερδίσουν δισεκατομμύρια από το εμπόριο τοξικών ομολόγων, βαθμολογώντας τα με ‘άριστα’ σε όλη τη διάρκεια της κρίσης εξαπατώντας, έτσι, τους επενδυτές και τις εταιρίες που εμπιστεύονταν την κρίση της. Η Moody’s, μάλιστα, τιμωρούσε τα ανώτερα στελέχη και τους υπαλλήλους της που προέβαιναν σε κριτική των πράξεων της και αντάμειβε όσους συμφωνούσαν μαζί της και συνέβαλλαν με θετικές εκθέσεις για τα τοξικά ομόλογα. Η εταιρία μετέθεσε σε άλλα τμήματα της όσους θεωρούσαν τα ενυπόθηκα δάνεια επισφαλή και συγκέντρωσε στο τμήμα αξιολόγησης τους όσους τα θεωρούσαν ασφαλή.

Η Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς των ΗΠΑ εξέδωσε μία έκθεση καταπέλτη για το ρόλο της Moody’s και των ανταγωνιστών της Fitch και S&P στην κρίση της αγοράς κατοικίας και στην μετέπειτα τραπεζική κρίση στις ΗΠΑ, η οποία και αποτέλεσε τον προθάλαμο της παγκόσμιας κρίσης του 2008, αναδεικνύοντας πώς με κίνητρο το προσωπικό τους κέρδος οι εταιρίες αλλοίωσαν τα πραγματικά συμπεράσματα των αξιολογήσεων τους.

Σύμφωνα με συνέντευξη του πρώην μεγαλοστελέχους της Moody’ s Mark Froeba, ο οποίος προσελήφθη σε αυτήν από το 1997, η εταιρία λειτουργεί με γνώμονα το δικό της συμφέρον και όχι το γενικό, πρακτική που όταν έγινε αντικείμενο κριτικής από τον ίδιο και άλλα εννέα στελέχη το 2007, οδήγησε στην περιθωριοποίηση τους εντός της εταιρίας.

Ο Lawrence McDonald, αντιπρόεδρος της Lehman Brothers μέχρι την κατάρρευση της, αναρωτιέται σε βιβλίο του σχετικά με τις εταιρίες πιστοληπτικής αξιολόγησης: ‘πώς είναι δυνατόν μία κατηγορία ομολόγων να βαθμολογείται με ΑΑΑ τη μία μέρα και την άλλη να υποβαθμίζεται σε junk (σκουπίδια) εκτός και αν έχει συμβεί κάτι εξαιρετικά βλακώδες ή εξαιρετικά ανέντιμο;’ Στην πραγματικότητα οι εταιρίες πιστοληπτικής αξιολόγησης υπερδιπλασίασαν τα κέρδη τους κατά τη διάρκεια της κρίσης, βαθμολογώντας με ΑΑΑ επισφαλή ομόλογα από πιστωτικές κάρτες, στεγαστικά δάνεια, δάνεια για την αγορά αυτοκινήτων που είχαν τιτλοποιηθεί από εταιρίες όπως η Goldman και που πουλιούνταν σε επενδυτικά και ασφαλιστικά ταμεία και σε εταιρίες και ιδιώτες σε ολόκληρο τον κόσμο, μεταφέροντας το ρίσκο από την επερχόμενη κατάρρευση της αξίας τους σε ανυποψίαστους επενδυτές και χαρίζοντας κέρδη που ξεπέρασαν το 1 τρις σε μία ομάδα εταιριών που συνεργάστηκαν αθόρυβα και αποτελεσματικά.

Την ίδια στιγμή, μέλη της ομάδας αυτής, έχοντας εσωτερική πληροφόρηση για την πραγματική ποιότητα των συγκεκριμένων ομολόγων, πόνταραν στην πτώση της αξίας τους κερδίζοντας και πάλι δισεκατομμύρια. Μεταξύ αυτών ήταν και οι Paulson και Soros, δύο από τους ‘χρηματιστηριακούς εκτελεστές’ που κατηγορήθηκαν από το Υπουργείο Δικαιοσύνης των ΗΠΑ πως οργάνωσαν την επίθεση στο ευρώ.

Στις 9 Ιουνίου 2010, ξέσπασε άλλο ένα σκάνδαλο που εμπλέκει τη Moody’s σε απάτη, καθώς η εταιρία ανακοίνωσε πως πρόκειται να βαθμολογήσει με ΑΑΑ εμπορικά στεγαστικά δάνεια τα οποία, σύμφωνα με ανεξάρτητους αναλυτές, θεωρούνται υψηλού ρίσκου και εν δυνάμει άκρως τοξικά. Η αιτιολογία της Moody’s για την εξαιρετικά υψηλή βαθμολογία είναι πως παρέχουν πλεονεκτήματα σε ένα χαρτοφυλάκιο τα οποία έχουν χαρακτήρα αντισταθμιστικό έναντι άλλων επενδυτικών κινδύνων… Την ίδια στιγμή ένα άλλο σκάνδαλο τείνει να αποκαλυφθεί όσο δημιουργείται και έχει να κάνει με την άριστη βαθμολογία των ομολόγων αμερικανικών νομαρχιών και δήμων που βρίσκονται στα όρια της πτώχευσης

Είναι η πρώτη φορά που εκκολαπτόμενα σκάνδαλα πιστοληπτικής αξιολόγησης γίνονται αντιληπτά εν τη γενέσει τους και θα έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον να δούμε αν αυτό θα βοηθήσει ώστε να αποφευχθεί άλλη μία κρίση. Μέχρι σήμερα οι αποκαλύψεις του ρόλου των εταιριών αυτών έρχονταν με καθυστέρηση και αφού πρώτα η ζημία είχε γίνει.

Η πρόβλεψη μου είναι πως η ιστορία θα αναδείξει σύντομα και το ρόλο των εταιριών πιστοληπτικής αξιολόγησης και των συνεργατών τους και στη δημιουργία της ελληνικής κρίσης.

Σύμφωνα με τα αποκλειστικά στοιχεία που δημοσίευσα σε προηγούμενο άρθρο μου οι μεγαλύτεροι διεθνείς επενδυτές ΧΑ είναι ταυτόχρονα και μεγαλομέτοχοι των εταιριών πιστοληπτικής αξιολόγησης που υποβάθμισαν τα ελληνικά ομόλογα σε ‘σκουπίδια’ διαλύοντας τη χώρα και προκαλώντας μία άνευ προηγουμένου κρίση η οποία θα μπορούσε και έπρεπε να μην έχει συμβεί ποτέ. Οι ίδιες εταιρίες είναι και μεγαλομέτοχοι της Goldman αλλά και άλλων εταιριών με συμφέροντα στην Ελλάδα, όπως της Siemens, ενώ ανώτατα στελέχη τους και ανεξάρτητοι επενδυτικοί τους σύμβουλοι προέρχονται από την οικογένεια της μεγαλύτερης τραπεζικής δυναστείας στον κόσμο, η οποία παίζει καταλυτικό ρόλο στις νομισματικές και τραπεζικές εξελίξεις στην Ελλάδα εδώ και 200, περίπου, χρόνια. Μέλος αυτής της τραπεζικής δυναστείας είναι ο ιδιοκτήτης της εταιρίας που ξεπούλησε μετοχές της ΕΤΕ στο τελευταίο τρίμηνο του 2009 συμβάλλοντας στο χρηματιστηριακό κραχ.

Και ενώ είναι δικαίωμα του καθενός να πιστεύει στις ‘διαβολικές’ συμπτώσεις και να αμφισβητεί τα στοιχεία που δείχνουν πως η ελληνική κρίση είναι πάρα πολύ πιθανό να είναι, σε μεγάλο βαθμό, κατασκευασμένη, ίσως είναι καλό να θυμόμαστε πως στη χρηματιστηριακή οικονομία το κέρδος βρίσκεται στην κορυφή των προτεραιοτήτων των συμμετεχόντων σε αυτήν και ο τρόπος με τον οποίο αυτό θα επιτευχθεί στον πυθμένα.

Αναδημοσίευση απο : http://www.sofokleous10.gr/portal2/toprotothema/toprotothema/2010-06-10-20-48-04-2010061024356/

Πάνος Παναγιώτου - Διευθυντής ΕΚΤΑ, 3FVIP.com

Ώρα να αλλάξουμε επιτέλους ριζικά

Μετά από πολλά χρόνια κατά τα οποία βιώσαμε μια εικονική πραγματικότητα, οδηγηθήκαμε ως χώρα στο χάος. Tο χάος, αν και φάνηκε εδώ και λίγες ημέρες σε όλο του το μεγαλείο, εν τούτοις προϋπήρχε και αποκρύπτονταν επιμελώς από τις πολιτικές εξουσίες που μετά το 1995 κυβέρνησαν τη χώρα. Ακούγαμε για μια μικρή χώρα με ισχυρή οικονομία, που ως ισότιμος εταίρος καθόταν στο ίδιο τραπέζι με τους μεγάλους της Ευρώπης.

Κοινός τόπος όλα αυτά τα χρόνια ήταν ότι η Ελλάδα είχε πάρει διαζύγιο από κάθε έννοια αξιοκρατίας. Κυβερνούσαν οι παρέες και οι φίλοι, ενώ τα πάντα γίνονταν μέσω «κολλητών», που είχαν τις άκρες στις κρατικές επιδοτήσεις και στα υπουργικά γραφεία. Η διαχείριση των δημοσίων οικονομικών γινόταν με πελατειακό τρόπο και με πανάκριβους συμβούλους (που σήμερα μας πυροβολούν όπως η Goldman Sachs), οι οποίοι μπαινόβγαιναν ως επικυρίαρχοι στα γραφεία των υπουργών με πρωτοφανή άνεση.

Η προηγούμενη εικόνα συμπληρωνόταν από ένα άκρως προβληματικό δημόσιο τομέα, με αντιπαραγωγικό χαρακτήρα, ο οποίος μετέφερε τα έλκη του και στον ιδιωτικό.

Θεσμοί καίριοι για τη λειτουργία της χώρας είχαν περιπέσει σε χρόνια παράλυση, καθώς υπηρετούνταν από πρόσωπα με καλές δημόσιες σχέσεις, που ήταν φίλοι με όλους και ποτέ δεν δυσαρεστούσαν κανέναν. Αν τύχαινε να είναι και ικανά, τότε σωζόταν ένα ελάχιστο ίχνος αποτελεσματικότητας στην εργασία τους.

Το τέλος για τη βαθύτατα νοσηρή αυτή κατάσταση ήταν η κατάρρευση που ζήσαμε και ζούμε με τρόπο τραγικό. Έφερε στη χώρα το ΔΝΤ, εφόσον πρώτα πολλές ευρωπαϊκές χώρες αποδεκάτισαν κάθε ίχνος αξιοπρέπειας της Ελλάδας. Στη νέα εποχή που με δραματικό τρόπο εισήλθε η χώρα, πολλά πράγματα θα αλλάξουν, είτε το θέλουμε εμείς είτε όχι.

Η Ελλάδα, για να επιβιώσει, πρέπει να ξεκολλήσει κάποια μέρα από τις «ξόβεργες» του ΔΝΤ και των πιστωτών της, να γίνει ανταγωνιστική, νεανική στην σκέψη, να ερωτευτεί το διαρκές ρίσκο και τις προκλήσεις. Και βέβαια να πριμοδοτεί αφειδώλευτα την αξιοκρατία και την παιδεία. Να επιζητά την ανάδειξη των αρίστων, όχι όσων είναι φίλοι των φίλων και όσων μονίμως βρίσκονται σε προθαλάμους.

Η εμπειρία με το ΔΝΤ σε μια Ελλάδα, έρμαιο των δανειστών της παραπέμπει σε μια εικόνα απαξιωτική για την χώρα. Η τραγική αυτή θέση θα μπορούσε να γίνει αφετηρία για να αλλάξουμε επιτέλους ριζικά. Έτσι, απ’ αυτή τη δυστυχία μπορεί να βγει κάτι θετικό στο ισοζύγιο της χώρας.

Η παραπάνω ευχή μέχρι να γίνει πραγματικότητα έχει δρόμο μακρύ και ανηφορικό. Και βέβαια, προς Θεού, όχι ξανά χρήση όλου αυτού του ελλειμματικού προσωπικού που μας έφερε στην σημερινή κατάσταση. Το χρωστάμε στις επόμενες γενιές Ελλήνων, από τις οποίες κλέψαμε το μέλλον τους για να κερδίσουμε στον παρόντα χρόνο καταναλωτική ευημερία και άδεια χαμόγελα.

Δ। Γ. Παπαδοκωστόπουλος

Αναδημοσίευση απο : http://www.isotimia.gr/default.asp?pid=24&ct=56&artid=83577

Νότιος Κορέα ή Αργεντινή; Οι δύο κατευθύνσεις μετά το ΔΝΤ

Του Πάνου Μουρδουκούτα*

ΣΕ ΟΣΟΥΣ πολίτες ανησυχούν για την πορεία της χώρας ενόσω βρίσκεται υπό την επιτήρηση του ΔΝΤ, ιδιαίτερα δε για το ενδεχόμενο πτώχευσης, το προηγούμενο της Νοτίου Κορέας και της Αργεντινής προσφέρουν δύο πιθανά σενάρια.

Ας δούμε πρώτα το σενάριο που παραπέμπει στη Νότια Κορέα. Όταν η χώρα αυτή βρέθηκε σε θέση παρόμοια με τη δική μας το 1998, οι γυναίκες πούλησαν τα χρυσαφικά τους κι έδωσαν τα χρήματα στο κράτος, προκειμένου η χώρα να απαλλαγεί από την κηδεμονία του ΔΝΤ.

Και όντως απαλλάχθηκε τρία χρόνια μετά, όταν αποπλήρωσε τα δάνειά της. Το νόμισμά της ισχυροποιήθηκε και η οικονομία της τέθηκε σε αναπτυξιακή τροχιά, στην οποία κινείται μέχρι και σήμερα.

Το δεύτερο σενάριο είναι της Αργεντινής. Όταν η χώρα του ταγκό προσέφυγε στο Ταμείο την ίδια περίοδο, οι γυναίκες βγήκαν στους δρόμους, χτυπώντας τις κατσαρό- λες. Τρία χρόνια μετά, το νόμισμά της υποτιμήθηκε, η χώρα χρεοκόπησε και ουδέποτε επανήλθε στους αναπτυξιακούς ρυθμούς του παρελθόντος. Ποια είναι η διαφορά;

Τι έκανε τις μεν Νοτιοκορεάτισσες να είναι τόσο γενναιόδωρες, τις δε γυναίκες της Αργεντινής να βγουν στους δρόμους;

Η απάντησή είναι: στη μεν Νότιο Κορέα υπήρχε μια αποτελεσματική πολιτική ηγεσία, κάτι που έλειπε από την Αργεντινή. Οι Νοτιοκορεάτες πολιτικοί άρχισαν τις περικοπές από τα υψηλά εισοδήματα, πατάσσοντας παράλληλα τη διαφθορά που δηλητηρίαζε τις οικονομικές και κοινωνικές σχέσεις. Έπεισαν έτσι τους πολίτες ότι οι θυσίες τους δεν θα πάνε χαμένες.

Η πολιτική ηγεσία της Αργεντινής άρχισε τις περικοπές από τα χαμηλά εισοδήματα, τροφοδοτώντας παράλληλα τη διαφθορά που εξακολούθησε να κατατρώει τον οικονομικό και κοινωνικό ιστό. Και οι πολίτες φυσικά δεν πείστηκαν ότι οι θυσίες τους θα πιάσουν τόπο.

Είμαι σίγουρος ότι οι Ελληνίδες γυναίκες, αλλά και κάθε Έλληνας, προτιμούν την επιλογή της Νοτίου Κορέας. Και είναι διατεθειμένοι να επωμιστούν τα βάρη που απαιτούνται, με την προϋπόθεση ότι η πολιτική ηγεσία θα τους πείσει ότι το στοίχημα θα κερδηθεί.

Άλλωστε οι Έλληνες πολίτες δεν θα πρέπει να ανατρέχουν στην ιστορία άλλων χωρών για να διαπιστώσουν ότι μια αποτελεσματική ηγεσία είναι η κατάλληλη να τους συστρατεύσει απέναντι σε μια επικείμενη απειλή. Η ελληνική ιστορία προσφέρει πληθώρα τέτοιων παραδειγμάτων. Ας θυμηθούμε μόνο τη συστράτευση των Αθηναίων υπό το Θεμιστοκλή, που απέτρεψε την περσική εισβολή.

*Ο Πάνος Μουρδουκούτας είναι καθηγητής του Πανεπιστημίου Λονγκ Άιλαντ της Νέας Υόρκης

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ: http://www.isotimia.gr/default.asp?pid=24&ct=56&artid=84284

Πώς ο «νεοπλουτισμός» μας οδήγησε στο αδιέξοδο

Η περίοδος της μεταπολίτευσης κληροδότησε στη χώρα ένα πλήθος από μύθους, που σήμερα καταρρέουν με πάταγο. Το πολιτικό σκηνικό που βάλλεται πανταχόθεν, ήταν ο προφυλακτικός θόλος εντός του οποίου χαράχτηκαν συντεταγμένες, οι οποίες μας οδήγησαν σε αδιέξοδο.

Η πτώση της δικτατορίας δημιούργησε τις συνθήκες για να κατασκευαστεί ένα νέο εποικοδόμημα, που άρχισε να παίρνει την οριστική του μορφή μετά την είσοδο της χώρας στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα στις αρχές της δεκαετίας του ‘80.

Το εκκρεμές, το 1974, με την κατάλυση της δικτατορίας, μετατοπίστηκε βίαια από τη μία άκρη στην άλλη. Οι εποχές προσφέρονταν για νεωτερισμούς, κυρίως για την αυτοπροσδιοριζόμενη ως προοδευτική ματιά, που ήθελε ν’ αμφισβητεί όλες τις εγκαθιδρυμένες δομές και αξίες.

Ο όρος «νεόπλουτος» αποδίδει με ακρίβεια μια πραγματικότητα που άρχισε να διαμορφώνεται στη χώρα μετά την είσοδο στην ΕΟΚ, όταν ήταν «εθνική μαγκιά» η απορρόφηση κοινοτικών επιδοτήσεων, όχι για να παραγάγουμε ή να δημιουργήσουμε κάτι, αλλά για να πάρουμε ακριβό ΙΧ, να χτίσουμε τεράστιο σπίτι χωρίς κανένα γούστο, και, βέβαια, να καταναλώσουμε περισσότερο. Στην αρχή, αυτή η «εκτροπή» των επιδοτήσεων μπορούσε να δικαιολογηθεί και από την ανάγκη να φτάσει εισόδημα σε φτωχά στρώματα του πληθυσμού.

Στη συνέχεια έγινε φανερό ότι η πρακτική αυτή χρησιμοποιούνταν για να εξαγοράζονται ψήφοι και επιρροή. Οι πολιτικοί διαμεσολαβούσαν στις Βρυξέλλες και έθεταν τις βάσεις για να δρομολογηθεί η εξαχρείωση της κοινωνίας και να αντικατασταθούν οι αξίες με απαξίες. Την έννοια της προσπάθειας για να επιτευχθεί κάτι, αντικατέστησε η καθόλου προσπάθεια, η καπατσοσύνη και η προσκόλληση στο κόμμα, που μπορούσε να ικανοποιεί τα πάντα.

Ο Έλληνας πολιτικός άρχισε να κάνει κάτι περισσότερο από το να μεσολαβεί για να βρουν οι ψηφοφόροι του μια δουλειά στο Δημόσιο. Μπορούσε πλέον να κατευθύνει χρήμα (και κοινοτικό, εκτός του εθνικού) στους ψηφοφόρους είτε άμεσα είτε έμμεσα, καταφέρνοντας έτσι να επηρεάζει όλο και περισσότερους για μεγαλύτερο διάστημα.

Άμεση μεταφορά πόρων ήταν εκείνη που γινόταν από το κράτος απευθείας στους εκλεκτούς του (επιχειρηματίες, κοινωνικές ομάδες κ.ά.) με στόχο είτε να τους καλοπιάσει είτε στα πλαίσια των έργων που γίνονταν. Έμμεση μεταφορά πόρων γινόταν για παράδειγμα στα κλειστά επαγγέλματα, τα οποία ανεξάρτητα από το πότε θεσμοθετήθηκαν ως τέτοια, έχουν μεταβληθεί σε μηχανισμούς συνδιαλλαγής επί ίσοις όροις με την εξουσία. Εκεί οι προνομιακές ρυθμίσεις, σε βάρος της κοινωνίας γίνονταν ανεκτές από το πολιτικό σύστημα, που συνδιαλεγόταν με τη συντεχνία.

Στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης αποθεώθηκε η πρακτική της άσκησης πίεσης, καθώς οποιοσδήποτε (πρόσωπο, ομάδα συμφερόντων κ.λπ.) μπορούσε, καταφεύγοντας σ’ αυτήν, να κερδίσει ό,τι ήθελε. Το κόστος της εκάστοτε εξουσίας ήταν η αποφυγή της σύγκρουσης με τις συντεχνίες, οι οποίες συγκυβερνούσαν με τους εκλεγμένους άρχοντες. Από όλα τα παραπάνω δεν θα μπορούσε να λείπει βέβαια και ο χρηματισμός των πολιτικών, που κι αυτοί ως άνθρωποι στην σύγχρονη Ελλάδα ήθελαν σε μια νύχτα να γίνουν πλούσιοι.

Δ। Γ. Παπαδοκωστόπουλος

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ : http://www.isotimia.gr/default.asp?pid=24&ct=56&artid=84278

Ελληνική κρίση & περίεργες συμπτώσεις : Goldman Sachs, Fitch, Moody’s, S&P, ΧΑ

Xρονικο ενος θανατου....της Ελλάδας

Τρίτη, 08 Ιούνιος 2010 23:28

Αναδημοσιευση απο το : http://www.sofokleous10.gr/portal2/toprotothema/toprotothema/--a----goldman-sachs-fitch-moodys-sap--2010060824223/

Στο διεθνές τραπεζοκεντρικό οικονομικό σύστημα, τα κράτη, μάλλον, δεν έχουν άλλη επιλογή από το να μάθουν καλά τη διάκριση μεταξύ χρηματιστηριακής και πραγματικής οικονομίας αλλά και τους πολύπλοκους τρόπους που αυτές οι δύο συνδέονται μεταξύ τους. Η Ελλάδα προσπαθεί να επιβιώσει μέσα σε αυτό το διφυές σύστημα από ιδρύσεως του ανεξάρτητου ελληνικού κράτους, το 1821 και το πετυχαίνει άλλοτε με μεγαλύτερη και άλλοτε με μικρότερη επιτυχία. Το μυστικό έγκειται στην αναγνώριση και την κατανόηση των αδυναμιών του συστήματος ώστε να μπορέσει να γίνει όσο το δυνατόν σωστότερη εκμετάλλευση τους αλλά και στη συνειδητοποίηση της εγγενούς αδυναμίας των κρατών, τουλάχιστον των περισσότερων εξ αυτών, να κινηθούν εναντίον του είτε να προσπαθήσουν να το παρακάμψουν. Όσο περισσότερο πλησιάζουμε στο σήμερα τόσο μεγαλύτερη είναι η ανάπτυξη της χρηματιστηριακής οικονομίας και η επιρροή της στην πραγματική οικονομία. Και όπως και στην μία έτσι και στην άλλη, υπάρχουν μονοπώλια, ολιγοπώλια και καρτέλ, δηλαδή συσσωματώσεις δυνάμεων που προσπαθούν, πάση θυσία, να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα τους.

Goldman Sachs – Loyd Blankfein - Ελλάδα

Μία από τις ναυαρχίδες του διεθνούς τραπεζοκεντρικού συστήματος είναι η Goldman Sachs, εταιρία η οποία αποτελεί σύμβουλο πολλών κρατών ως προς το πώς θα κινηθούν μέσα στη χρηματιστηριακή οικονομία, με έναν από τους πελάτες της να είναι και η Ελλάδα. Ο Διοικητής της Goldman, Loyn Blankfein, είναι στενός φίλος του νυν διοικητή της FED Ben Bernanke, ο οποίος υπήρξε μέντορας και επιβλέποντας καθηγητής στη διδακτορική του διατριβή στο Harvard ενώ και οι δύο είναι μέλη της λέσχης Bilderberg. Η δήλωση του σε συνέντευξη του το 2010 πως όταν κερδοσκοπεί ‘επιτελεί το έργο του Θεού’ προκάλεσε ποικίλα σχόλια στα μεγαλύτερα διεθνή ΜΜΕ.

Το 2000 η Ελλάδα με τη βοήθεια της Goldman, συμφώνησε σε ένα πρόγραμμα χρηματιστηριακής δανειοδότησης (‘Αριάδνη’), το οποίο ανανεώθηκε με νέους όρους το 2001 και κατέληξε σε ένα δεύτερο πρόγραμμα (‘Αίολος’) που εξασφάλιζε χρήματα για την χώρα με αντάλλαγμα την παραχώρηση δικαιωμάτων από τη χρήση αεροδρομίων και τυχερών παιχνιδιών. Η φύση του χρηματιστηριακού αυτού προϊόντος δανεισμού ήταν τέτοια, που παρουσίαζε το δανεισμό ως πώληση κάνοντας εφικτή την αποφυγή του συνυπολογισμού του δανείου στα κρατικά έξοδα και επιτρέποντας την εμφάνιση μικρότερου κρατικού ελλείμματος από το πραγματικό. Αυτό έδωσε τη δυνατότητα στη χώρα να παρακάμψει το βασικό κριτήριο του Μάαστριχ για μέγιστο ποσοστό ελλείμματος στο 3% του ΑΕΠ, επιτρέποντας, έτσι, την είσοδο της Ελλάδας στη ζώνη του ευρώ (παρά το γεγονός ότι δεν πληρούνταν το δεύτερο κριτήριο ένταξης που έθετε το 60% ως όριο χρέους ως προς ποσοστό του ΑΕΠ αφού αυτό ξεπερνούσε το 100% στην περίπτωση της Ελλάδας). Παρόμοια προϊόντα χρησιμοποίησε και η Ιταλία και πιθανόν και άλλες ευρωπαϊκές χώρες.

Η συμφωνία Ελλάδας – Goldman ήταν νόμιμη όταν συνήφθη αλλά ένας ευρωπαϊκός νόμος που ψηφίστηκε το 2004 την έκανε, στην πορεία, εν δυνάμει παράνομη με βάση το Κοινοτικό Δίκαιο. Το 2005 η Goldman πούλησε αυτό το χρηματιστηριακό προϊόν στην Εθνική Τράπεζα της Ελλάδας η οποία το κράτησε μέχρι το 2008 όταν η διεθνής κρίση οδήγησε στην κατακόρυφη μείωση της ρευστότητας στο τραπεζικό σύστημα, κάνοντας την ΕΤΕ να αναζητήσει τρόπο να το χρησιμοποιήσει ως ενέχυρο προκειμένου να δανειστεί από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ). Με τη βοήθεια της Goldman ιδρύθηκε μία εταιρία (‘Τίτλος’) στην οποία μεταφέρθηκε το προϊόν και η ΕΤΕ εξασφάλισε τα ομόλογα που εξέδωσε η Τίτλος, τα οποία και παραχώρησε στην ΕΚΤ αντλώντας σε αντάλλαγμα δανειακά κεφάλαια.

Το ναυάγιο της πρότασης για νέα συμφωνία

Στα μέσα του Οκτωβρίου του 2009 η Goldman πρότεινε στην Ελλάδα τη χρήση ενός νέου χρηματιστηριακού προϊόντος το οποίο θα διευκόλυνε, σε σημαντικό βαθμό, την κάλυψη των τεράστιων δανειακών της αναγκών για το υπόλοιπο του 2009 και για το 2010, δεδομένου ότι στο διάστημα αυτό έληγαν παλαιότερα ομόλογα πολύ μεγάλης αξίας. Ωστόσο η πρόταση Goldman δε βρήκε θερμή ανταπόκριση από την ελληνική πλευρά (πληροφορίες από αξιόπιστη ελληνική πηγή). Λίγες ημέρες αργότερα η εταιρία πιστοληπτικής αξιολόγησης Fitch, υποβάθμισε την πιστοληπτική ικανότητα της Ελλάδας σε Α- από Α, σπρώχνοντας την στα όρια της εξόδου της από την ‘Α εθνική’ κατηγορία πιστοληπτικής βαθμολογίας. Παράλληλα, στο χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης καταγράφηκαν μαζικές πωλήσεις της μετοχής της ΕΤΕ οι οποίες μεταφέρθηκαν και στο ΧΑ, οδηγώντας το σε σημαντική πτώση ενώ ταυτόχρονα αυξήθηκαν οι τιμές των ελληνικών CDS, μειώθηκαν οι τιμές των ελληνικών ομολόγων και αυξήθηκε το επιτόκιο και κατά συνέπεια το κόστος δανεισμού της Ελλάδας.

Στις πρώτες ημέρες του Νοεμβρίου μία αποστολή της Goldman έφτασε στην Αθήνα με σκοπό να μεταπείσει την ελληνική πλευρά και να κλείσει τη νέα συμφωνία χρηματιστηριακού δανεισμού, στην οποία περιλαμβάνονταν πρόταση για λήψη κεφαλαίων από την Τράπεζα της Κίνας με αντάλλαγμα μερίδιο στην ΕΤΕ αλλά και τον ΟΣΕ (πληροφορίες από Financial Times και Der Spiegel και από αξιόπιστες πηγές σε Ελλάδα και εξωτερικό). Όσο οι διαπραγματεύσεις ήταν σε εξέλιξη η τιμή της ΕΤΕ στη Νέα Υόρκη άρχισε να αυξάνεται προκαλώντας άνοδο και στο ελληνικό χρηματιστήριο. Ταυτόχρονα σταμάτησε και η πίεση στην αγορά ομολόγων και CDS. Οι διαπραγματεύσεις δεν κατέληξαν σε συμφωνία με την ελληνική πλευρά να απορρίπτει την πρόταση Goldman οριστικά.

Χρηματιστηριακός / χρηματοπιστωτικός πόλεμος εναντίον της Ελλάδας

Την επομένη, σχεδόν, της απόρριψης της συμφωνίας καταγράφηκαν αθρόες πωλήσεις μετοχών της ΕΤΕ στο χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης αλλά και μετοχών της ALPHA, της Eurobank και τελικά συνολικά του τραπεζικού κλάδου του ΧΑ, ενώ οι τιμές των CDS απογειώθηκαν, οι τιμές των ελληνικών ομολόγων βούλιαξαν και τα επιτόκια δανεισμού πήραν την ανιούσα οδηγώντας την Ελλάδα όλο και πιο κοντά στην αδυναμία αναχρηματοδότησης του χρέους της.

Στις 12 Δεκεμβρίου η Fitch προχώρησε σε νέα υποβάθμιση της πιστοληπτικής ικανότητας της Ελλάδας βαθμολογώντας την με BBB+ και οδηγώντας την έτσι εκτός Α εθνικής κατηγορίας στην αγορά ομολόγων, ενώ το χτύπημα έγινε ακόμη πιο σημαντικό καθώς η Fitch δήλωσε πως επόμενες υποβαθμίσεις ήταν πιθανές. Στο χορό των υποβαθμίσεων μπήκαν οι άλλοι δύο γίγαντες πιστοληπτικής αξιολόγησης, S&P και Moody’s, υποβαθμίζοντας την Ελλάδα μέσα στο Δεκέμβριο και προκαλώντας έτσι ένα γενικό ξεπούλημα των κρατικών ομολόγων της και πυροδοτώντας την απογείωση του κόστους δανεισμού της.

Ακολούθησε νέα υποβάθμιση της Ελλάδας, τον Απρίλιο του 2010, σε BBB- από τη Fitch, η οποία σήμανε και τυπικά τη χρηματοπιστωτική πτώχευση της χώρας προκαλώντας ένα νέο, βάναυσο, γύρο πωλήσεων των ελληνικών ομολόγων από επενδυτικά ταμεία σε ολόκληρο τον κόσμο αλλά και την κλιμάκωση του κερδοσκοπικού παιχνιδιού εις βάρος της.

Neuberger Berman – Goldman - XA – αγορά CDS – αγορά ομολόγων

Μία από τις πρώτες εταιρίες που ξεπούλησαν την ΕΤΕ στο τελευταίο τρίμηνο του 2009 ήταν Neuberger Berman, (συμφερόντων Rothschild), η οποία πούλησε 1,7 εκ μετοχές από τον Οκτώβριο μέχρι τις 31 Δεκεμβρίου του έτους.

Στο ίδιο διάστημα του 2009 αλλά και κατά τη διάρκεια του 1ου τριμήνου του 2010, η Goldman, επένδυε στο ενδεχόμενο πτώχευσης της Ελλάδας τόσο μέσω της αγοράς ομολόγων όσο και μέσω της αγοράς CDS (πληροφορίες από διεθνή και γαλλικό τύπο και από συνέντευξη γάλλου τραπεζίτη στον κλάδο επενδύσεων).

Σύμφωνα με στοιχεία για την αγορά CDS σε πολλές περιπτώσεις το 75% του όγκου συναλλαγών σε αυτά, στο κρίσιμο διάστημα Οκτωβρίου 2009 – Απριλίου 2010, γινόταν μέσω 6 μεγάλων παικτών με τον μεγαλύτερο αυτών να είναι η Goldman Sacks.

Οι 2 μεγαλύτεροι διεθνείς επενδυτές στο ΧΑ – οι οίκοι πιστοληπτικής αξιολόγησης – Goldman

Black Rock

Κύρια μέτοχος στην Goldman είναι η Black Rock, επενδυτική εταιρία του ομίλου Blackstone, μέλος του διοικητικού συμβουλίου της οποίας μέχρι τις 14 Ιουλίου 2008 ήταν ο Lord Nathaniel Charles Jacob Rothschild ο οποίος παραιτήθηκε αφήνοντας ως διευθύνοντα σύμβουλο στην εταιρία τον Randall Rothschild. Με υπό διαχείριση κεφάλαια που αγγίζουν τα 3,5 τρις δολάρια και με το ύψος του χαρτοφυλακίου για το οποίο παρέχει επενδυτικές συμβουλές να ξεπερνά τα 9 τρις δολάρια, πρόκειται για μία από τις μεγαλύτερες, (αν όχι τη μεγαλύτερη) διεθνείς επενδυτικές εταιρίες.

Η Black Rock τυχαίνει να είναι και ο 2ος μεγαλύτερος διεθνής επενδυτής στο ΧΑ με θέσεις στην Τράπεζα της Ελλάδας, στην ΕΤΕ, την EFG Eurobank Ergasias και την Εμπορική.

Τυχαίνει, επίσης, να είναι βασικός μέτοχος στους οίκους πιστοληπτικής αξιολόγησης Moody’s και S&P. Ακόμη, αξιωματούχοι της κατείχαν υψηλά αξιώματα ή ήταν συνδεδεμένοι με τους τρεις βασικούς οίκους αξιολόγησης με χαρακτηριστικό παράδειγμα τον Richard H. Jenrette, μέλος του διοικητικού συμβουλίου της Blackstone (μητρικής της Black Rock) και πρώην διευθυντής της The McGraw-Hill Companies, μητρικής του οίκου Standard & Poor's.

Έτσι, η Black Rock είναι παράλληλα:

- ο δεύτερος μεγαλύτερος διεθνής επενδυτής στο ΧΑ

- βασικός μέτοχος στη Goldman Sachs

- βασικός μέτοχος στους οίκους πιστοληπτικής αξιολόγησης Moody’s και S&P

Norges Bank Investment

Πρόκειται για επενδυτικό σχήμα της Κεντρικής Τράπεζας της Νορβηγίας, το οποίο είναι ένα από τα μεγαλύτερα στον κόσμο και ο μεγαλύτερος διεθνής επενδυτής στο ΧΑ με θέσεις σε 41 ελληνικές εταιρίες μεταξύ των οποίων η Πειραιώς, η Alpha, η ΔΕΗ και η EFG Eurobank Ergasias, ενώ είναι από τους μεγαλύτερους μετόχους της ΕΤΕ. Επενδυτικός σύμβουλος της εταιρίας είναι η La Compagnie Benjamin De Rothschild S.A. Το επενδυτικό αυτό σχήμα της Norges είναι από τα πλέον αμφιλεγόμενα καθώς έχει επενδύσεις, μεταξύ άλλων, σε εταιρίες όπλων, πυρηνικών κλπ. Πρόσφατα και μετά από σκάνδαλο εξαιρέθηκαν από το χαρτοφυλάκιο του μερικές εταιρίες, κυρίως τσιγάρων, ωστόσο παρέμειναν πολλές που το διατηρούν στην κατηγορία των αμφιλεγόμενων κεφαλαίων.

Η Norges Bank Investment τυχαίνει να είναι παράλληλα:

- ο μεγαλύτερος διεθνής επενδυτής του ΧΑ

- σημαντικός μέτοχος της Goldman

- μεγαλομέτοχος της εταιρίας πιστοληπτικής αξιολόγησης Fitch.

Fidelity

H Fidelity είναι ένας από τους μεγαλύτερους (αν όχι ο μεγαλύτερος) μέτοχος της εταιρίας πιστοληπτικής αξιολόγησης Moody’s. Ο Bill Rothschild είναι ο senior vice president της Fidelity.

Αποφάσεις των οίκων πιστοληπτικής αξιολόγησης & εσωτερική πληροφόρηση

Έτσι οι νο1 και νο2 διεθνείς επενδυτές στο ΧΑ τυχαίνει να είναι παράλληλα και μεγαλομέτοχοι στη Goldman αλλά και μεγαλομέτοχοι στους 3 βασικούς οίκους πιστοληπτικής αξιολόγησης, ενώ έχουν ισχυρούς δεσμούς με την τραπεζική δυναστεία Rothschild. Επιπλέον, ένας από τους μεγαλύτερους μετόχους της Moody’s, η εταιρία Fidelity, έχει στον τιμόνι της ένα μέλος της οικογένειας Rothschild.

Από τα παραπάνω συνεπάγεται πως οι Goldman, Black Rock, Norges και Rothschild είναι πολύ πιθανό να είχαν τη δυνατότητα να γνωρίζουν για τις υποβαθμίσεις της Ελλάδας πριν αυτές δημοσιευτούν και μπορούσαν, έτσι, να εκμεταλλευτούν αυτή την εσωτερική πληροφόρηση κερδοσκοπώντας στο ΧΑ και στην αγορά CDS και ομολόγων. Αν κάτι τέτοιο συνέβη, που είναι πολύ πιθανό, τότε πρόκειται για ένα από τα μεγαλύτερα σκάνδαλα στη χρηματιστηριακή ιστορία.

Ακόμη, οι παραπάνω δεσμοί δίνουν στην πρόταση της Goldman στην Ελλάδα μία άλλη διάσταση, καθώς φαίνεται η Goldman να είχε τη δυνατότητα να προσφέρει ένα ολοκληρωμένο ‘πακέτο’ προστασίας της χώρας από την κρίση, με τη δύναμη να στηρίξει το χρηματιστήριο και την αγορά ομολόγων, να επηρεάσει τις βαθμολογίες των οίκων πιστοληπτικής αξιολόγησης αλλά και να καλύψει τις δανειακές ανάγκες της χώρας. Με τον ίδιο τρόπο, ωστόσο, φαίνεται να είχε και τη δύναμη να προκαλέσει μία πανίσχυρη χρηματιστηριακή / χρηματοπιστωτική επίθεση εναντίον της Ελλάδας, η οποία και κατέληξε στη χρηματοπιστωτική της πτώχευση με τις συνέπειες που όλοι γνωρίζουμε.

Οι εταιρίες πιστοληπτικής αξιολόγησης κατηγορούμενες σε Ευρώπη και ΗΠΑ – η Goldman στο εδώλιο στις ΗΠΑ

Είναι, επίσης, ενδιαφέρον, ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει στραφεί εναντίον των εταιριών πιστοληπτικής αξιολόγησης επιδιώκοντας τη δημιουργία ενός αντίστοιχου ευρωπαϊκού οργανισμού, θεωρώντας πως η αξιοπιστία τους έχει βλαφθεί ανεπανόρθωτα τα τελευταία χρόνια, ενώ την ίδια στιγμή στις ΗΠΑ, οι εταιρίες κατηγορούνται για το ρόλο τους στην κρίση της αγοράς κατοικίας που οδήγησε στην κατάρρευση της αλλά και στη δημιουργία της διεθνούς τραπεζικής κρίσης, καθώς μέχρι τελευταία στιγμή βαθμολογούσαν τα τοξικά ομόλογα με άριστη τιμή επιτρέποντας σε εταιρίες όπως η Goldman να πουλήσουν εκατοντάδες χιλιάδες από αυτά σε ανυποψίαστους επενδυτές κερδίζοντας δισεκατομμύρια δολάρια.

Ακόμη οι εταιρίες πιστοληπτικής αξιολόγησης ταλανίζονται από μία σειρά σκανδάλων και κατηγοριών, οι οποίες ξεκινούν από εσκεμμένες παραλείψεις δημοσίευσης κρίσιμων για το κοινό πληροφοριών για διάφορες εταιρίες και φτάνουν μέχρι της κατηγορίες για εκβιασμό. Τέλος, το Μάιο του 2010 οι εταιρίες ελέγχονται από την χρηματιστηριακή επιτροπή ελέγχου των ΗΠΑ ως προς το ρόλο τους στην κρίση ενώ ένα νέο σκάνδαλο είναι εν τη γενέσει του, το οποίο έχει να κάνει με την ευνοϊκή αξιολόγηση δήμων και πολιτειών των ΗΠΑ που στην πραγματικότητα βρίσκονται στα όρια της πτώχευσης.

Την ίδια στιγμή ένα νέο σκάνδαλο που συνδέει την Goldman με τον Paulson (ένας από τους 4 βασικούς υπόπτους για την επίθεση στο ευρώ, σύμφωνα με το Υπουργείο Δικαιοσύνης των ΗΠΑ) έχει οδηγήσει την εταιρία στο εδώλιο του κατηγορουμένου στις ΗΠΑ, φανερώνοντας σε ακόμη μεγαλύτερο βαθμό τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί αυτή και οι συνεργάτες της προκειμένου να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα τους.

Πάνος Παναγιώτου - διευθυντής ΕΚΤΑ - 3FVIP.com