Οι τελευταίοι πραγματικοί πόλεμοι
Ο πόλεμος στη Σομαλία ήλθε να μας υπενθυμίσει, ότι στο Κέρας της Αφρικής διεξάγονται οι μόνοι πραγματικοί πόλεμοι της εποχής μας - αλλού έχουμε μόνον περιφερειακές συγκρούσεις, αντάρτικο ή απλώς... ανέκδοτα. Ήλθε ακόμη να δείξει και πάλι ότι η Ιστορία συχνά επαναλαμβάνεται με ένα ιδιότυπο, πικρό χιούμορ...
05/01/2007 | 15:33 Τελευταία Ενημέρωση 15:21 06/01/2007
Στην αφρικανική ήπειρο ανήκει η κορυφαία πρωτιά, αυτή της κοιτίδας του ανθρωπίνου είδους. Στις μέρες μας όμως διεκδικεί επάξια και έναν ακόμη τίτλο, αυτόν της ηπείρου του πραγματικού πολέμου.
Για να εξηγηθώ και να προλάβω όσους αρχίσουν να απαριθμούν τις χώρες της Μέσης Ανατολής και της Ασίας όπου διεξάγονται συγκρούσεις ούτε στο Ιράκ, ούτε στο Αφγανιστάν, ούτε στο Λίβανο και στη Γάζα διεξάγονται πόλεμοι με την κλασική έννοια: Είναι περιφερειακές συγκρούσεις, ανταρτοπόλεμοι ή ακόμα και ανέκδοτα αν λάβει κανείς υπ' όψιν το μικρό αριθμό των εμπλεκόμενων δυνάμεων και την ποσοστιαία απειροελάχιστη χρήση της δύναμης πυρός που διαθέτει η μια τουλάχιστον πλευρά.
Οι πραγματικοί πόλεμοι, κύριες και κύριοι, συνεχίζονται εκεί όπου ο πρώτος πιθηκάνθρωπος σήκωσε ένα μυτερό κόκαλο και έδειξε, με τρόπο που δεν σήκωνε παρερμηνείες, σε κάποιον άλλον του είδους του ότι δεν ήταν πρόθυμος να μοιραστεί ξανά τους χουρμάδες του, ποτέ πια: στο Κέρας της Αφρικής.
Μεταξύ διασταυρούμενων πυρών...
Λίγο πριν τις γιορτές όσοι είδαν ειδήσεις στην τηλεόραση, ίσως να πρόσεξαν λίγο πριν τους τίτλους τέλους, ότι στην Σομαλία εισέβαλε ο στρατός μιας χώρας την οποία έχουμε συνδέσει με εικόνες από σκελετωμένα παιδάκια και κάρτες της UNICEF, της Αιθιοπίας.Κάποιοι που έχουν δει την ταινία του Ρίντλεϊ Σκοτ Μαύρο γεράκι: Η κατάρριψη θα θυμήθηκαν ίσως ότι στην Σομαλία ήταν όπου οι Αμερικανοί το 1993 είχαν υποστεί μια δεινή ήττα και είχαν χάσει 2 ελικόπτερα και καμία εικοσαριά επίλεκτους άνδρες των Ρέιντζερ και της δύναμης Δέλτα πολεμώντας με τους κυριολεκτικά ξυπόλυτους 14χρονους στρατιώτες των πολέμαρχων του Μογκαντίσου.
Μετά το περιστατικό οι αμερικανικές δυνάμεις απλά την κοπάνησαν όσο γρηγορότερα μπορούσαν και η χώρα επέστρεψε στην φυσιολογική της κατάσταση: στο απόλυτο χάος.
Κάποια στιγμή όμως ακόμα και οι Σομαλοί βαρέθηκαν να θεωρούν φυσιολογικό αξεσουάρ της καθημερινής τους γκαρνταρόμπας το ΑΚ47 Καλάσνικοφ ή το ότι για να πανε από το σπίτι τους στην αγορά έπρεπε να πληρώσουν ή να πολεμήσουν με 9 μπλόκα επανδρωμένα από συμμορίτες, πολέμαρχους και αντίπαλες φυλές. Επίσης ήταν πολύ ενοχλητικό ακόμα και για τα σομαλικά στάνταρ, το γεγονός ότι για να πας από την μια συνοικία στην άλλη χρειαζόσουν 56 βαριά οπλισμένους φίλους και εφαρμογή του πυρ και κίνηση.
Έτσι αποφάσισαν να επαναφέρουν τον νόμο και την τάξη στην χώρα τους. Δυστυχώς όμως στην συγκεκριμένη περιοχή η έννοια της Δημοκρατίας όπως την αντιλαμβανόμαστε στην Δύση είναι κάτι μεταξύ ανέκδοτου και προσβολής στο πρόσωπο του τοπικού ηγεμόνα / πολέμαρχου / συμμορίτη / φονιά. Έτσι επέλεξαν μια δοκιμασμένη – στο Αφγανιστάν – λύση... τον ισλαμικό νόμο.
Οι Ταλιμπάν όμως βρίσκονται μάλλον μακριά και το κυριότερο είναι απασχολημένοι με το να κάνουν μαύρη τη ζωή (και να την αφαιρούν όποτε μπορούν) των 19χρονων από την Νεμπράσκα και το Άρκανσο που φέρνουν την δημοκρατία και την ευημερία στο Αφγανιστάν, γι' αυτό και ο λαός της Σομαλίας υποστήριξε την τοπική παραλλαγή τους: την Ένωση των Ισλαμικών Δικαστηρίων (UIC). Μέσα σε ελάχιστο χρόνο η ένωση των ισλαμιστών βρέθηκε να ελέγχει την χώρα ή τέλος πάντων κάτι σαν έλεγχο μια και μιλάμε για την Σομαλία, ενώ οι κυβερνητικές δυνάμεις αποκλείστηκαν στηνΜπαϊντόα, μια πόλη κοντά στα σύνορα με την Αιθιοπία. Εκεί απλά αυτοδιαλύονταν αργά και σταθερά περιμένοντας το μοιραίο όταν ξαφνικά η γειτονική και χριστιανική Αιθιοπία ανακοίνωσε πολύ διπλωματικά ότι δεν της αρέσει καθόλου η ιδέα ενός ισλαμικού κράτους στα σύνορα της. Επίσης επειδή μιλάμε για την Αφρική, οι Αιθίοπες δεν απείλησαν με οικονομικές κυρώσεις, δεν πάγωσαν σομαλικές καταθέσεις στις τράπεζές τους, ούτε έφεραν το θέμα στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ. Πολύ απλά εισέβαλαν με τεθωρακισμένα και πεζικό, ενώ η αιθιοπική αεροπορία άρχισε να βομβαρδίζει ό,τι μπορούσε να βομβαρδιστεί στην Σομαλία.
Και 15χρονοι ζητούν να πεθάνουν για τον Αλλάχ
Οι ισλαμιστές απάντησαν οργανώνοντας μερικές θαυμάσιες συγκεντρώσεις στο Μογκαντίσου, όπου χιλιάδες 15χρονοι, 16χρονοι και 17χρονοι κράδαιναν Καλάσνικοφ, δηλώνοντας την προθυμία τους να πεθάνουν για τον Αλλάχ. Στη συνέχεια οι συγκεντρωμένοι στέλνονταν στο μέτωπο να σταματήσουν τους Αιθίοπες. Εκεί δυστυχώς ανακάλυψαν ότι άλλο να στήνεις ένα μπλόκο σε χωματόδρομο προκείμενου να κλέψεις τους περαστικούς και να βιάσεις τις κόρες τους και άλλο να αντιμετωπίζεις ακάλυπτος σε επίπεδο έδαφος μηχανοκίνητο πεζικό με κάλυψη πυροβολικού ενώ σε κυνηγούν οπλισμένα ελικόπτερα.
Ξαφνικά η πίστη δεν ήταν και τόσο δυνατή, ο Αλλάχ απουσίαζε, όλοι γύρω σου πέθαιναν και το Καλάσνικοφ σε εμπόδιζε να τρέξεις αρκετά γρήγορα για να σωθείς. Οι εμπειροπόλεμοι Αιθίοπες έκαναν έναν στρατιωτικό περίπατο, οι Σομαλοί συνειδητοποίησαν ότι το να μασάς Κατ το τοπικό ναρκωτικό – δεν σε σώζει από ένα κυλιόμενο μπαράζ βαρέως πυροβολικού και με έναν καθαρά αφρικανικό τρόπο στην Σομαλία ανακάλυψαν ξανά τις αρχές του καπιταλισμού.
Τι εννοούμε; Πολύ απλά οι έμποροι, οι αρχηγοί των φυλών και οι απλοί σομαλοί πολίτες είχαν επενδύσει στους ισλαμιστές ότι θα έφερναν ειρήνη και τάξη. Όταν εξαιτίας τους άρχισε ένας πόλεμος, η επένδυση έγινε μη αποδοτική και όλοι άρχισαν να πουλάνε και να αποσύρονται από το επενδυτικό σχέδιο. Οι έχοντες χρήματα έπαψαν να τους χρηματοδοτούν, οι αρχηγοί των φυλών πήραν πίσω τα όπλα και τα ημιφορτηγά που τους είχαν δανείσει και οι πιστοί με τα Καλάσνικοφ ανακάλυψαν ότι δεν είναι δα και τόσο θρησκευόμενοι. Έτσι, η αναδυόμενη ισλαμική απειλή στο Κέρας της Αφρικής, όπως βαρύγδουπα αποκαλούσαν την UIC οι Αμερικανοί αναλυτές, ξαφνικά εξαφανίστηκε. Σε 72 ώρες!
Βέβαια, τα διεθνή μέσα ενημέρωσης μετέδιδαν ειδήσεις για την προέλαση των κυβερνητικών δυνάμεων, καταφέρνοντας να στριμώξουν δύο λάθη σε τέσσερις λέξεις:
• Τι ακριβώς είναι κυβερνητικό στην Σομαλία όπου εδώ και περίπου 2 δεκαετίες, κάθε χωριό ανήκει στην φυλή του και μόνο, ενώ κάθε οικοδομικό τετράγωνο στις πόλεις ανήκει σε κάποιο πολέμαρχο;
• Για ποιες ακριβώς δυνάμεις μιλάμε; Μήπως για τα απομεινάρια των ιδιωτικών στρατών μερικών πολέμαρχων οι οποίοι σοφά πράττοντας είχαν ήδη φύγει για την Αιθιοπία, αφήνοντας τους άντρες τους να λιμοκτονούν, λιποτακτούν και πεθαίνουν στην Μπαϊντόα;
Όλα αυτά θεωρήθηκαν λεπτομέρειες από τα διεθνή δίκτυα και για κάποιο μυστηριώδη λόγο οι κυβερνητικές δυνάμεις αναστήθηκαν ξαφνικά και με την υποστήριξη του αιθιοπικού στρατού ανακατέλαβαν την Σομαλία σε μια εβδομάδα.
Χα, χα... και πάλι χα! Είναι σαν να λεμε ότι οι Αμερικανοί παραμένουν στο Ιράκ χάρη στην υποστήριξη του 53μελους λιθουανικού αποσπάσματος.
Η ουσία είναι ότι το πρόβλημα της Σομαλίας λύθηκε απλά, γρήγορα και αιματηρά όπως συνηθίζεται στην περιοχή: Δεν μας αρέσουν οι διπλανοί, παμε τους λιανίζουμε και στην συνέχεια μένουμε στην περιοχή προκείμενου να εξασφαλίσουμε ότι θα αργήσουν να ξανασηκώσουν κεφάλι. Βέβαια, κάποιοι άλλοι δυτικοί αναλυτές ήδη προβλέπουν ανταρτοπόλεμο κατά των αιθιοπικών δυνάμεων στην Σομαλία και τρομοκρατικές επιθέσεις ισλαμιστών στο έδαφος της Αιθιοπίας που θα αναγκάσουν την ηγεσία της Αντίς Αμπέμπα να αποσυρθεί.
Λάθος! Η τρομοκρατία λειτουργεί κατά αυτών που τρομοκρατούνται. Στις τελευταίες εκλογές στην Αιθιοπία σκοτώθηκαν 600 άτομα και όλοι χάρηκαν διότι θεωρήθηκε εξαιρετική πρόοδος το γεγονός ότι ο αριθμός των νεκρών ήταν τριψήφιος και όχι πενταψήφιος. Πιστεύει κανένας ότι μερικές εκατοντάδες νεκροί στρατιώτες στο Μογκαντίσου θα προκαλέσουν την αντίδραση της αιθιοπικής... κοινής γνώμης; Πιστεύει κανείς ότι μια αιθιοπική περίπολος που θα δεχθεί επίθεση στα στενά του Μογκαντίσου θα ελέγξει τους κανόνες εμπλοκής και μετά θα ψάξει ποιοι ήταν οι δράστες και ποιοι οι αθώοι; Το στενό θα γίνει λεωφόρος, οι κάτοικοι του ανάμνηση και η γειτονιά αλάνα. Κανείς δεν θα το μάθει, κανείς δεν θα ενδιαφερθεί, κανείς δεν θα διαμαρτυρηθεί, καμιά πορεία ειρήνης δεν θα γίνει στην Αιθιοπία ή στην Δύση και, το κυριότερο, οι γειτονιές που κατοικούνται από ισλαμιστές αντάρτες και συμπαθούντες θα τελειώσουν γρηγορότερα απ' ότι θα τελειώσουν οι Αιθίοπες στρατιώτες.
Το κερασάκι στην τούρτα ήταν η ανακοίνωση στις 2 Ιανουαρίου του υπουργού Εσωτερικών (!!!) της Σομαλίας που πολύ απλά είπε ότι Σομαλοί και Αιθίοπες είναι αδέλφια οπότε τα σύνορα που τους χωρίζουν είναι άχρηστα, το ίδιο και τα διαφορετικά διαβατήρια που μπερδεύουν, βρε αδερφέ, τον κόσμο γι' αυτό και τα καταργούν. Κοινώς καταργούν το κράτος της Σομαλίας που γίνεται... χμ... πώς να το πούμε... α, ναι: επαρχία της Αιθιοπίας.
Μετά την ανακοίνωση σε αρκετά γραφεία στην Ουάσιγκτον και το Λάνγκλεϊ άνοιξαν σαμπάνιες, καθώς αυτή η ενοχλητική ιστορία γινόταν επιτέλους πρόβλημα κάποιου άλλου.
Για την ιστορία ο πολέμαρχος... εεε συγνώμη, ο υπουργός που έκανε την ανακοίνωση είναι ο Χουσεΐν Μοχάμεντ Φαράχ Αϊντίντ, γιος του Μοχάμεντ Φαράχ Αϊντίντ. Το 1993 οι αμερικανοί στρατιώτες που βρέθηκαν ξαφνικά να σέρνονται από το πλήθος διαμελισμένοι στους δρόμους του Μογκαντίσου προσπαθούσαν να πιάσουν τον μπαμπά του σημερινού υπουργού.
Η Ιστορία έχει χιούμορ... κατάμαυρο!
Αναδημοσίευση απο το : http://www.skai.gr/articles/news/views/%CE%9F%CE%B9-%CF%84%CE%B5%CE%BB%CE%B5%CF%85%CF%84%CE%B1%CE%AF%CE%BF%CE%B9-%CF%80%CF%81%CE%B1%CE%B3%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%AF-%CF%80%CF%8C%CE%BB%CE%B5%CE%BC%CE%BF%CE%B9/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου