Στην Τράπεζα της Ελλάδος, που είναι σύμφωνα με το νόμο 2771/99 επιφορτισμένη με το καθήκον της διεκπεραίωσης αγοραπωλησιών χρυσού, οι Έλληνες χρυσοθήρες έχουν προκαλέσει έντονους πονοκεφάλους, καθώς το πρόβλημα παίρνει πλέον διαστάσεις υπονόμευσης της σταθερότητας του τραπεζικού συστήματος και των δυνατοτήτων άσκησης αποτελεσματικής νομισματικής πολιτικής.
Στην κεντρική τράπεζα τηρούν πολιτική χαμηλών τόνων, αποφεύγοντας να σχολιάσουν το φαινόμενο της… χρυσοθηρίας των Ελλήνων. Όμως, είναι σαφές πλέον και στους… οικονομικά αναλφάβητους, ότι η ΤτΕ επιχειρεί να ανακόψει τη δυναμική της εγκατάλειψης του ευρώ για τις λίρες. Το ανησυχητικό, όμως, είναι ότι όλο και περισσότεροι στρέφονται στην ασφάλεια του χρυσού σε φυσική μορφή, παρότι θα έλεγε κανείς ότι η ΤτΕ έχει αποδυθεί σε πρακτικές που θυμίζουν ανελέητη κερδοσκοπία εις βάρος των συναλλασσόμενων, αλλά με… καλό σκοπό: την αναχαίτιση της ζήτησης.
Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα της ΤτΕ, η τιμή πώλησης της χρυσής λίρας Αγγλίας έχει «σκαρφαλώσει» αισίως στα 265,5 ευρώ. Μόλις πριν από 15 ημέρες, η ΤτΕ πωλούσε λίρες με 231,6 ευρώ, δηλαδή η άνοδος της τιμής πλησίασε το 15%, όσο κορυφώνονταν οι ανησυχίες για την οικονομία και το τραπεζικό σύστημα.
Ακόμη πιο ανησυχητικά, από τη σκοπιά των υπευθύνων για την άσκηση της νομισματικής πολιτικής, είναι η απίστευτη «πτήση» της χρυσής λίρας από τις αρχές του 2009, όταν η ανασφάλεια άρχιζε να εξαπλώνεται από το «έξυπνο χρήμα» προς τη βάση των Ελλήνων καταθετών: η πρώτη τιμή της λίρας, σύμφωνα με τα στοιχεία της ΤτΕ για το 2009 (πάντα για την πώληση) ήταν 167,6 ευρώ! Δηλαδή, όσοι αγόρασαν τότε λίρες, μετρούν ήδη κέρδος σχεδόν 60%, σε μια εποχή όπου όλες οι άλλες εναλλακτικές τοποθετήσεις απέδιδαν ψίχουλα, ή έφερναν ζημιές!
Η προσπάθεια της ΤτΕ να «σβήσει» τη δίψα για χρυσό αντανακλάται στη διαφορά μεταξύ της τιμής αγοράς και πώλησης των λιρών. Ενώ από τις αρχές του 2009 η τιμή πώλησης από την ΤτΕ αυξήθηκε, όπως προαναφέρθηκε σχεδόν κατά 60%, η αντίστοιχη αύξηση της τιμής αγοράς ήταν αρκετά χαμηλότερη από το 50%. Αυτό αυξάνει σημαντικά το περιθώριο κέρδους από αυτές τις συναλλαγές για την ΤτΕ, αλλά τα στελέχη της λένε σε κατ’ ιδίαν συζητήσεις, ότι αυτό το κέρδος είναι απολύτως ανεπιθύμητο για μια κεντρική τράπεζα, που θα προτιμούσε να κερδίζει λιγότερα από τις συναλλαγές σε χρυσές λίρες, αφού αυτό θα αντανακλούσε μεγαλύτερη εμπιστοσύνη των πολιτών στην οικονομία και τη νομισματική πολιτική.
Πάντως, το φαινόμενο της «φυγής» προς το χρυσό παίρνει πλέον ανησυχητικές διαστάσεις όχι μόνο για την ΤτΕ, αλλά και για την ίδια την ΕΚΤ. Ιδιαίτερα μετά το «πακέτο» των 750 δις. ευρώ για τις περιφερειακές οικονομίες της Ευρωζώνης και τις πληθωριστικές παρεμβάσεις της ΕΚΤ για μαζικές αγορές ομολόγων κρατών και τραπεζών, καταγράφεται όλο και μεγαλύτερη ροπή των πανίσχυρων Γερμανών καταθετών προς το χρυσό.
«Οι Γερμανοί δεν συνηθίζουν να διαδηλώνουν μαζικά και δυναμικά, όπως οι Έλληνες, αλλά έχουν ένα πιο αποτελεσματικό τρόπο να εκδηλώσουν τις αντιδράσεις τους: αγοράζουν χρυσό, σε μια ψήφο δυσπιστίας προς τη νομισματική πολιτική της ΕΚΤ, που παραπέμπει τους περισσότερους στις μνήμες των επεισοδίων υπερπληθωρισμού του 20ου αιώνα», τονίζουν τραπεζικά στελέχη. Ενδεικτικό της έντονης δυναμικής που έχει αρχίσει να αναπτύσσεται στην Γερμανία προς τις τοποθετήσεις σε χρυσό ήταν το κλείσιμο (προσωρινό, άραγε;) γνωστής ιστοσελίδας αγοραπωλησιών χρυσού, που δήλωνε στους ενδιαφερόμενους ότι αδυνατούσε να ανταποκριθεί στη ζήτηση.
Στη διεθνή αγορά χρυσού, από το 2008 μέχρι σήμερα το πολύτιμο μέταλλο έχει ακολουθήσει εντυπωσιακά ανοδική πορεία, καθώς όλο και περισσότεροι επενδυτές στρέφονται στην ασφάλειά του, ενώ οι πιο απαισιόδοξοι διατυπώνουν σενάρια πλήρους κατάρρευσης του «χάρτινου» διεθνούς συστήματος, υπό το βάρος της ανεξέλεγκτης αύξησης των χρεών, κρατικών και ιδιωτικών, και της αχαλίνωτης νομισματικής κυκλοφορίας.
Πολλοί αναλυτές θεωρούν βέβαιο, ότι η διεθνής τιμή του χρυσού, αφού έσπασε με άνεση το συμβολικό όριο των 1.000 δολ./ουγγιά και ήδη έχει υπερβεί τα 1.200 θα ξεπεράσει φέτος και το φράγμα των 1.500 δολ. Αρκετοί «ταύροι» της αγοράς χρυσού πιστεύουν ότι η δυναμική της κατάρρευσης του διεθνούς συστήματος της «φούσκας», που μεγεθύνθηκε ανεξέλεγκτα μετά το 1971, όταν ο πρόεδρος Νίξον εγκατέλειψε τον κανόνα του χρυσού της συμφωνίας του Μπρέτον Γουντς, δεν αποκλείεται να οδηγήσει κυβερνήσεις ακόμη και σε ακραία κατασταλτικά μέτρα, όπως ο νόμος του προέδρου Ρούσβελτ της εποχής του μεγάλου κραχ, που προέβλεπε ποινικές κυρώσεις σε όποιους δεν παρέδιδαν το χρυσό τους στην κυβέρνηση.
Οι πιο αισιόδοξοι ελπίζουν, ότι το σύστημα θα καταφέρει να βρει την ισορροπία του, με τα αλλεπάλληλα πακέτα σταθεροποίησης από κυβερνήσεις και κεντρικές τράπεζες. Βέβαιο είναι, όμως, ότι οι Έλληνες καταθέτες δεν συμμερίζονται ιδιαίτερα αυτή την αισιοδοξία, προτιμώντας να ανακαλούν μνήμες του όχι τόσο μακρινού παρελθόντος, όταν η χρυσή λίρα αποτελούσε το τελευταίο ασφαλές καταφύγιο…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου